Ένας μέσος άνθρωπος ξοδεύει τις περισσότερες ώρες της μέρας του στη δουλειά γιατί δουλειά δεν είναι μόνο το οκτάωρο, εξάωρο, δεκάωρο, είναι και το πριν και το μετά κι όλες οι σκοτούρες που μπορεί να έχει κάθε επάγγελμα.
Λίγοι είναι αυτοί που πηγαίνουν κάνουν τη δουλειά τους και μετά δεν περνάει καθόλου από το μυαλό τους οτιδήποτε που ν’ αφορά την εργασία τους.
Παραγγελίες που εκκρεμούν, δύστροποι πελάτες που πρέπει να εξυπηρετηθούν, λογαριασμοί που τρέχουν, αύξηση Φ.Π.Α., λήξη προθεσμιών, χαρτιά που πρέπει να τακτοποιηθούν και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα.
Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται επί εκατό όταν η δουλειά δεν είναι τ’ όνειρο του καθένα, όταν είναι καταναγκαστικό έργο, όταν γίνεται καθαρά και μόνο για βιοποριστικούς λόγους.
Ευτυχισμένος άνθρωπος, στο κομμάτι αυτό, είναι μόνο ο άνθρωπος που έχει κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Όταν το χόμπι γίνεται επάγγελμα αυτόματα διαλύεται κάθε άγχος και κάθε σκέψη για το πώς θα κυλήσει κι η αυριανή μέρα στη δουλειά.
Μεγάλο πλεονέκτημα, για παράδειγμα, έχουν οι καλλιτέχνες. Την ώρα που εργάζονται ουσιαστικά κάνουν το κέφι τους, ξεσπούν την ενέργειά τους, γεμίζουν το μυαλό τους, δίνουν τον εαυτό τους και δε βαρυγκωμούν που αύριο είναι Δευτέρα και ποιος ξυπνάει πάλι να πάει στην κωλοδουλειά.
Ερμηνεύουν τραγούδια, παίζουν μονολόγους, ζωγραφίζουν αντικείμενα, σκαλίζουν ξύλα, ανακαλύπτουν νέες μουσικές, τρελαίνονται από την απίστευτη έμπνευση που πήραν από κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Με απλά λόγια διασκεδάζουν και δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο και πιο ευχάριστο απ’ το να διασκεδάζει κανείς στη δουλειά του.
Μια μέρα σ’ ένα αστικό, στο μετρό, στα σταματημένα αυτοκίνητα στα φανάρια αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος τη δυστυχία του κόσμου. Ελάχιστοι φαίνονται χαρούμενοι που πηγαίνουν στη δουλειά. Αγέλαστα πρόσωπα, κενά βλέμματα στο άπειρο, άνθρωποι χαμένοι στις σκέψεις τους. Λίγο παραπάνω σ’ αυτήν τη χώρα λόγω των κακών αμοιβών, της αβεβαιότητας και των τραγικών συνθηκών εργασίας.
Πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να πηγαίνεις χαμογελαστός κι ευδιάθετος στη δουλειά σου; Να νιώθεις ότι εξελίσσεσαι αντί να βαλτώνεις; Να έχεις ενέργεια και για την υπόλοιπη μέρα αντί να νιώθεις ερείπιο;
Ο ιδανικός κόσμος. Όλα θα ‘ταν αλλιώς, αν όλοι είχαν αυτή την τύχη. Να ερχόταν κάποιος και να ‘λεγε:
-Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
-Να χαζεύω περιοδικά και να παρακολουθώ όλες τις τάσεις της διακόσμησης.
-Τέλεια. Θα γίνεις διακοσμήτρια.
-Εσένα τι σε γεμίζει σαν άνθρωπο; Τι σε ξεκουράζει;
-Να έρχομαι σ’ επαφή με τη φύση, να φυτεύω, να σκαλίζω το χώμα, να βλέπω την ανάπτυξη όσων φύτεψα.
-Πολύ ωραία. Θα πας να γίνει αγρότης.
Επειδή τα όνειρα ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν δεν είναι κακό να τα κάνουμε πού και πού. Το καλύτερο ασφαλώς, και θα ‘ταν να τα πραγματοποιήσουμε κιόλας αν έχουμε τη δύναμη, τα κότσια, τα στηρίγματα και το κουράγιο.
Όταν το χόμπι γίνει επάγγελμα, η ζωή γίνεται χόμπι και κυλάει τόσο μα τόσο ευχάριστα. Για σκεφτείτε το.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
