Εντάξει, πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για τη σημασία της ειρήνης, τάξης και ασφάλειας μέσα σε μία σχέση.
Είναι πολύ σημαντικό να μοιράζεσαι ήρεμες στιγμές με τον σύντροφό σου, καθώς ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά μιας σχέσης είναι (ιδανικά) οι τρόποι με τους οποίους περιορίζεται το στρες, η κούραση η ψυχική και όλα εκείνα που μας αγχώνουν. Δηλαδή η επικοινωνία, το σεξ, το γέλιο και όλη γενικά η αλληλοϋποστήριξη που προσφέρεται μέσα στα πλαίσια του «μαζί».
Δύο μυαλά άλλωστε είναι καλύτερα από ένα στη διαχείριση, λένε και σπάνια έχουν άδικο.
Βέβαια, μιλώντας για νορμάλ καταστάσεις, έτσι; Όχι για σχέσεις της πλάκας, όπου και η μεταξύ των δύο συνεννόηση είναι –μαντέψτε – και αυτή της πλάκας. Ειδικά εάν οι ζωές είναι γεμάτες άγχη, τρέξιμο, στρες για τους λογαριασμούς και τις ανάγκες που προκύπτουν.
Καλά μέχρι εδώ;
Τι γίνεται, όμως, όταν οι καταστάσεις μας οδηγούν στα άκρα;
Πώς αντιδράμε όταν το πνεύμα σύμπνοιας που διαπνέει το ζευγάρι δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει το επερχόμενο ξεκατίνιασμα;
Υπάρχει πληθώρα λόγων για τους οποίους θα τσακωθείς. Για παράδειγμα, μια κακή μέρα στο γραφείο, μια αύξηση που ποτέ δεν έρχεται, μια επερχόμενη απόλυση, ή γενικότερη κρίση.
Επίσης, τα μπλεξίματα με τρίτους (οικογένειες, παιδιά, σκυλιά και τα συναφή), η κρεβατομουρμούρα και η ρουτίνα. Ε, κάποια στιγμή θα σκάσει η χύτρα και θα σου έρθει το καυτό φασολάκι στα μούτρα.
Αλλά πόσο σημαντικό είναι να γίνει αυτό το «μπαμ»; Ε, λοιπόν είναι πολύ, πολύ σημαντικό.
Είναι υγιής έκφραση συναισθήματος, παρ’ όλο που ορισμένοι το αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.
Πρέπει να τσακωθείς. Πρέπει να φωνάξεις, πρέπει να χτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι.
Πρέπει να δείξεις ότι ενοχλήθηκες από κάτι που σε ενόχλησε, καθώς έτσι επαναπροσδιορίζεις τις ισορροπίες στη σχέση.
Επίσης, βγαίνει προς τα έξω όλη η αντίδραση, η ζήλια, τα σενάρια που έχεις ίσως φτιάξει στο κεφαλάκι σου και αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο.
Εδώ υπεισέρχεται το θέμα του κεκαλυμμένου θυμού και της παθητικής επιθετικότητας, το οποίο και θα πραγματευτώ λίγο παρακάτω.
Είναι καλό να ταράσσονται που και που τα νερά, ειδικά άμα έχουν λιμνάσει.
Το βλέπω τριγύρω μου, σε ανθρώπους οι οποίοι, λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν επιλέγουν να συγκρουστούν, ακόμη και όταν η περίσταση το απαιτεί.
Πιστέψτε με, δεν καταλήγει ποτέ καλά αυτό.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τον καβγά με προτροπές τύπου «έλα ρε, μην εκνευρίζεσαι», «μη φωνάζεις» και το προσωπικό μου αγαπημένο. «Ηρέμησε, έχεις νεύρα».
Εσύ να ηρεμήσεις ρε! Να τσακωθώ θέλω, δε θέλω διάγνωση!
Όταν ακούω την ατάκα αυτή τρελαίνομαι, δε σας το κρύβω. Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Μην το κάνετε, καλύτερα αφήστε τον άλλο να φαγωθεί με τα ρούχα του.
Εκτός απ’ την εκτόνωση που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια έκρηξη βέβαια, είναι σημαντικό να μην αγνοεί κανείς τα μεθεόρτια, δηλαδή (σε πολλές περιπτώσεις) άγριο, ανταγωνιστικό, και πιθανότατα εξαιρετικό σεξ (ε μόνο του πάει, τι να κάνω).
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου τη μια στιγμή το ζευγάρι είναι έτοιμο να φαγωθεί, και την επόμενη κάνει τσιγάρο.
Να σας ξαναπώ τι κάνει ανάμεσα στον καβγά και το τσιγάρο;
Το δεύτερο και για ‘μένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της ανάγκης για καυγά, είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάποιος τον αποφεύγει ενεργά. Όλη η επιθετικότητα, το συναίσθημα και η σκέψη που το συνοδεύει, βρίσκει διέξοδο σε συμπεριφορές «κακίας».
Κατινιές, ανωριμότητες και επιθέσεις στον άλλο με πλάγιο τρόπο είναι λίγα απ’ αυτά που περιέχει το μενού.
Πιο εύκολα θα κατηγορήσεις τον άλλο για κάτι που κάνεις εσύ και θα ξεκινήσεις μια προστριβή ύπουλη, «κάτω απ’ το ραντάρ». Μια προστριβή η οποία θα γίνει συνήθειο, και σιγά-σιγά θα βάζει τρικλοποδιές στη σχέση.
Επίσης, θα δίνεις στο σύντροφό σου την αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά. Μη μιλώντας όμως γι’ αυτό και γκρινιάζοντας (σας θυμίζει κάτι αυτό, κυρίες μου;) δεν πάμε μπροστά.
Ναι, η γκρίνια είναι παθητική (ή τουλάχιστον indirect) επιθετικότητα και εμπεριέχει άπειρους κινδύνους.
Ναι, καλύτερα να μου πεις στα μούτρα αυτό που θέλεις, παρά να με φτάσεις σε σημείο να ωρύομαι σαν άγριος, επειδή άλλη μια φορά δεν μυρίζω τα νύχια μου. Κι ας τσακωθούμε, δεν πειράζει.
Ναι, το κάνουμε κι εμείς, δεν είναι αποκλειστικά γυναικείο προνόμιο (χα, σας πρόλαβα!) και είναι απαίσιο.
Εν κατακλείδι, είναι σημαντικό καμιά φορά να πιαστείς στα λόγια (όχι στα χέρια, είπαμε) με το έτερον ήμισυ.
Άλλωστε, δεν είναι μόνο αγάπες και λουλούδια οι σχέσεις. Και καμιά φορά η δουλειά που πρέπει να γίνει για τη συντήρησή τους περιλαμβάνει και κανά καντήλι (σε λογικά πάντα πλαίσια, έτσι;).
Δεν είναι μόνο θεραπευτικό, είναι και αλατοπίπερο. Σκεφτείτε το.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
