Αυτός λίγο μετά τα τριάντα μεγαλωμένος στην επαρχία με βλέψεις να δημιουργήσει την δική του οικογένεια όσο πιο σύντομα μπορούσε. Αυτή κάπου στα μισά της δεκαετίας των είκοσι ήθελε από πάντα να γίνει μια γυναίκα καριέρας.
Τα έφερε έτσι η ζωή που κάπου, κάπως, κάποτε γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν κι έγιναν ζευγάρι.
Ο καιρός περνούσε και μαζί του άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δυνατά συναισθήματα, τα λόγια οι υποσχέσεις. Μα δεν έγερνε και από τις δύο μεριές ισόμερα η ζυγαριά, όχι γιατί δεν ήξεραν αν ήταν μαζί ή αν αγαπιόντουσαν, αλλά επειδή δε συμφωνούσαν για το πόσο θα έμεναν οι δύο τους ενωμένοι σε ένα.
Αυτός έλεγε το για πάντα με όλο του το είναι, αυτή έλεγε το για τώρα και όσο μας πάει.
Αυτός κοιτούσε βιτρίνες από κοσμηματοπωλεία και αναρωτιόταν ποιο δαχτυλίδι άραγε θα της ταίριαζε καλύτερα για να της κάνει την πρόταση γάμου που τόσο επιθυμούσε. Αυτή χάζευε στην ακριβώς διπλανή προθήκη σκουλαρίκια, για να αλλάξει επιτέλους το χαντράκι από τη μύτη της με κρικάκι.
Αυτός ρωτούσε ποιο νησί είχε ωραία ξωκλήσια για να ενώσουν την ζωή τους με τα δεσμά του γάμου, αυτή έψαχνε να βρει τετράκλινα σε προσφορά για να πάει διακοπές με τις κολλητές της.
Μια εφημερίδα, ίδιες αγγελίες, αυτός να κυκλώνει τριάρια και για το παιδικό δωμάτιο που σχεδίαζε οσονούπω, αυτή από την άλλη να σημειώνει τηλέφωνα για επιπλωμένες γκαρσονιέρες στο κέντρο, ώστε να μπορέσει επιτέλους να φύγει από το πατρικό της και να νιώσει ξέγνοιαστα, άσχετα αν δεν ήταν πια φοιτήτρια.
Αυτός να σκέφτεται το πως θα ονομάσουν τα παιδιά τους ανάλογα με το αν θα είναι κορίτσια ή αγόρια, αυτή να σπάει το κεφάλι της με τις ώρες για το πώς θα βγάλει το κουνέλι που της έφεραν δώρο στην ονομαστική της εορτή.
Ζευγάρια σαν και αυτό που μόλις τώρα σας περιέγραψα, είναι αν μη τι άλλο η πλειοψηφία των δεσμευμένων. Ο ένας πιστεύει το για πάντα και κάνει μεγαλεπήβολα και μακροπρόθεσμα σχέδια, ο άλλος προτιμάει το σήμερα, το τώρα σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αρνείται πεισματικά ακόμα και να σκεφτεί το τι θα μαγειρέψει αύριο.
Σε αυτού του είδους τις συνυπάρξεις δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω μεγάλη διάρκεια ζωής. Βλέπεις, αυτός που πιστεύει και αισθάνεται το εις τους αιώνες των αιώνων, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να παίρνει ανάποδες με τη χαλαρότητα που αντιμετωπίζει ο άλλος τα πράγματα. Θα αρχίσουν οι καβγάδες για το πως η σχέση δεν εξελίσσεται και βαλτώνει, οι φωνές, τα παράπονα, οι υποψίες ακόμα και για απιστία.
Ο άλλος από την μεριά του, που ζει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα αλλά με μικρότερη προοπτική, κάποια στιγμή θα αισθανθεί να πιέζεται με όλα αυτά τα πλάνα για το αν θα κάνουν το γύρο του κόσμου μόλις συνταξιοδοτηθούν σε σαράντα χρόνια ή το αν πρέπει το τρίτο κατά σειρά παιδί τους να γίνει γιατρός σαν τον παππού ή στρατιωτικός σαν τον θείο του.
Αργά ή γρήγορα θα πνιγεί και θα αρχίσει να κολυμπάει με όλες του τις δυνάμεις προς άλλες παράλιες.
Μα κατά την δική μου άποψη και οι δύο πλευρές έχουν τα λάθη τους.
Θυμάμαι να συζητάω λίγο μετά την εφηβεία με μια φίλη μου για τον σπουδαίο κόσμο των σχέσεων και αυτή να μου λέει στόμφο, πως αν δεν έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι μπορείς να παντρευτείς τον δεσμό σου, είναι σα να του βάζεις αυτομάτως ημερομηνία λήξεως.
Τότε νόμιζα πως ήταν το πιο σοφό πράγμα που έχω ακούσει στο κόσμο, τώρα δε θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο.
Ο καθένας από εμάς αγαπάει με διαφορετικό τρόπο, ένταση και χρόνο ζωής, αποδέξου το και έχε στο νου σου πως μερικές φορές, το για πάντα δεν σε βγάζει πουθενά ενώ άλλες ξεκινώντας από τα μικρά καθημερινά σκαλοπάτια, μπορείς να καταλήξεις στους μεγάλους ουρανοξύστες με τα εκατό πατώματα.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
