Συνήθισες στο λίγο. Βολεύτηκες με το μέτριο. Έμαθες το συμβιβασμό και τον αγκάλιασες. Εσύ! Εσύ που έκανες πορείες, εσύ που μέσα σου έβραζε η επανάσταση, εσύ που όταν σε στρίμωχναν έπαιρνες τα βουνά και όταν σε φίμωναν ούρλιαζες για ν’ακουστείς.
Αλλά τί να κάνεις και εσύ άνθρωπέ μου εδώ που φτάσαμε. Στην εποχή που μας πούλησαν την μετριότητα για πολυτέλεια και μας ατρόφησαν το μυαλό εκπέμποντας στον εγκέφαλό μας παραλυτικά σήματα. Κάπου χάθηκες. Κάπου σε πλάνεψαν.
Κι έπειτα στην εποχή αυτή, που ευδοκίμησε η ανθρώπινη ανασφάλεια και αβεβαιότητα, πώς να επιζήσεις με όλους εκείνους τους εκμεταλλευτές συναισθημάτων. Ένστικτο επιβίωσης σε παρακινεί και σκορπάς τον εαυτό σου στο «λίγο» γιατί δε βρίσκεις άνθρωπο να σου δώσει «πολύ», γιατί σε έπεισαν πως αυτό σου αξίζει.
Φυσικά, δεν είναι ο έρωτας μπακάλικο να μετρήσεις πόσα δίνεις και πόσα παίρνεις. Αλλά δεν είναι και καφές για να τον πίνεις μια ζωή μέτριο. Η ερωτική έλξη, η πηγαία, η αυθεντική, έχει τη δύναμη να γκρεμίσει και βουνά, μασάει τα χιλιόμετρα σαν καραμέλες, περπατάει πάνω στη θάλασσα κι άμα γουστάρει ξαπλώνει και πάνω στα σύννεφα.
Και απ’ τη στιγμή που έστω και ένας μόνο άνθρωπος, ο οποίος περπάτησε σ’ αυτήν την άτιμη ζωή, είχε την ευλογία να νιώσει συναισθήματα στον απόλυτο βαθμό, τότε έχεις το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να το βιώσεις κι εσύ όσο κι ο καθένας. Γι’αυτό σε όλους αξίζει μια αλήθεια, μια ειλικρίνεια όσον αφορά τις σχέσεις. Αξίζει και είναι δικαίωμα του καθενός να γνωρίζει τι ζητά ο κάθε περαστικός απ’ τη ζωή του.
Και κυρίως αξίζει σε όλους μια σταράτη εξήγηση. Γιατί χωρίς καμία υπερβολή, όλοι έχουμε φάει- αν όχι ακόμα, περίμενέ το, δυστυχώς έρχεται- πολύ παραμύθι. Τόσο που ενώ στην αρχή το διακρίναμε από την πραγματικότητα, στο τέλος μάθαμε να το προτιμάμε. Γιατί πολλές φορές η αλήθεια έγινε βραχνάς και μας έπνιξε, ήρθε με μεγάλη φόρα και μας πέταξε κάτω. Έτυχαν φορές που μείναμε τόσο καιρό στο σκοτάδι, που όταν ήρθε το φως μας έτσουξαν τα μάτια μας και έτσι έμεινε κουσούρι να περπατάμε με τα μάτια κλειστά.
Σου χρωστάει η ζωή ξηγημένες κουβέντες, ξεκάθαρα «ναι» και «όχι», «σε θέλω», «σε γουστάρω», «σε σιχαίνομαι». Για όλες εκείνες τις φορές που χαράμισες τον αυτοσεβασμό σου για χάρη ανθρώπων που δεν ήξεραν αν σε ήθελαν. Και για κάποιους που σε ήθελαν αλλά όχι όσο τους ήθελες εσύ. Και ακόμη, για εκείνους που ξεκάθαρα δε σε ήθελαν και ήθελες εσύ να πιστέψεις ότι σε θέλουν. Για όλες αυτές τις μισερές αλήθειες και τα γλυκά ψέματα που γεύτηκες σου αξίζει μια φορά να ακούσεις ένα «μείνε» ή ένα «χάσου από τα μάτια μου» που να κρύβει μέσα του όλη την ειλικρίνεια του κόσμου.
Άνθρωπος είσαι, μια καρδιά την έχεις, πόση απογοήτευση να αντέξει. Απογοήτευση που κάθε φορά παραμυθιάζεται παρά τα τόσα στραβοπατήματα και την εμπειρία της. Αντί να μεγαλώνει κάθε φορά όλο και πιο εύκολα εξαπατάται σαν μικρό παιδί, λες και το κάνει επίτηδες. Και αυτό πολλοί το εκμεταλλεύτηκαν, σε πήραν στα χέρια τους παιχνίδι για να τονωθεί η δική τους ματαιοδοξία πουλώντας σου φρούδες ελπίδες.
Για όλες εκείνες τις καταστάσεις που ήταν μια στο κρύο και μια στη ζέστη, σου αξίζει να γνωρίζεις τι δίνεις και τι πρόκειται να λάβεις, κι ας μην είναι ο έρωτας μπακάλικο. Δεν είπαμε να βάλεις τα γεγονότα στο κομπιούτερ για να μετρήσεις τα αποτελέσματα. Αλλά να ξέρεις περί τίνος πρόκειται κάθε φορά που εμπλέκεσαι συναισθηματικά με άλλους. Να σου είναι επιτέλους ξεκάθαρη η έννοια του έρωτα, της εφήμερης σχέσης, της ξεπέτας. Για να μπορείς κι εσύ να αφεθείς σε αυτό που πρόκειται να ζήσεις ολοκληρωτικά, χωρίς φόβους και ανασφάλειες, χωρίς την επακόλουθη απογοήτευση. Και να το επιλέγεις συνειδητά γι’ αυτό που είναι χωρίς αναστολές, να παίρνεις όλη την ευθύνη και να πέφτεις με τα μούτρα σε αυτό εις γνώσιν σου μη ζητώντας από κανέναν τα ρέστα. Λάθος ή σωστό, να είναι μαγκιά σου.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει και εσύ να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Να μην κλείνεις την πόρτα στα γεγονότα, όταν αυτά δε σου αρέσουν. Γιατί έτσι μόνος σου οδηγείσαι στην αυταπάτη. Να μη σου προσφέρουν κρεβάτι και εσύ να ονειρεύεσαι αιώνια αγάπη. Να μη ζητιανεύεις το ψέμα για να γεμίσεις τα κενά σου- κενά που μάλιστα δε γεμίζουν όταν άλλα αποζητούν και με άλλα τα μπουκώνεις. Γιατί με αυτόν τον τρόπο προκαλείς την τύχη σου, παροτρύνεις τους άλλους να σε κοροïδέψουν ώστε να πάρουν αυτό που ζητάνε, πολύ απλά γιατί δε δέχεσαι την αλήθεια τους.
Ναι, σου χρωστάει η ζωή ντομπροσύνη. Στο χρωστάει να μοιραστείς με ανθρώπους στον απόλυτο βαθμό, κρεβάτια για την ηδονή της σάρκας, σχέσεις για να σκορπίσουν τη μοναξιά και έρωτες για να σε κάνουν να βλέπεις αστεράκια, όλα αυτά αυθεντικά, ξηγημένα-μιλημένα. Μα αν είσαι σίγουρος ότι αυτό διαλέγεις, να είσαι έτοιμος για αυτή την αλήθεια που με τόση εμμονή αναζητάς. Αν δεν είσαι καθ’ όλα προετοιμασμένος για τα ξεκάθαρα και σταράτα λόγια μην μπαίνεις στον κόπο να αναρωτηθείς γιατί τόσα χρόνια νιώθεις να παραμυθιάζεσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
