Οι μεγαλωμένοι σε μικρές, κλειστές οικογένειες θυμούνται πάντα τα λιγοστά ξαδέρφια να συμπληρώνουν διαχρονικά το καθημερινό οικογενειακό σκηνικό. Οι μεγαλωμένοι δε, στις μεγαλύτερες οικογένειες έχουν σε υπερθετικό βαθμό κατοχυρωμένες αυτές τις αναμνήσεις. Κι έτσι ή αλλιώς τα ξαδέρφια ήταν πάντοτε εκεί. Είναι πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού σου να σου θυμίζουν πολλά, ακόμα κι αυτά που με τα χρόνια ξέχασες.
Μα πώς να ξεχάσεις τις στιγμές που βαριόσουνα τις οικογενειακές συνάξεις κι ένιωθες ότι θα τους φορτωθείς αλλά και τις άλλες στιγμές, εκείνες πους περίμενες πώς και πώς, στην αρχή για να παίξετε μπάσκετ ή κούκλες κι ας πλακωθείτε που ζηλεύατε, μετά να πείτε τα γκομενικά σας, τις φοιτητικές σας τρέλες, τα ερωτικά που σοβαρεύουνε και πάει λέγοντας.
Πλάκα-πλάκα η ζωή σου προχωρά κι όσοι κι αν φύγουν, κάποιοι μένουν εκεί. Και σαν σταθεροί πρωταγωνιστές σε πολυετές σήριαλ, τα ξαδέρφια σου βλέπουν πολλούς να έρχονται και να φεύγουν, αλλά αυτοί είναι σταθερά δίπλα σου. Το ίδιο αίμα έχετε, ξαδέρφια είστε, λογικό είναι. Δεν είμαι, όμως, μονάχα η συγγένεια που σας δένει, αλλά η αγάπη κι η φιλία. Κι αυτά δεν έχουν να κάνει με DNA και γονίδια.
Ουσιαστική λογική, όμως, δεν είναι μόνο η συγγενική αγάπη που σας συνδέει. Αυτή μπορεί να υφίσταται κι από μακριά. Μπορεί να σου είναι αρκετό να τους βλέπεις μια στο τόσο, να τους εύχεσαι τα χρόνια πολλά και να λέτε τα τυπικά. Η αναγκαστική επαφή δε σημαίνει ότι σας κρατάει ουσιαστικά κοντά.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει τίποτα πιο γερό απ’ το οχυρό της φιλίας μεταξύ ξαδερφιών. Άπαξ και κτίσεις δεσμούς φιλίας με τα ξαδέρφια σου, είναι σχέση ζωής. Όσα χαστούκια κι αν φας στο χρόνο, κανένα δε θα είναι απ’ αυτούς. Μπαίνει το αίμα στη μέση, βλέπεις, κι η αγάπη αυτή η ανίκητη, η απροσδιόριστη, η αψεγάδιαστη που σας ενώνει.
Όταν είσαι με τα ξαδέρφια σου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς το κόστος της αποδοχής, όπως κι αν είσαι σε καμαρώνουν. Μαζί τους τσαλακώνεσαι, γνωρίζουν τις χειρότερες πτυχές του εαυτού σου, μα δε σε νοιάζει γιατί αυτοί βλέπουν τα θετικά σου πιο θετικά απ’ όσο είναι στ’ αλήθεια και τίποτα δεν τα επισκιάζει. Σε έχουν δει στα πιο τρελά μεθύσια σου και στις πιο απίστευτες κρίσεις κατάθλιψής σου και πάντα κατέληγες να γελάς κι ας μην ήξερες το λόγο.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άλλοι, αυτοί που τους αγαπάμε λίγο περισσότερο γιατί είδαν τι σημαίνει τύχη μέσα στα ζόρια. Μιλάμε για τα ξαδέρφια που η ζωή τους έφερε μακριά, που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να έχουν μια φίλη – έξτρα μπόνους για να πάνε σινεμά στο δημοτικό, ούτε έναν παντοτινό φρουρό για να τις καλύψει στις εφηβικές τρέλες κι ούτε ένα φίλο πραγματικό, μια διέξοδο στη δικαιολογία. Κι όμως κάποια στιγμή η τύχη που λέγαμε, λες και γνώριζε τι χρειάζονταν τότε πιο πολύ από ποτέ, έφερε τα ξαδέρφια κοντά.
Τι κι αν δεν είμαστε 15; Ζούμε μαζεμένα αυτά που δε ζήσαμε, αυτά που έχουμε κι αυτά που θα ‘ρθουν. Δίνουμε τα χέρια κι αντιλαμβανόμαστε πως όσος χρόνος κι αν μας κράτησε σε απόσταση, δε θα εμποδίσει αυτή η σχέση να γίνει το ίδιο δυνατή. Μπροστά από τα καθαρά μάτια και τα χαμόγελα που ρίχνουμε κάθε φορά που μιλάμε, περνάνε σαν ταινία όλα τα εφηβικά γέλια που δε ρίξαμε, όλες οι βόλτες που δεν κάναμε κι όλα τα μυστικά που δεν είπαμε λες και απαιτούν να τα ζήσουμε τώρα.
Κι όλα αυτά τα ζούμε καλύτερα τώρα, πιο ώριμοι, πιο αγαπημένοι με ένα αίσθημα αλληλοπροστασίας που δε θα το καταλάβει ποτέ κανείς. Γιατί μπορεί τώρα να μην έχουμε παιδικά, εφηβικά και μετεφηβικά ζητήματα ν’ ασχοληθούμε, έχουμε όμως ουσιαστικές χαρές να μοιραστούμε κι ίσως και κάποια σοβαρά προβλήματα ν’ αντιμετωπίσουμε. Και μάντεψε. Αυτή τη φορά δεν είμαστε μόνοι. Μπορεί να μην παίξαμε μαζί σαν πιτσιρίκια, έχουμε, όμως, το πραγματικό μέλλον που μας θέλει πρωταγωνιστές στα σημαντικά μας επεισόδια.
Το αίμα λοιπόν νερό δε γίνεται μα άμα δεν το λέει πραγματικά η καρδούλα σου, τίποτα δεν αλλάζει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ουκ ολίγες φορές οι ξένοι συμπαραστάθηκαν σε κόσμο καλύτερα από τους συγγενείς του.
Μα είναι ευλογία, είναι μια αλυσίδα τρυφερότητας με στιγμές, οι φιλίες μεταξύ ξαδερφιών. Κι είμαι τυχερή που το βιώνω νιώθοντας ότι μας περιμένουν πολλά μαζί. Γιατί εμείς τις επιλογές μας μάθαμε να τις στηρίζουμε κι εμείς είμαστε ξαδέρφες από τύχη μα φίλες από επιλογή!
Στην Υβόνη μου…
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
