Και πού ξέρεις αν σε γουστάρει ή όχι αφού είσαι στη μούγκα;

Βλέπεις το κατάλληλο ταίρι. Ίσως το ξέρεις από τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα που με μανία θα περάσεις τον άλλο από ακτίνες Χ και θα πεις «ώπα, εδώ είμαστε». Και αρχίζεις να σκαλώνεις τη ζωή σου. Δεν το ‘παμε κι έρωτα εκ πρώτης ματιάς ντε, αλλά μία καψούρα ε, την τραβάς. Κι είναι τόσο δύσκολες οι καψούρες εκ πρώτης ματιάς που πραγματικά δε ξέρεις πώς να χειριστείς τα τόσο παρορμητικά σου συναισθήματα.

Και σκέφτεσαι και λες, με θέλει αυτός ο άνθρωπος, είμαι ικανός να τον κατακτήσω, μου δίνει πραγματικά δείγματα να τον πλησιάσω ή μήπως καταπιάνομαι από τη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας σε μία μου προσπάθεια να βρω σημάδια ανταπόκρισης; Και μετά η ανταπόκριση φαίνεται μόνο σε εμένα ή και στους γύρω μας που απλά πολλές φορές δε βλέπουν τόσα όσο εσύ;

Και κάθεσαι τώρα και παιδεύεσαι αν θέλει ή δεν θέλει, αν πρέπει ή δεν πρέπει, αν θα φανείς αστείος ή θα δικαιωθείς στην περίπτωση που ανοίξεις το στόμα σου να πεις αυτά που νιώθεις. Κι αν ρε παιδί μου είναι τόσο λάθος το vibe σου; Κι αν δε θέλει αλλά ίσως να γοητεύεται ο άλλος μόνο στη σκέψη ότι τον θες κι είναι επιθυμητός; Μα αν δεν του το δείχνεις κι εσύ, προφανώς και δεν μπορεί ούτε εκείνος να κρίνει κατάλληλα αν το πάτε καλά το γράμμα ή ο ταχυδρόμος το έχασε στα αζήτητα.

Δεν είσαι ο εαυτός σου μπροστά σε αυτόν τον άνθρωπο και αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα στο ότι δεν αφήνεσαι. Φοβάσαι συνήθως την απόρριψη ή να μη γελοιοποιηθείς μπροστά του ή μη τυχόν χαλάσει η ήδη υπάρχουσα ανθρώπινη σχέση που έχετε. Κι είναι κι αυτό ρε παιδάκι μου που βάζεις τέτοιον μπελά στο κεφάλι σου και ρωτάς συνέχεια φίλους και γνωστούς «ρε με θέλει;» κι εκείνοι σου απαντάνε οι μισοί να μιλήσεις κι οι μισοί κι ήδη καμένοι να το προσπεράσεις και να προχωρήσεις. Κι η απάντηση και στις δύο μεριές είναι από τη μία ναι ρε παιδιά, εμείς να πούμε αυτά που νιώθουμε αλλά αφού δεν τα έχουμε δείξει, πώς στο καλό θα του τα σκάσουμε του άλλου με τόση πληροφορία;

Έπειτα η απάντηση που θα σκέφτεσαι για τους δεύτερους είναι σκατά στα μούτρα τους που δεν προσπάθησαν, να πουν αυτό που νιώθουν κι ας πάει το παλιάμπελο. Και βασανίζεσαι-βασανίζεσαι και οι φίλοι κι οι γνωστοί αντί να σε βοηθούν, σε μπερδεύουν περισσότερο κι απλά μένεις σε πλήρη απραξία.

Ένα μυστικό που τα λέμε για να τα ακούμε μεταξύ μας, είναι να πάρεις απόφαση να είσαι ο εαυτός σου. Άμα σου γυρίζει η γλώσσα κάθε φορά που βλέπεις το άτομο που καψουρεύεσαι κι αντί να μιλάς μέσα από την καρδιά και το ποιόν σου, μαγκώνεσαι και στέλνεις κατευθείαν το καράβι στο παγόβουνο, κλάφ’ τα Χαράλαμπε! Κι η καψούρα σου για να σου ανοιχτεί και να καταλάβει ποιος είσαι και πού πατάς, πρέπει να φανερώνεσαι μπροστά της αλώβητος και σίγουρος για το ποιος είσαι και τι κάνεις εδώ.

Στην τελική, ξέρεις κάτι; Κανόνισε καφεδάκι με το πρόσωπο, καθίστε πείτε τα έξω από τα δόντια και βρείτε τέλος πάντων μία άκρη. Κι άμα δε σε γουστάρει, ε, καλύτερα τα κρυοπαγήματα από την απόρριψη παρά μία ζωή μέσα στο παγόβουνο μένοντας με απωθημένα και τρέχα γύρευε! Και πού ξέρεις αν το κόλλημα γουστάρει, ίσως να λες και πάλι σκατά στα μούτρα σου που τόσο καιρό δε μιλούσες!