Κρατώντας από πείσμα τον έρωτα στην εξορία

Κάθε φορά που ερωτεύεσαι λες ότι δε θα κάνεις το ίδιο λάθος, κάθε φορά που η καρδιά σου νιώθει αυτό το σκίρτημα λες ότι θα είναι διαφορετικά τα πράγματα· αυτή τη φορά θα γίνουν όλα σωστά. Κάθε φορά που ο έρωτας αυτός λήγει άδοξα, που δεν ισχύει και για τους δύο, που αντί για ενθουσιασμό συμβαίνει η ξενέρα, κάθε τέτοια φορά θυμίζεις στον εαυτό σου ότι είναι η τελευταία φορά που σου επέτρεψες να νιώσεις έτσι.

Αυτή τη φορά όμως αποφάσισες όντως να τηρήσεις αυτό το «εγώ ποτέ ξανά» σου, ποιος χρειάζεται τον έρωτα στη ζωή του; Βλέπεις ανθρώπους που ερωτεύονται και ξαφνικά αλλάζουν οι προτεραιότητες τους, ξαφνικά γεμίζουν ανασφάλειες και η διάθεσή τους αλλάζει για να ταιριάζει με τη διάθεση και τη συμπεριφορά του συντρόφου τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό υπάρχει και χειρότερη εκδοχή· το θέλεις εσύ το πρόσωπο κι αυτό μια θέλει μια δε θέλει, θέλει στην αρχή αλλά μετά ξενερώνει, δε θέλει γιατί δεν είναι σε φάση.

Ε, αυτή τη φορά τελείωσες, δε θα την ξανά πατήσεις. Τι να τον κάνεις τον έρωτα αφού μόνο να σε παιδεύει ξέρει; Ωραία; Τα καλύψαμε τα χνώτα μας; Τον βγάλαμε τον φταίχτη ή ακόμη;

Δε σε εκτίμησε ποτέ του το φτερωτό μωρό, όσες προσπάθειες και να έκανες για να πετύχουν τα φτερουγίσματα που σου χάρισε στην αρχή, ο ίδιος ήταν που στα μετέτρεψε σε σκατά. Δεν ξύπνησες ένα πρωί και αποφάσισες να αποκηρύξεις τον έρωτα από τη ζωή σου, ήταν μια απόφαση που ήρθε μετά από πολύ πόνο, μετά από πολλά βράδια που έμεινες να λες πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Μπορεί όμως πράγματι κάποιος να ζήσει χωρίς καθόλου έρωτα στη ζωή του; Είναι εύκολο να λες ότι αυτό αποφάσισες όταν ακόμη δεν έχεις γιατρέψει τις πληγές σου και είσαι κάτω από την επήρεια του πόνου σου αλλά μήπως ξεχνάς κάτι;

Ο έρωτας κάποιες φορές ήρθε στη ζωή σου σαν χάπι ευτυχίας όταν το είχες περισσότερο ανάγκη. Ήρθε και σ’ έβγαλε από εκείνη τη ρουτίνα που είχες βαρεθεί να επαναλαμβάνεις κάθε μέρα. Ήρθε για να σου θυμίσει ότι τα πάντα στη ζωή δεν είναι δουλειά και τρέξιμο αλλά υπάρχει και μια πιο γλυκιά πλευρά της, μια πλευρά που σε βοηθά στο να ξανά γεμίσουν οι μπαταρίες και φέρνει στη ζωή σου μια ευχάριστη αναστάτωση.

Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πόνου, συνήθως ξεχνάμε τα ωραία που μας χαρίστηκαν στην αρχή αυτής της κατάστασης. Ξεχνάμε τα γέλια μπροστά από τρυφερά μηνύματα, λησμονούμε τα χαμόγελα όταν το βλέμμα μας συναντούσε το έτερον ήμισυ, πετάμε στο πηγάδι της λήθης όλες εκείνες τις στιγμές που πήγε η καρδιά μας να σπάσει και νιώσαμε να πετάμε στον έβδομο ουρανό.

Τα ξεχνάμε όλα αυτά γιατί στο τέλος κάναμε ελεύθερη πτώση από εκείνον τον έβδομο ουρανό χωρίς αλεξίπτωτο. Δεν ξέρω πόσο καιρό μπορείς κανείς να κρατήσει τον έρωτα εξόριστο από τη ζωή του. Σίγουρα όμως χρειάζεται και αυτός. Όταν περάσει λίγο ο καιρός και ο πόνος ξεχαστεί, θα πέσει πάλι ο τοίχος, για χάρη μεγάλων συγκινήσεων. Κι ευτυχώς, γιατί τότε, στη νέα πνοή του συναισθήματος, καταλαβαίνεις πως είναι ανόητο κι αφελές να πιστεύεις πως φταίει ο έρωτας. Ποτέ δε φταίει ο έρωτας. Ο έρωτας είναι η αιτία. Κι ευτυχώς γι’ αυτό.