Όσο χρόνο κι αν βρούμε, πάντα κάποιος θα παραπονιέται

Ως γνωστόν –για τους περισσότερους τουλάχιστον– οι άνθρωποι έχουμε δύο χέρια, δύο πόδια, ένα κεφάλι κι ένα μυαλό στο οποίο καταφέρνουν και χωράνε ένα σωρό πληροφορίες χρήσιμες και μη, υποχρεώσεις, ραντεβού κι άλλα πολλά. Όλα όσα φιλοξενεί το μυαλό μας για να είναι εφικτά και πραγματοποιήσιμα απαιτούν ένα βασικό στοιχείο, χρόνο, κάτι το οποίο πάντα μας πιέζει και ποτέ δεν έχουμε αρκετό.

Χρειαζόμαστε χρόνο για να δουλέψουμε, για να αγοράσουμε τα απαιτούμενα για το σπίτι. Άλλοι χρειαζόμαστε χρόνο για να διαβάσουμε, για να φροντίσουμε τον εαυτό μας, για να περάσουμε στιγμές με το ταίρι μας, για να δούμε τους φίλους και την οικογένειά μας. Πώς να βρεις χρόνο για όλους όσους έχεις στο πρόγραμμά σου με το μυαλό σου να ξεχειλίζει από υποχρεώσεις και δουλειές;

Πώς να χωρέσεις δυο και τρεις φίλους σε μια Δευτέρα γεμάτη τρεχάματα, άγχος και λίγη θλίψη; Σε αυτή τη Δευτέρα δε χωράς ούτε καν εσύ, εδώ που τα λέμε. Κι έτσι αφήνεις άθελά σου άτομα παραπονεμένα και φίλους να λένε πως δεν έχεις χρόνο γι’ αυτούς πια. Δεν ξέρεις ποιον να πρωτοπρολάβεις κι όλο τρέχεις και δε φτάνεις.

Όσο κι αν προσπαθήσουμε να βρούμε χρόνο για όλους, πάντα κάποιος θα έχει παράπονο. Αυτή είναι πια η αλήθεια μας και το πρόβλημά μας. Κι όταν επιτέλους βρεις το χρόνο, σε ποιους θα δώσεις προτεραιότητα και ποιους θα αφήσεις για ακόμα μια φορά στο περίμενε; Θα πας να βρεις το παρεάκι σου που του ακύρωσες αμέτρητες φορές την έξοδο και σου έχουν λείψει απίστευτα οι τρέλες σας, τη φίλη σου που έχεις κάνει μήνα να δεις και θα ‘θελες να πείτε τα νέα σας ή τη μαμά σου που παρακαλάει να βρεις λίγο χρόνο να πας να σε δει και να πείτε και δυο κουβέντες;

Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτήν τη θέση και με αυτό το δίλημμα να μας τρώει. Δεν είναι εφικτό να τους ευχαριστήσουμε όλους και κυρίως να τους ευχαριστήσουμε όλους σε μια μέρα. Στην τελική κι εμείς θέλουμε να δούμε όλους όσους μας έλειψαν κι αγαπάμε.

Σε παίρνει τηλέφωνο ο κολλητός να πάτε για μπάλα, η αδερφή σου να πάτε για ψώνια κι ο σύντροφός σου να πάτε για ταινία και ξέρεις ότι κάποιον θα πρέπει να απορρίψεις και συνεπώς να απογοητεύσεις.

Το μόνο, πιο κοντινό σε λύση για να σε βγάλει από το δίλημμα με λίγη παραπάνω ευκολία είναι να κάνεις αυτό που θα σε ευχαριστήσει περισσότερο. Δηλαδή τη μέρα που θα έχεις τόσα άτομα να δεις και θα κανονίσεις έξοδο μαζί τους, να κάνεις αυτό που τραβάει περισσότερο η ψυχή σου.

Αν τα κάνουμε όλα από υποχρέωση τότε ποιος ο λόγος να τα κάνουμε εξ αρχής; Έτσι καταλήγουμε να κάνουμε σχέδια λόγο πίεσης που στο τέλος θα ακυρώσουμε και θα φανούμε και μαλάκες. Για να χαροποιήσουμε άτομα που δεν μπορούν να δείξουν λίγη κατανόηση στο πιεσμένο μας πρόγραμμα;

Αφού στο τέλος, όπως φαίνεται είναι αναπόφευκτο να μείνει κάποιος με το παράπονο κι ίσως και λίγη κακία, τότε το πρόβλημα είναι δικό του πλέον. Δεν μπορούμε όλοι να φέρουμε βόλτα κοινωνικές υποχρεώσεις, δουλειά, οικογένεια και κοινωνική ζωή, κάτι πρέπει να αφήσουμε πίσω. Δείξτε λίγη υπομονή και θα πιούμε το καφεδάκι μας. Απλά μπορεί όχι σήμερα.