Ένας αναγραμματισμός υπόθεση ο έρωτάς μας

Υπάρχουν μέρες που ξυπνώ και νιώθω πως σε ξέχασα. Νιώθω πως είμαι καλά, τόσο γεμάτη που δεν έχω ανάγκη κανέναν. Κι όμως κάποιες άλλες στιγμές με ζαλίζουν οι σκέψεις μου. Με τρελαίνει η εικόνα σου, η ανάμνησή σου, το άγγιγμά σου και για να μη στα πολυλογώ με παιδεύει η σκέψη του «εμείς», του «μαζί». Βέβαια παρ’ όλο που σε σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι ακόμη και στη φαντασία μου κυριαρχεί το «αν»! Δε θέλω το αν. Θέλω να γίνει ο αναγραμματισμός και «να» γίνει κάτι. Θέλω να σε δω, να σου πω όλα όσα δε σου έχω πει εδώ και τόσα χρόνια. Χωρίς να το ξέρεις είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου. Απλώς δεν ξέρω πώς ακριβώς να το ορίσω. Είσαι το άλλο μου μισό ή μήπως έχω πάθει εμμονή μαζί σου που δεν μπορώ να σε έχω; Κι αν μπορώ να σε έχω, τότε γιατί δεν είμαστε μαζί; Γιατί τείνουμε να δημιουργούμε εμπόδια στο «εμείς» όταν ο δρόμος είναι ευθύς χωρίς επικίνδυνες στροφές; Μωρό μου, πίστεψέ με πως ακόμη κι αν στον δρόμο είχε θηρία και τέρατα, δε θα δείλιαζα, θα τον διέσχιζα μόνο και μόνο για να σε δω. Το παρατήρησες ε; Πάλι χρησιμοποίησα το «αν». Σ’ αγαπώ ρε!

Τα ανείπωτα λόγια είναι αυτά που μας πονάνε περισσότερο και συνήθως επειδή δεν έχουν εκτονωθεί γίνονται μέρα παρά μέρα πιο έντονα, πιο δυνατά και σταδιακά ένα με εμάς. Αυτά τα λόγια έχουν μείνει μέσα μας τόσο καιρό που πλέον δεν έχουμε τη δύναμη να τα μοιραστούμε με τρίτους. Τα ανείπωτα είναι αυτά που μας καθορίζουν και όσο πιο πολύ αποφεύγουμε να πούμε σε κάποιον τι νιώθουμε για αυτόν, τόσο το σώμα μας δείχνει όσα δε θα θέλουμε ή μάλλον όσα δεν έχουμε την τόλμη να εκδηλώσουμε. Οι κινήσεις μας γίνονται υπερβολικές και ίσως μας πιάσει ακόμα και τρέμουλο.

Δε θα στο κρύψω άλλο. Κάθε φορά που σε βλέπω νιώθω ότι η καρδιά μου βγαίνει από το σώμα μου. Όταν σε βλέπω, το μόνο που έχω ανάγκη είναι να σε ξαναδώ, να σε νιώσω δίπλα μου και να βυθιστώ στο βλέμμα σου, στο οποίο δεν πρόκειται ποτέ να πνιγώ! Πάντα όταν μιλώ κι όταν γράφω για σένα, δεν μπορεί να με συγκρατήσει η λογική. Άλλωστε σ’ έναν έρωτα δεσπόζει το συναίσθημα, ο λαβύρινθος του αισθήματος και της ψυχής. Ας είσαι το πιο μεγάλο μου λάθος. Γιατί μπορεί να σε θεωρήσει η λογική μου λάθος, αλλά το ότι νιώθω τόσο γεμάτη δεν παύει να υποδεικνύει ότι είσαι καταληκτικά η μοναδική ορθή απάντηση για να σβήσει τις σκέψεις και τους φόβους ότι θα είσαι για πάντα το απωθημένο μου.

Αξιοσημείωτη βέβαια είναι η αγάπη για τον εαυτό μας. Με αγαπώ, γι’ αυτό και νιώθω έτοιμη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Δεν ξέρω πού είσαι (ή μήπως ξέρω;), δε γνωρίζω με ποια είσαι (ή μήπως γνωρίζω;). Όμως, «αν» όντως είσαι ο έρωτάς μου, το άλλο μου μισό, αν είσαι το πεπρωμένο μου, θα σε περιμένω. Έμαθα να ‘χω υπομονή για σένα μωρό μου. Έλα, μην αργείς. Είμαι εδώ. Εσύ, είσαι; Είσαι έτοιμος να το ζήσουμε από την αρχή, όπως τότε; Μόνο που αυτή τη φορά νιώθω πως θα πετύχει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το αξίζουμε! Ένας έρωτας που ζει μέσα σε τόσα χρόνια, δε θα πάψει ποτέ να είναι έρωτας. Κι όχι ένας απλός έρωτας, αλλά ένας παράφορος που θα τον ζήσουμε στα άκρα.