Όχι. Ένα παιδί δεν πρόκειται να σώσει μια σχέση με προβλήματα. Το ‘χεις ακούσει, το λένε παντού. Εκπομπές ψυχολογίας, άρθρα περίοπτων επιστημονικών περιοδικών, τα ζώδια του μήνα κι η θεία σου απ’ το χωριό. Η ίδια θεία που ξεματιάζει, πιστεύει στις βασκανίες και υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος απ’ τα πόδια κρυώνει. Στην ίδια κατηγορία έχει τοποθετήσει και την άποψη ότι ένα μωρό δε φέρνει την άνοιξη. Στα “προφανή”.
Εσύ, όμως, το σκέφτεσαι. Είτε επειδή το βρίσκεις δελεαστικό, γιατί περιγράφει τη ζωή σου, είτε επειδή δεν πείθεσαι εύκολα. Τουλάχιστον όχι χωρίς να ‘χεις φτιάξει ανάλογη επιχειρηματολογία. Μπορεί να μην το σκέφτεσαι και καθόλου, γιατί δεν έτυχε να σ’ αγγίξει ποτέ. Αλλά το βρίσκεις συνέχεια μπροστά σου και δημιούργησες μ’ αυτά και μ’ αυτά άποψη.
Είσαι μ’ έναν άνθρωπο κι η φάση με το ζόρι παλεύεται. Να φτιάξεις μια πίτσα, να πιεις κι ένα κρασί, να κάτσετε να το συζητήσετε; Να φτιάξετε βαλίτσες για ένα ταξίδι μακριά απ’ όλα, οι δύο σας, με καθαρό κι άδειο μυαλό, να διαπιστώσετε αν σας λέει πλέον κάτι το να είστε μαζί; Να φτιάξετε ένα παιδί, να κλαίει, να γουστάρετε; Γιατί απ’ όλα το μυαλό να πάει στο τελευταίο;
Δεν είναι απαγορευμένη σκέψη να θεωρήσεις ακόμα κι αυτό σαν λύση του προβλήματός σου. Είσαι ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει τι φταίει για να το φτιάξει. Είναι προς τιμήν σου το ότι προσπαθείς να το δεις σφαιρικά, μην αφήνοντας καμιά πιθανότητα απ’ έξω. Όμως στο σύστημα προτεραιοτήτων σου η λύση “παιδί” θα ‘πρεπε να έρχεται πολύ μετά. Δεν είναι ούτε πίτσα, ούτε ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης.
Μα ένα παιδί είναι η πιο δραστική λύση που θα μπορούσατε να δοκιμάσετε. Αν δεν πετύχει αυτό, τότε τίποτα άλλο δε θα μπορέσει να λειτουργήσει. Παρόλ’ αυτά πες μου, πόσο ελαφρά τη καρδία αποφασίζεις να πειραματιστείς πάνω του, χωρίς να έχεις καμία απολύτως προηγούμενη εγγύηση για το μέλλον του; Να πειραματιστείς με τα νύχια σου, να πειραματιστείς με το χρώμα του σπιτιού σου ή με την οικονομία της χώρας σου. Αλλά να πειραματιστείς μ’ έναν άλλον άνθρωπο που αναπνέει, νιώθει, πληγώνεται και θα αποδώσει μετά βεβαιότητας σε βάθος χρόνου τα προβλήματά σου στην ύπαρξή του, όχι. Είναι εγκληματικό να το κάνεις. Ούτε καν τη συναίνεση του δεν έχεις πάρει από πριν. Και πες μου μια φορά που έχεις ακούσει να έχει εγκρίνει εκ των υστέρων. Μάλλον ανθρώπους που εύχονται να μην είχαν γεννηθεί θα δεις να κυκλοφορούν.
Ωστόσο, τα παιδιά δίνουν άλλο νόημα στην έννοια της οικογένειας. Την εμπλουτίζουν, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ολοκληρωμένη. Δένουν τη μπεσαμέλ, κολλάνε τους ανθρώπους. Είναι ο σκοπός που κάποια στιγμή στη ζωή σου τάσσεσαι να κυνηγάς. Αρκεί να μην έχεις χάσει το σκοπό απ’ τη δική σου ζωή. Αρκεί να μην τον ψάχνεις στη ζωή ενός άλλου.
Τελικά να δεις που περισσότερο θα σε χωρίσει ένα νέο μέλος παρά θα καταλήγει να σ’ ενώνει. Τα μωρά είναι απλώς ροζουλιά και χαριτωμένα. Όλα τα υπόλοιπα πάνω τους είναι ανησυχητικά. Η πίεση που προκαλούν, το άγχος. Οι φόβοι που δεν ήξερες ότι είχες. Η αμφισβήτηση του εαυτού σου, σε κάθε γαμημένο βήμα, για το αν θα μπορέσεις να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο σωστό και χωρίς τρύπες. Την αϋπνία μόνο να βάλεις και φτάνει. Συν το κλάμα. Συν τις πάνες. Συν το περιεχόμενο αυτών. Συν τα λεφτά. Επένδυση κάνεις, όχι παιδί. Αν σ’ αυτές τις ύστατες στιγμές κρίσης δεν έχεις έναν άνθρωπο σαν εσένα, να σ’ αγαπά ειλικρινά, να σε νιώθει, δεν έχεις τίποτα να σε στηρίζει. Ο άλλος παραμένει εξίσου άχρηστος όσο σου ήταν και πριν.
Αν θες ν’ ανανεώσεις τη ζωή σας, να την κάνεις πιο χαρούμενη, να την πας σ’ άλλο επίπεδο, να δώσεις νέο νόημα και σκοπό, τότε ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου θα πρέπει από μόνος του να σου αρκεί. Ένα μωρό ίσως προκύψει στον δρόμο και θα ‘ναι κάτι που φτιάξατε από αγάπη, αστερόσκονη και σεξ σωστό και πρόστυχο.
Αν θες ν’ αντέξεις κάποιον που έχεις πάψει από καιρό ν’ αντέχεις, ίσως ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό, αν θες να ενώσεις γραμμές διακεκομμένες, μην πάρεις μωρό. Πάρε καλύτερα κατοικίδιο. Χρυσόψαρο. Που ξεχνά κάθε δύο δευτερόλεπτα. Τα παιδιά θυμούνται. Και τα μούτρα. Και τα νεύρα. Και τ’ ότι πραγματικά δεν τ’ αγάπησε κανείς ώστε να τα θελήσει γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που είχαν να προσφέρουν· μια λύση ανάγκης σε μια αδύναμη στιγμή.
Επιμέλεια κειμένου Μαίρης Ρήγα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
