Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πια έφηβος

Μοιάζει τόσο σημαντική η στιγμή που γεννιόμαστε που θέλουμε να τη θυμόμαστε όσο ζούμε. Κάθε χρόνο ίδια μέρα μαζευόμαστε με οικογένεια, φίλους, γνωστούς ή ακόμα κι άγνωστους για να το γιορτάσουμε. Περιμένουμε πώς και πώς να έρθει η στιγμή που θα σβήσουμε τα κεράκια κάνοντας μια ευχή. Όμως όσο περνάνε τα χρόνια η ανυπομονησία μετατρέπεται σε άγχος. Άγχος για το νούμερο που κοσμεί την τούρτα κάθε έτος που μεγαλώνουμε.

Όσο είμαστε παιδιά ονειρευόμαστε ένα μέλλον σαν ενήλικες. Κάνουμε σχέδια που δεν μπορούμε ακόμα να πραγματοποιήσουμε και περιμένουμε να μεγαλώσουμε για να ζήσουμε το όνειρο. Κάπου στην πορεία, αφού γίνουμε 18, επαναπαυόμαστε και σκεφτόμαστε πως έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας ώστε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Έχουμε υποχρεώσεις, αλλά και δεν έχουμε. Πολλές φορές μπορεί να βασιζόμαστε ακόμα στους γονείς μας για την κάλυψη ορισμένων αναγκών μας.

Κάποια στιγμή έρχεται η ψυχρολουσία. Σε κάποια φάση είναι σαν να είσαι στο ντους κι εκεί που απολαμβάνεις το ζεστό νερό, ξεκινάει να ρέει κρύο. Το κλείνεις, τυλίγεσαι με την πετσετούλα σου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η «πετσέτα» σου είναι τα όνειρα που αφήνεις γι’ αύριο.

Όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιείς πως το αύριο σιγά-σιγά τελειώνει -τουλάχιστον για να κάνεις όσα ονειρευόσουν όσο ήσουν παιδί. Οι υποχρεώσεις ξεκινούν να αυξάνονται και οι επιθυμίες να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Κάπου εκεί ξυπνάς μία μέρα και ξεκινάς να κάνεις πράγματα που ήθελες τόσα χρόνια. Αγχώνεσαι για το αν θα προλάβεις να κάνεις όσα θες πριν προσθέσεις στο καλάθι σου κι άλλες υποχρεώσεις ως ενήλικας. Αγοράζεις όλες τις στιγμές που ονειρευόσουν σαν παιδί να ζήσεις ως ενήλικας σε μία νύχτα.

Το συγκεκριμένο άγχος χαρακτηρίζεται στην ψυχολογία quarter life crisis ή κρίση του ενός τετάρτου, δηλαδή η κρίση που παθαίνει κάποιος γύρω στα 25. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι πια έφηβος, πως τέλειωσαν τα ψέματα και πρέπει να πάρει σοβαρές αποφάσεις σχετικά με την καριέρα και το μέλλον του. Προσπαθεί να ζυγίσει τις επιλογές, αλλά αγνοεί πως η ζυγαριά καμιά φορά δεν είναι κατάλληλα ρυθμισμένη.

Σ’ αυτή την κρίση συμβάλλει κι η κοινωνία που έχει καθορίσει ένα πρόγραμμα κι εμείς ενίοτε αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να το ακολουθήσουμε. Άλλωστε «τι θα πει ο κόσμος» αν δεν έχουμε παντρευτεί μέχρι μια ορισμένη ηλικία και δεν έχουμε δρομολογήσει να κάνουμε κι ένα παιδί. Μπορεί κάπου-κάπου να ξεχνιόμαστε όμως όταν έρθει στην πόρτα μας εκτός από τον λογαριασμό της ΔΕΗ το προσκλητήριο γάμου ενός ακόμη φίλου επιστρέφει ξανά το άγχος.

Κάπου γύρω στα 25, πριν τα 30 συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε ακόμη παιδιά. Ξεκινάμε να σκεφτόμαστε όλα εκείνα -σημαντικά ή μη- που ονειρευόμασταν να κάνουμε όμως πλέον οι υποχρεώσεις δε μας αφήνουν χρόνο να τα πραγματοποιήσουμε όλα. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σε μία γραμμή μεταξύ της παιδικής και της ενήλικης ζωής μας. Μας πιάνει άγχος για την ηλικία μας και ή που θα σηκωθούμε μια μέρα και θα πάρουμε τους δρόμους ή που θα μείνουμε αδρανείς.