Ξεχνάς ποτέ το πρόσωπο όσων ερωτεύτηκες;

Η σιωπή είναι ο πιο δυνατός, εκκωφαντικός απόηχος μιας δυνατής εμπειρίας. Και δεν μπορείς να την αποφύγεις. Δεν μπορείς γιατί εσύ την προσκάλεσες όταν την είχες ανάγκη. Όταν πίστεψες πως με τη σιωπή θα έλυνες τα πάντα, θα έφερνες τη λύτρωση. Θα σταματούσες να παιδεύεσαι, να ξεθωριάζεις τις εικόνες, να μην αντιδράς και να μη σκέφτεσαι. Και ‘κείνη τι έκανε για σένα. Τίποτα. Γύρισε σε κοίταξε και αδιαφόρησε. Η αδιαφορία της ίδιας της σιωπής σου. Παιχνίδια όλα του μυαλού σου. Όλα για να ξεχάσεις. Πόσες ζωές χρειάζεται η λήθη;

Δεν μπορείς να την κουμαντάρεις. Γιατί ακόμη και αυτή είναι μέρος από το παιχνίδι του έρωτα. Πόση μνήμη τελικά κουβαλάει ο έρωτας πάνω του; Ποιος είναι ο αλγόριθμος της αμνησίας; Γιατί ενώ όλοι γράφουμε και εξυμνούμε τον έρωτα κανείς δε μας μαθαίνει να τον αποτάσσουμε όταν έρθει η ώρα; Ξεχνάς ποτέ το πρόσωπο εκείνου που ερωτεύτηκες;

Εκεί που νομίζεις πως είσαι αρχηγός του, πως τον διαφεντεύεις και τον κουμαντάρεις, σου ξεγλιστρά και φεύγει. Έρχεται πάντα χωρίς να τον περιμένεις. Ακάλεστος και χωρίς δώρα. Κι έρχεται να σε ξυπνήσει, να σε ταρακουνήσει, να σε βγάλει από την καλά βολεμένη ζωούλα σου. Γιατί έτσι θέλει. Γιατί μπορεί. Γιατί γουστάρει. Γιατί εσύ παραδίνεσαι. Άοπλος και χωρίς συμμάχους. Γιατί σε συνθλίβει και ταυτόχρονα σε ρίχνει σε λήθαργο. Σε παίζει και γελάει μαζί σου. Σε αγκαλιάζει, σε φιλάει, σου κάνει έρωτα, σε χορεύει και σ’ αφήνει. Σε χρησιμοποιεί. Κι όταν παραδέχεσαι πως δεν αντέχεις άλλο, πως έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι και αποφασίζεις να παραιτηθείς, σου δείχνει την άλλη του πλευρά. Σε χαϊδεύει, σε κανακεύει, σε σηκώνει ψηλά στον ουρανό και σε βάζει να φωνάξεις δυνατά «θέλω». Και μετά σιωπή.

Ο έρωτας σου προσφέρεται για να σε δοκιμάσει. Θα σε περάσει από καταιγίδες πριν σου δώσει λιακάδες. Θα σε συντρίψει για να σε ξαναχτίσει. Θα πολεμήσεις για να νικήσεις τους φόβους σου, να τσαλακωθείς, να βιώσεις τόσο πολύ που να μην το πιστεύεις, να μεταμορφώνεσαι μέχρι να φτάσεις στο σημείο που μαζί με τις πληγές σου θα μετράς και τις χαρές και τις στιγμές.

Μη μετανιώσεις ούτε μια στιγμή που επέλεξε εσένα και ‘συ δέχτηκες να παίξεις μαζί του. Θα ήσουν ένα με όλους, τους πολλούς εκεί έξω που η τετράγωνη λογική τους αποκοιμίζει τα όνειρά τους. Θα έφτανες στο τέλος της ζωής σου και δε θα είχες να μετρήσεις τίποτα. Το ισοζύγιο θα ήταν μείον και κατά σου. Καλύτερα στο παιχνίδι λοιπόν κι ας έχει φόρο.

Και μην τον αναβάλλεις ποτέ. Δεν ξέρεις αν σου ξανάρθει. Μην του δώσεις παράταση, μη τον αγνοήσεις. Εκείνος ξέρει πότε και γιατί έρχεται. Και να θυμάσαι πως όταν έρχεται είναι πάντα γιατί ξέρει πως εσύ τον κάλεσες. Τον είχες ανάγκη. Έστω και για ένα απειροελάχιστο φευγαλέο δευτερόλεπτο αυτής της ζωής σου τον αναζήτησες. Και ας μην το θυμάσαι. Δεν το ξεχνάει ποτέ αυτός.

Νικητή σε θέλει ο έρωτας. Αλλά για να σε κάνει νικητή θα σε αιχμαλωτίσει στα πάθη και στις αδυναμίες του, θα σε φυλακίσει και όταν θα σε λυτρώσει, θα σε επιβραβεύσει. Θα σου χαριστεί. Και δε θα ξαναφύγει. Τον κέρδισες. Τώρα για πόσο, κανείς δεν ξέρει. Κι αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι του.