Μια σκιά κι ο έρωτας

Τελικά ο έρωτας, θα μπορούσα να’ ναι σαν τη σκιά. Όταν τον ακολουθείς, φεύγει. Κι όταν φεύγεις, σ’ ακολουθεί. Είναι σαν να μαντεύει το τέλος και με μανία ολοένα και περισσότερο προσπαθεί να γαντζωθεί επάνω σου. Είναι σαν να παίζει μαζί σου εκείνο το περίεργο παιχνίδι των ενοχλητικών ερωτήσεων που σε κάποιες είναι αδύνατον ν’ απαντήσεις.

Το αν αγαπάς ακόμα, κάποιος θέλει -και πρέπει- να το ακούσει. Το αν έχεις ή δεν έχεις απατήσει, πρέπει να κλειδώσει μ’ έναν όρκο για να σφραγίσει την αλήθεια σου αυτή. Είναι ένας γόρδιος δεσμός που παραμένει εκεί και είναι άλυτος. Με δύο λύσεις όμως, που είναι πάντα οι ίδιες. Όρκοι για έναν μεγάλο έρωτα ή μία εξαφάνιση από προσώπου γης;

Μερικοί, θεωρούν, τον έρωτα την πιο γλυκιά ασχολία της ζωής. Μέχρι να’ ρθει ένας χωρισμός. Και ξαφνικά ο έρωτας να γίνει το πιο τρομερό και δυσεπίλυτο πρόβλημα που έχει ν’ αντιμετωπίσει το μυαλό. Και είναι λογικό. Γιατί ο έρωτας είναι μία αλυσίδα γερή. Όταν όμως κάποιος θέλει να διακόψει και δειλά δειλά το προσπαθεί, τι γίνεται μ’ αυτή την αλυσίδα;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να τη σπάσεις εύκολα. Κι έτσι αναγκαστικά, τη σέρνεις. Κι αυτό γιατί η αγάπη της μιας πλευράς όλο και θεριεύει και της άλλης μειώνεται αδιάκοπα. Φαντάσου, δύο μουσικούς. Στο τέλος, ναι μεν παίζουν μαζί, αλλά ο ένας παίζει όλο και πιο γρήγορα κι ο άλλος όλο πιο αργά.

Και φτάνει η στιγμή που ψάχνεις απεγνωσμένα για ένα εγχειρίδιο χωρισμού. Ψάχνεις να βρεις εκείνον τον τρόπο που θα σε βγάλει από ένα ερωτικό αδιέξοδο αποφεύγοντας, τις μεγάλες συγκινήσεις. Αποφεύγοντας συγκεκριμένες καταστάσεις, συγκεκριμένα μέρη και παρέες. Γιατί χωρισμός, σημαίνει τέλος. Σημαίνει αποκοπή, ξέχωρες και διαφορετικές ζωές. Γιατί διαφορετικά, πώς στην ευχή χωρίζεις, όταν ένα κομμάτι σου εξακολουθεί και κολυμπάει προς τα πίσω;

Επομένως τι κάνεις; Η απάντηση είναι δεδομένη. Δε χωρίζεις ποτέ. Απλώς προχωράς. Γιατί στην πραγματικότητα ποτέ ο ένας δε χάνει τα ίχνη του άλλου. Εκτός κι να υπάρχουν σοβαροί και αναγκαίοι λόγοι. Εκτός κι αν δεν υπήρξε ποτέ αγάπη κι έρωτας. Γι’ αυτό λόγια ξεκάθαρα κι από καρδιάς. Δεν είναι πολιτισμός και ούτε εκπαίδευση στο να παραβλέπεις τις μικρότητες.

Γιατί όταν έχεις μοιραστεί ένα κρεβάτι, το ίδιο μπάνιο, όταν ξέρεις τι αρέσει στον έρωτα, όταν έχεις δει κάθε ατέλεια του σώματος, όταν έχεις μια κάποια οικειότητα, ό,τι κι αν συμβεί, ό,τι κι αν κάνεις στο μέλλον, θα’ ναι πάντα πρώην σου. Ξέρεις από ποια πλευρά προτιμά να κοιμάται, πώς ανασαίνει, πώς πίνει τον καφέ. Κι αυτά είναι πράγματα που γνωρίζεις μόνο εσύ. Αυτά και μόνο, έμειναν. Ο έρωτας έφυγε. Το αν έχει μείνει αγάπη, είναι ένα άλλο θέμα.

Όμως χωρίζεις, γιατί αλλάξανε τα πλέγματα των σχέσεων. Είναι βαρετό κάθε τι που αρχίζει με τίτλους αποφασιστικότητας, περίοδο χάριτος, διακοπή επικοινωνίας και σταθερότητας. Το ότι θα προχωρήσεις τη ζωή σου το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες. Το να σκέφτεσαι τα στάδια που μπορεί να περάσει κάποιος μετά απ’ ένα χωρισμό είναι αστείο. Όπως είναι αστείο να μιλήσεις για φιλία ανάμεσα σε πρώην.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ένας χωρισμός πρέπει να κρύβει την ίδια ειλικρίνεια που έκρυβε κι ο έρωτας. Υποθέσεις κρύβονται άλλωστε στον έρωτα κι ένας χωρισμός φέρνει τις αμφισβητήσεις του.