Άρχισε να σ ‘ αρέσει ένας τύπος. Πολύ καλή φάση. Για την ακρίβεια τόσο καλή περίπτωση που θα μπορούσες να πέσεις γι’ αυτόν. Υπήρχαν εμπόδια, αλλά εσύ πορωνόσουν όλο και περισσότερο. Κάθε συνομιλία σ’ έκανε να κολλάς κι άλλο και τα βράχια-εμπόδια φάνταζαν εύπλαστα από τον άνεμο. Αρκεί να έκανες υπομονή. Και το έκανες. Οι συνθήκες άλλαξαν κι έδειχναν πως επιτέλους θα μπορούσατε να είστε μαζί. Να γευτείτε ο ένας τον άλλον, να τρελαθείτε και να ζήσετε μαζί αυτό για τ’ οποίο τόσον καιρό ανυπομονούσες.
Σκατούλες. Ο τύπος δεν είναι εκεί που είσαι και δεν του βγαίνει ή δε θέλει να του βγει να το δει αλλιώς μαζί σου τελικά. Εσύ όμως ακόμα εκεί να ελπίζεις, να προσμένεις, να υπομένεις, να περιμένεις τα βράχια αργά ή γρήγορα να αλλάξουν σχήμα έτσι που να μπορέσεις να περάσεις στην απέναντι μεριά.
Το θέμα είναι όμως ότι τα βράχια για ν’ αλλάξουν από τον αέρα χρειάζονται δεκάδες ή κι εκατοντάδες χρόνια. Αν θέλεις να γίνει πιο γρήγορα, πρέπει κι οι δύο να πιάσετε τον κασμά και ν’ αρχίσετε το γκρέμισμα. Αν ο άλλος όμως δεν έχει όρεξη για σκάψιμο, γιατί μένεις; Γιατί δέχεσαι συμπεριφορές που δε σου αρέσουν οπότε και δε σου αξίζουν; Μήπως η αιτία είναι πιο βαθιά; Μήπως στην εμμονή σου με τον έρωτα;
Από μικρό παιδί τα μάτια σου έτρεχαν από το ένα αγοράκι στο άλλο, αναζητούσαν πιθανούς «έρωτες» κι επαφές ρομαντικές. Όσο μεγάλωνες αυτή η συνήθεια έγινε μέρος σου κι όπου βρισκόσουν το μάτι συνέχιζε να πεταρίζει προς όλες τις κατευθύνσεις. Άλλες φορές ανακαλύπτοντας κάτι ενδιαφέρον κι άλλες όχι. Μα δεν τα παρατούσε ποτέ. Είχες φτάσει σε σημείο να μη δίνεις τόση σημασία στην παρέα, να μην περνάς καλά αν δεν υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον για ν’ απασχολήσεις το μυαλό σου και το συναίσθημα που έπλαθε τρελά σενάρια και εξελίξεις.
Κάποια στιγμή ερωτεύτηκες κι αυτό έπαψε. Ήθελες να τραβάς τα βλέμματα αλλά δεν έψαχνες πια. Είχες βρει αυτό που τόσο ήθελες, αυτό που είχε μπει σε υποσυνείδητο και ασυνείδητο και δε χρειάζονταν πια τα ανιχνευτικά σου μάτια. Το έζησες, το λάτρεψες, δε θα το ξεχάσεις ποτέ, μα τελείωσε. Έμεινες για λίγο μόνη, το ευχαριστήθηκες και μάλιστα είπες πως δε θέλεις να ξαναμπλέξεις ερωτικά για κάποιον καιρό μ’ ανθρώπους. Και το έκανες και μαγκιά σου. Δεν το κράτησες όμως και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όπως είναι γνωστό, οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Ξεκίνησες , λοιπόν, πάλι από την αρχή, ο φαύλος κύκλος σου για ακόμα μία φορά εν ζωή. Όλα κομπλέ τους πρώτους μήνες, μέχρι που βρέθηκε ο πρώτος που σ’ έκανε να πεις «Ωπ, εδώ είμαστε». Δεν έκατσε η φάση κι εσύ απογοητευμένη, αλλά αισιόδοξη, γύρισες σελίδα. Ήρθε ο επόμενος κι ένας άλλος επόμενος με τον οποίο πωρώθηκες για «πρώτη φορά» μετά τον παλιό σου έρωτα και είπες «εδώ κι αν είμαστε!» αλλά ούτε καν. Και φτάνουμε στον τυπά της πρώτης παραγράφου, όπου εκεί ένιωσες πως όχι μόνο όλα είναι ωραία, αλλά «εδώ θέλω να είμαστε» και πάλι τρως τα μούτρα σου.
Και μελαγχολείς κι αγανακτείς κι αναρωτιέσαι πότε θα ερωτευτείς και θα σ’ ερωτευτούν ξανά. Γιατί δεν κάθεται ποτέ η φάση όταν σ’ αρέσει κάποιος πολύ; Γιατί αυτοί που σε ελκύουν δεν είναι για σένα; Έχουμε ξαναπεί, μεγαλώσαμε με περίεργα πρότυπα και ζητάμε ανάλογα πράγματα. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Είναι στ’ ότι έχεις αρχίσει ξανά να έχεις εμμονή με τον έρωτα, να τον ζητάς παντού, να τον ψάχνεις παντού κι όταν δεν τον βρίσκεις πουθενά γαμιέται όλη σου η ψυχολογία. Είσαι πεσμένη, μονόχνοτη, δε θέλεις να κάνεις πράγματα, να βγεις έξω και να περάσεις καλά. Και γιατί; Γιατί δεν υπάρχει έρωτας στον ορίζοντα.
Ε όχι, ρε φίλε, δε γουστάρεις να είσαι έτσι! Δε γουστάρεις να χάνεις πολύτιμες στιγμές από τη μικρή μας ζωή για να κάθεσαι σε τέσσερις τοίχους και να κλαις την «ανέραστη» σου μοίρα ή ν’ αράζεις με φίλους και να μην τους ευχαριστιέσαι πλήρως, επειδή δεν μπορείς να σταματήσεις να ψάχνεις υποψήφιους. Είναι κατάντια, το ξέρεις, κάτι που δε σου αξίζει.
Πανέμορφος ο έρωτας, δε διαφωνείς, αλλά όταν υπάρχουν τόσα άλλα όμορφα πράγματα εκεί έξω, γιατί να κάθεσαι να σκας για έναν γκόμενο που απλά σε βαρέθηκε και σταμάτησε να στέλνει; Δεν έχει σημασία αν ήταν «ιδιαίτερος», αλλά τ’ ότι δεν μπορείς να χαλιέσαι και να χαραμίζεις όμορφες εμπειρίες για κάποιον που δεν έμεινε ή δεν έχει έρθει ακόμα. Θα έρθει, δε γίνεται να μην έρθει, απλά κράτησέ το στο πίσω μέρος του μυαλού και περίμενέ το.
Μη βάζεις ως κέντρο σου κάτι που σε κάνει να δυστυχείς. Κάτι που δε σε βοηθάει να πας μπροστά, να εξελιχθείς, να ζήσεις. Θα έρθουν κι οι αδύναμες στιγμές που θα πικραθείς ξανά. Όμως φρόντισε να χαμογελάσεις σύντομα γιατί οι στιγμές περνούν και δεν επιστρέφουν. Μην έχεις εμμονές, «εξαρτήσεις», μπαστούνια για να σε βοηθούν να είσαι καλά. Περπάτα μόνη και άσε τα υπόλοιπα να είναι στολίδια του σώματός σου, όχι βοηθητικά για να είσαι «όμορφη», για να είσαι καλά. Ξεκόλλα και βγες εκεί έξω , άσε το στίγμα σου με το να είσαι εσύ κι όλα τα ωραία θα έρθουν στην ώρα τους. Μην τρελαίνεσαι και χαμογέλα.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
