Καμιά φορά αναρωτιόμαστε αν πρέπει να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε ή αν είναι καλύτερα να το κρατάμε για μας. Είναι κάτι σαν βασανιστήριο αυτό όμως, γιατί όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις, ποτέ δεν εξελίσσονται με το γνώμονα του «λέμε πάντα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, χωρίς δεύτερες σκέψεις», γιατί πάντα παρελαύνει στο κεφάλι μας το «κράτα κάτι και για ‘σένα, μην τα δίνεις όλα στο πιάτο, εγωισμό δεν έχεις;». Αυτά τα φίλτρα λοιπόν, καλό θα ήταν να ισοπεδωθούν και να καταρριφθούν γιατί το μόνο που καταφέρνουν είναι μας μπερδεύουν.
Αν σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε πως για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, βλάπτουμε το μυαλό του άλλου. Δηλαδή, όταν νιώθουμε ή σκεφτόμαστε κάτι και το χιλιοκοσκινίζουμε για να μην το φανερώσουμε στον άλλο, εκείνος μένει με ερωτηματικά, αμφιβολίες και πολλούς ενδοιασμούς. Πολύ απλά γιατί δε γνωρίζει τι πραγματικά θέλουμε και τι μας ενοχλεί. Τι μας εμποδίζει ν’ ανοιχτούμε και να μοιραστούμε στο έπακρον τις επιθυμίες μας.
Αυτοί οι ενδοιασμοί εννοείται, τρέφουν το τέρας της ανασφάλειας. Έτσι σιγά-σιγά και μεθοδικά ξεκινούν οι πρώτοι τσακωμοί. Απ’ αυτούς που ουρλιάζεις και δηλώνεις πως «αν δεν αλλάξεις και δε μ’ εμπιστευτείς, τελειώσαμε». Ναι, αλλά πώς να σ’ εμπιστευτεί όταν κάθε μέρα σου παραπονιέται ότι «αν μ’ αγαπάς δείξ’ το μου επιτέλους, ό,τι σ’ ενοχλεί να μου το λες, μη με φοβάσαι», κι εσύ απλά βάζεις την ασπίδα σου την ατσάλινη μπροστά και σιγά μην πεις πόσο ευτυχισμένη είσαι μαζί του και πόσο σε πληγώνει όταν νιώθεις παραμελημένος άθελά της.
Ο ένας τσακωμός γίνεται δεύτερος κι ο δεύτερος καθημερινότητα. Ποιος θέλει όμως μια σχέση που τον πνίγει και τον δυστυχεί; Κανένας. Επί των πλείστων κανένας, θα ακριβολογήσουμε. Μην αναρωτηθείς τη συνέχεια του τσακωμού και του ξεσπάσματος.
Κι έτσι χωρίς πολλά-πολλά φτάνουν οι σχέσεις στο τέλος. Οριστικά και χωρίς εξηγήσεις. Δεν υπάρχει και λόγος βέβαια να δοθούν εξηγήσεις, αφού ούτε μες στη σχέση δεν εξήγησες ποτέ τι σ’ απωθεί και τι σε κάνει να χαμογελάς. Ποτέ δεν είπες όσα σκέφτεσαι, όπως ακριβώς τα νιώθεις. Τώρα θ’ αναλύσεις που χωρίσατε κιόλας;
Η ουσία όλη είναι να μην τεθεί το τέλος ούτε σαν έσχατη λύση. Αυτό θα γίνει μόνο αν ανοίξεις κεφάλι, καρδιά, αυτιά και στόμα. Αυτό που θες ν’ ακούσεις, προκάλεσέ το. Πες το εσύ για να το πει κι ο άλλος. Θες να σου πει τι σκέφτεται; Ακριβώς όπως το ‘χει στο μυαλό, χωρίς φίλτρα και μονταρίσματα. Καν’ το εσύ πρώτα.
Πες ό,τι σκέφτεσαι. Μ’ ενοχλεί να κοιμάμαι μόνος το βράδυ. Μ’ ενοχλεί όταν μαλώνουμε να με βρίζεις και να μη συζητάς τη λύση. Μ’ ενοχλεί που δε μου κάνεις κομπλιμέντα πια. Μου λείπουν οι εκπλήξεις που μου έκανες. Σ’ αγαπάω και δε θέλω να το κρατάω για ‘μένα πίσω από εγωισμούς αφού η αγάπη που νιώθω δημιουργήθηκε για ‘σένα, από ‘σένα θα την κρύψω; Με στεναχωρεί όταν προτιμάς τους φίλους σου αντί για ‘μένα. Θέλω να μου πεις γιατί δε μου στέλνεις πια «καλημέρα». Γιατί μ’ έκανες ν’ ανησυχήσω και δεν απαντούσες το τηλέφωνο.
Πόσο βάρος θα πετάξεις από πάνω σου, ξέρεις; Πόσες μαυρισμένες σκέψεις που ήταν δεύτερες και τρίτες, και σ’ εμπόδιζαν ν’ αφεθείς, θα σκορπιστούν με μιας; Με το που ανοίξεις μυαλό, στόμα και καρδιά.
Περίμενε λίγο όμως, μη σταυρώνεις και τον άλλο τόσο εύκολα. Τ’ αυτιά σου τ’ άνοιξες ποτέ ν’ ακούσεις αν έχει κι εκείνος κάτι να σου πει; Αν κι εκείνη πνίγεται, σ’ αγαπάει, πονάει, της λείπεις; Αν κι αυτός περιμένει να του τηλεφωνήσεις όταν εσύ ξεχνιέσαι απ’ τη σκέψη του;
Πόσοι άνθρωποι που χάσαμε άθελά μας θα ήταν ακόμα εδώ; Για πόσους άλλους που ήμασταν αυτό που ήθελαν, μας έχασαν για τον ίδιο λόγο; Αμέτρητα ζευγάρια θα ήταν ακόμα μαζί, ανοιγμένα κι ανακουφισμένα από φίλτρα κι εγωισμούς. Πατημένοι εγωισμοί, λευκά χαρτιά μπροστά στον άλλο. Ακριβώς αυτό που ζητάμε, αυτό να γίνουμε. Να μη μετράμε πια πιθανότητες κι «αν». Να μετράμε εξομολογήσεις. Λόγια ξεκάθαρα και μοιρασμένες σκέψεις. Συνειδήσεις ξεβγαλμένες απ’ το σάλιο. Ανησυχίες και φόβους απομυθοποιημένους απ’ τον αυθορμητισμό.
Είναι κάπως τρομακτικό όταν συνειδητοποιείς πως αν όσα είχες γνωστά εσύ μέσα στο μυαλό σου, τα μοιραζόσουν με τον άνθρωπο που ήσουν, ίσως να ήσασταν και σήμερα μαζί. Μετά απ’ όλα αυτά έχεις ακόμα αμφιβολία αν πρέπει να ξεστομίζεις όσα σκέφτεσαι ή να τα φιλτράρεις; Μην ξεχνάς πως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, λένε πως είναι οι τρελοί. Επειδή ποτέ δε φιλτράρουν το μυαλό, την ψυχή και τις αντιδράσεις τους. Δοκίμασέ το. Σίγουρα δε θα χάσεις κάτι παραπάνω απ’ τους ανθρώπους που ήδη έχασες.
Επιμέλεια Κειμένου Μένιας Ντελαβέγκα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μένια Ντελαβέγκα
