Δεν είναι περίεργο που όλες οι εποχές έχουν κι από ένα μοναδικό χαρακτηριστικό; Η άνοιξη τη μυρωδιά απ’ τα λουλούδια -και λίγο τσίκνα από το αρνάκι του Πάσχα. Το καλοκαίρι μυρίζει αλάτι κι αλκοόλ. Ο χειμώνας έχει κάτι από χιόνι, ζεστή σοκολάτα και κουβέρτες. Το φθινόπωρο όμως έχει κάτι εντελώς ξεχωριστό. Έχει άρωμα νοσταλγίας και βροχής.
Και μιας και μιλάμε για βροχή, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το βρεγμένο χώμα μετά από μια καλή, δυνατή μπόρα. Γι’ αυτό και η μυρωδιά της βροχής στην εξοχή είναι το ωραιότερο πράγμα. Καλή και η βροχή στην πόλη. Κατευνάζει λίγο το καυσαέριο και για λίγες ώρες μπορείς ν’ ανασάνεις σαν άνθρωπος, απαλλαγμένος για λίγο απ’ τη σκόνη. Θα δεις το λιγοστό πράσινο να γυαλίζει απ’ τις σταγόνες και τα πεζοδρόμια να γίνονται μικρά ποτάμια. Κι εμείς θα τρέξουμε να κρυφτούμε κάτω από υπόστεγα λες κι είμαστε από ζάχαρη και θα λιώσουμε.
Με το που πατάμε πόδι λίγο εκτός των ορίων της πόλης, ξαφνικά παθαίνουμε μετάλλαξη. Λες κι ηρεμεί η ψυχή μας από το πουθενά και όλα όσα μας ενοχλούσαν, απευθείας αποκτούν μια γλύκα αλλιώτικη. Δια μαγείας τα ζουζούνια δε μας πειράζουν και τόσο και σίγουρα η έλλειψη μεταφορικών μέσων δε φαντάζει και τόσο τραγική.
Και ξαφνικά η βροχή είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Λατρεύουμε να καθόμαστε από κάτω απ’ τον ουρανό και να μας χτυπούν οι σταγόνες της βροχής. Να μυρίζουμε το χώμα, που γίνεται η πιο γλυκιά μυρωδιά του κόσμου. Άρωμα που μας ταξιδεύει και μας συναρπάζει ταυτόχρονα. Μας θυμίζει εποχές αλλιώτικες, λίγο πιο απλές, λίγο πιο ξέγνοιαστες.
Φέρνει στο νου πράγματα απλά και μας ταξιδεύει. Σε μέρες με δικούς μας ανθρώπους που κάποτε αγαπήσαμε βαθιά. Σε μέρες που μαλώσαμε και κλάψαμε μέχρι που τα δάκρυα δεν έβγαιναν πια. Σε μέρες που κλειστήκαμε στον εαυτό μας και δε θέλαμε να δούμε άνθρωπο.
Είναι λιγάκι παράξενο μια αίσθηση να μας ξυπνά αναμνήσεις σαν ντόμινο. Αναπόφευκτα, η μία διαδέχεται την άλλη και οι συνειρμοί που άλλοτε θα φάνταζαν παράλογοι τώρα είναι απολύτως λογικοί. Κι όλα αυτά με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μετά από μια βροχερή μέρα.
Εξάλλου με τη βροχή έρχεται κι η κάθαρση. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. «Πλένεται η γη και μαζί της κι οι αμαρτίες μας» είχα ακούσει κάποιον να λέει. Και κάπου-κάπου, όταν βρέχει, το σκέφτομαι. Και καταλήγω ότι είχε δίκιο. Η βροχή μας βοήθα να σκεφτόμαστε λίγο πιο καθαρά για τη ζωή μας. Λίγο πιο συνειδητά κι ίσως λίγο λιγότερο εγωιστικά. Αναγνωρίζουμε λάθη από σωστά, βάζουμε τη ζωή μας σε μια πορεία κι αναλαμβάνουμε ευθύνες με καθαρό μυαλό.
Πολλοί άλλωστε αλλάζουν χρόνο με τα πρωτοβρόχια κι όχι στις αρχές του Γενάρη. Είναι ευκολότερο να κάνουμε τον απολογισμό μας παρέα με τη βροχή και τα αρώματά της παρά μέσα στις γιορτές και τις φιοριτούρες αυτών. Ν’ αναλογιστούμε περιστατικά παρέα με τα μπουμπουνητά. Να ζυγίσουμε καταστάσεις στη θέα της κάθε αστραπής. Να δούμε τα υπέρ και τα κατά των αποφάσεών μας με τις πρώτες ψιχάλες. Να υπερηφανευθούμε για τα σωστά και να μετανιώσουμε για τα λάθη μας με το που πιάσει η μπόρα. Και μόλις τελειώσει η βροχή, τελειώνει και μαζί της το μνημονικό. Και ξαφνικά όλα είναι καλύτερα.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
