Από μικρή το όνειρο μου ήταν να φύγω μακριά από τη μικρή κοινωνία που μεγάλωσα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το κάνω αφού στην εποχή μας η ξενιτιά μπορεί να φαντάζει μονόδρομος για πολλούς για ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον.
Μα πώς κάποιος παίρνει την απόφαση να αφήσει πίσω τις ρίζες του, τους δρόμους που έπαιξε σαν παιδί, όλα του τα αγαπημένα πρόσωπα; Πώς ρίχνεις μαύρη πέτρα και πλέον γυρνάς σε ξένους δρόμους κι απολαμβάνεις ξένες γεύσεις που λες ότι συνήθισες, κι έμαθες να αγαπάς από ανάγκη;
Θα σας πω εγώ: δύσκολα το κάνεις. Δύσκολα αφήνεις το γνώριμο για την αγκαλιά του άγνωστου. Κι ακόμα πιο δύσκολα αφήνεις μια ζεστή δωρεάν στέγη, τα καλά στέκια με τη μουσική που σ’ αρέσει, τις γεύσεις και τις μυρωδιές της μεσογειακής κουλτούρας και τον παντοτινά ηλιόλουστο ουρανό μας.
Ωστόσο, φήμες λένε ότι υπάρχει ένα μικρόβιο. Κυκλοφορεί στο αίμα μας αιώνες, χιλιετίες τώρα, κι είναι αυτό που μας κάνει να αναζητάμε τα ξένα. Να αναζητάμε άλλες στεριές, άλλες πατρίδες. Να κυνηγάμε χίμαιρες και να πλέκουμε όνειρα. Μπορείς να το καταλαγιάσεις, να νιώθεις ότι σου περνάει ο πυρετός, αλλά μετά από λίγο σε ξανατρώει. Αν το κολλήσεις, δύσκολα υπάρχει γυρισμός. Κι όσοι προσπάθησαν να το κάνουν να σωπάσει, στάθηκαν πιο πολύ άτυχοι παρά τυχεροί.
Πολλοί θα το αμφισβητήσουν, θα σε βγάλουν τρελό και θα σου πουν κι από πάνω ότι τώρα έμαθες στα ξένα, «δεν είσαι πια δικός μας. Να, σε λίγο καιρό θα σε παντρέψουμε με ξένο». Αυτοί μάλλον δεν πάσχουν απ’ το ίδιο μικρόβιο κι αρνούνται να καταλάβουν αυτούς που το έχουν. Αυτοί είναι άρρωστοι με τον τόπο που τους γέννησε και δύσκολα ξεκόβουν. Και πολύ καλά κάνουν!
Όλοι αυτοί όμως δεν ξέρουν ότι ίσως μ’ αυτό το μικρόβιο γεννιέσαι.Ουτε αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να σου φτιάξει ή να σου καταστρέψει τη ζωή, και να στα πάρει όλα. Δεν υπάρχει μέση λύση για όσους το έχουν. Αν επιβάλεις στον εαυτό σου την «ασφάλεια» του τόπου σου πηγαίνοντας κόντρα στο μικρόβιο, τα «αν» θα σου τριβελίζουν το μυαλό για πάντα. Αν το υπακούσεις, θα κυριεύσει τη ζωή σου, θα σε πάει παντού και πουθενά Θα σου τα δώσει όλα για το μικρό σου τίποτα! Όλα όσα ονειρεύτηκες να κάνεις, να ζήσεις και με το παραπάνω. Θα σε πάει σε τόπους που μόνο από ντοκιμαντέρ ήξερες.
Το μόνο που σου ζητάει για αντάλλαγμα είναι η ψυχή σου. Αποχαιρετάς τον παλιό εαυτό σου. Δεν θα είσαι πλέον εσύ, μόνο η φάτσα θα παραμείνει η ίδια, εκτός κι αν αυτή γεράσει πριν την ώρα της!
Αυτοί οι αντιλαμβάνονται αντιλαμβανονται ότι η Ιθάκη του Καβάφη, χωρίς την Τροία ή τις κακουχίες της διαδρομής, δεν είναι παρά το αδειανό πουκάμισο του Σεφέρη. Σωματικά ή πνευματικά πάλι στην Ιθάκη θα καταλήγεις. Αλλά τα ταξίδια είναι που της δίνουν ουσία.
Χωρίς αυτά πως να καταλάβουν τι σημαίνει η έννοια της πατρίδας, του σπιτιού, της οικογένειας;
Το γνώριμο, αυτό που ήξερες μια ζωή, με το χρόνο θα καταντήσει βαρετό, ανούσιο και ανυπόφορο. Δεν έχεις παρά να το φέρεις αντιμέτωπο με το άγνωστο για να του δώσεις λίγη παραπάνω αξία απ΄ όσο έχει. Μόνο τότε το γνώριμο σου φαίνεται πιο γλυκό από ποτέ. Το νοσταλγείς και το αγαπάς μ’ όλη την καρδιά σου. Είναι ότι θα σε φέρει αντιμέτωπο με το άγνωστο που θα σε κάνει να πεθυμήσεις και ν’ αναγνωρίσεις τη σπουδαιότητα όσων πάντα είχες. Την οικογένεια, την πατρίδα, τη φιλία.
Γι’ αυτό αν κι εσύ πάσχεις, έστω και λίγο, απ’ αυτό το μικρόβιο μην το σωπάσεις. Καλλιέργησε το, άφησέ το να σε πάρει εκεί που δεν πήγες πότε. Θα σου μάθει πράγματα, θα σε καταστρέψει, θα σε κάνει χίλια κομμάτια μόνο και μόνο για να σε φτιάξει ξανά σαν άλλο άνθρωπο. Πιο δυνατό, με εμπειρίες!
Στα καράβια λοιπόν και καλά μας ταξίδια!
Συντάκτης: Ραφαέλλα Χατζηγιάγκου
