Με κάθε «αντίο» μεγαλώνεις

Ο αποχαιρετισμός είναι πάντα δύσκολος. Είναι σκληρό το αντίο, ειδικά σε άτομα που αγαπάς, νοιάζεσαι και έχεις περάσει πολλά μαζί τους. Έχεις διερωτηθεί ποτέ γιατί όμως πονάει τόσο πολύ ο αποχαιρετισμός; Γιατί κάποια αντίο διαγράφονται στη μνήμη σχεδόν ανεξίτηλα;

Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι, είτε γιατί δεν ξέρεις πώς είναι να ζεις χωρίς αυτά τα άτομα δίπλα σου, ή επειδή απλά δε θες να δεχθείς το λόγο για τον οποίο αυτό το άτομο επιλέγει να φύγει από τη ζωή σου, είτε γιατί, ακόμα κι αν έχεις επιλέξει να φύγεις εσύ και πάλι μένουν κατάλοιπα ενός αποχωρισμού που δεν ήταν στο αρχικό σου συναισθηματικό πλάνο. Ένας σημαντικός λόγος όμως που το να αποχαιρετάς κάποιον είναι τόσο δύσκολο, είναι γιατί αποχαιρετάς ταυτόχρονα κι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όποιος κι αν είναι αυτός ο κάποιος, είτε πρόκειται για τη σχέση σου, είτε είναι κάποιος φίλος σου, ή ακόμη και για ένα πρόσωπο με το οποίο έχεις δεθεί για διάφορους λόγους κι απλά πλέον δεν θα είναι μέρος της ζωής σου, το αντίο πονάει εξίσου. Κι αυτό γιατί όταν μια σχέση ξεκινάει, ποτέ δεν έχει την προοπτική του να τελειώσει, τουλάχιστον από την αρχή.

Οι άνθρωποι φεύγουν κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει συχνά. Είτε γιατί το κολλητάρι σου αποφασίζει να πάει στα ξένα, είτε γιατί ο σύντροφός σου κι εσύ δεν τα βρίσκετε πλέον και το τελειώνετε, ή γιατί ένα από τα αδέλφια σου αποφάσισε να ταξιδέψει τον κόσμο και φεύγει χωρίς να ξέρεις πότε θα ιδωθείτε ξανά. Σε όλες τις περιπτώσεις χρειάζεται να πεις «αντίο», είτε αυτό είναι προσωρινό, είτε μόνιμο.

Κάποιοι αποχωρισμοί είναι οριστικοί, ξέρεις την ώρα που λες «αντίο» σε αυτό το άτομο ότι είναι η τελευταία φορά που του μιλάς, μπορεί όχι κυριολεκτικά αλλά ξέρεις πως δε διορθώνεται, δεν υπάρχει γυρισμός. Το πρόβλημα δεν είναι το ότι αποχαιρετάς ένα άτομο από τη ζωή σου, το πρόβλημα είναι πως αποχαιρετάς όλα όσα υπήρξες μαζί του. Με κάθε άνθρωπο που δημιουργείς μία σχέση στη ζωή σου, ταυτόχρονα αφιερώνεις, μοιράζεις αν θέλεις κι όλα όσα εξελικτικά έφτασες να είσαι μέσω αυτής της αλληλεπίδρασης.

Και η μεγάλη ερώτηση έρχεται στο πώς στο καλό ξεπερνάς το αντίο; Και η απάντηση απλά είναι ανύπαρκτη. Ίσως και να μην το ξεπερνάς ποτέ. Πώς να το κάνεις άλλωστε, αφού τις πλείστες φορές δε θες να το ξεπεράσεις κιόλας γιατί φοβάσαι να αποχαιρετίσεις εντελώς αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που «δημιουργήθηκε» λόγω αυτού του ατόμου. Το πώς μαθαίνεται μια συνέχεια μετά την αναγκαστική διακοπή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, δεν έχει manual που να σου δίνει οδηγίες για το τι πρέπει να κάνεις. Χρειάζεται χρόνο για να αντιληφθείς ότι η ρουτίνα σου έχει αλλάξει, δεν μπορείς πλέον να βασίζεσαι σε αυτά τα άτομα και πρέπει να αλλάξεις τις συνήθειές σου. Αφήνεις την όποια βολή σου, το γνωστό σου,  μεγαλώνεις, κλείνεις έναν κύκλο που διέτρεχες ίσως για καιρό κι αυτό σίγουρα είναι επίπονο μα ταυτόχρονα κι αναγκαίο.

Μπορεί και να είναι κλισέ, μα όντως ένας αποχωρισμός σού διδάσκει πολλά. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, μα ή αρχή ενός νέου, άρα κατά κάποιο τρόπο αποτελεί  μια αναγέννηση. Να βλέπεις το «αντίο» όχι απαραίτητα σαν ένα τέλος αλλά σαν μία καινούρια αρχή στη ζωή σου που θα σε βρει να έχεις μεγαλώσει λίγο παραπάνω. Άλλωστε, κατά το άσμα, η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.