Μη φοβηθείς την απόσταση

«Η απόσταση θα φέρει κέρατο». Η συνηθέστερη μορφή ανασφάλειας του φοιτητή, του φαντάρου-αρβυλοφύλακα στην πινέζα, του οικονομικού μετανάστη, του ναυτικού, του αστροναύτη. Σεναριογραφικό σιγουράκι κάθε πνευματικά ανάπηρου που θεωρεί αυτά τα δυο στοιχεία αλληλένδετα και σύμπτωμα εγκεφαλικής μαλάκυνσης όποιου το ασπάστηκε και μετέτρεψε τη σχέση του σε πράσινο μίλι.

Το να απορρίπτεις ανθρώπους επειδή κατά την κριτική σου ικανότητα δεν αξίζουν, είναι δικαίωμα κι ενίοτε υποχρέωση. Το να θεωρείς όμως δεδομένο ότι θα υπάρξει από τη μεριά του άλλου απιστία, χωρίς να σου έχει –έως τότε– δώσει το δικαίωμα, είναι βέβηλο και ξεδιάντροπο. Εκτός κι αν όλο το μελόδραμα είναι μια πρόφαση για να τελειώσεις μια σχέση που είχες έτσι κι αλλιώς βαρεθεί κι η απόσταση είναι η τέλεια δικαιολογία. Όποιος σου έδωσε την εντύπωση ότι η σχέση είναι σαν το τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι που το οδηγούσες στην εμβέλεια της κεραίας του και όταν έχανε το σήμα, αντί πας πιο κοντά, κοπανούσες το χειριστήριο νομίζοντας ότι χάλασε, στα έμαθε λάθος.

Λέμε αυτό το ξερό «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω». Το «δεν μπορώ» είπαμε, δεν υπάρχει. Το «δε θέλω» όμως δεν είναι έννοια απόλυτη. Άλλο το «δε θέλω εσένα», άλλο το «δε θέλω να πονέσω» και άλλο το «δε θέλω να ρισκάρω». Θα μου πεις έχει διαφορά; Τελικά ίσως να μην έχει καμία, γιατί το θάρρος και τη διάθεση για τα εύκολα και την καλοπέραση το είχες, αλλά τώρα δε θέλεις να δοκιμαστείς και όποια μετάφραση κι αν πάρει το «δε θέλω» σου, δε σε συμφέρει. Προς ενημέρωσή σου, ακόμα και ο κερατάς έχει υστεροφημία, ο δειλός όμως όχι.

Τι μένει στη μνήμη σου από τα Ομηρικά έπη, εκτός από τη μαλακία του Αχιλλέα να βγει με ξώφτερνο στη μάχη και τα τσίπουρα των αργοναυτών με τον Κύκλωπα; Η κορύφωση, η επίγευση αυτού του ποιήματος είναι η δοκιμασία της απόστασης, στην οποία μπήκε ένα ζευγάρι για είκοσι χρόνια. Η Πηνελόπη να περιβάλλεται από λαίμαργους μνηστήρες κι ευθύνες κι ο Οδυσσέας να δοκιμάζεται σε πεδία μαχών, τέρατα και φυσικά φαινόμενα, για να καταλήξουν πάλι μαζί. Φαντάζεσαι τον Οδυσσέα να τη χωρίζει προκαταβολικά πριν ξεκινήσει την εκστρατεία για την Τροία;

Φυσικά και τα λόγια είναι εύκολα κι η σύγκριση του παραμυθιού με την πραγματικότητα ουτοπική. Έλα όμως που και η πραγματικότητα δεν είναι με το μέρος του βολεψάκια. Πες στις γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά που ξεκινούν πεζές από την Ασία και περνούν τον Έβρο κολυμπώντας ή θαλασσοδέρνονται σε σκυλοπνίχτες μέχρι να ενωθούν με τις οικογένειές τους, ότι «δε γίνεται». Πες το στις γιαγιάδες μας που περίμεναν μέσα στην πείνα και την ανέχεια χρόνια ολόκληρα τους συζύγους τους να γυρίσουν από πολέμους, εμφυλίους, εξορίες και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Θυμάμαι τους γέρους μου που επτά μήνες το χρόνο για τριανταπέντε χρόνια είχαν απόσταση χιλιάδων μιλίων, σε μια εποχή που η επικοινωνία περιοριζόταν σε γράμματα και καρτ ποστάλ σταλμένα ένα μήνα πριν τα παραλάβουμε και τηλέφωνα μέσω ασυρμάτου που τα μισά λόγια τα έχανες από τις παρεμβολές. Κι εσύ με skype, smartphones, facebook, viber κι αεροπορικά εισιτήρια φθηνότερα από πουκάμισο, θα μου πεις «δε γίνεται»;

Κι όλη αυτή η αισιοδοξία από κάποιον που αν του πάρεις από το κεφάλι τα κέρατα που έχει φάει, φτιάχνεις κρεμάστρα να ακουμπάει τις χλαμύδες του όλος ο στρατός του Ξέρξη. Κι έχει μάθει από πρώτο χέρι ότι η απιστία είναι είτε αποτέλεσμα πλήξης κι απώλειας συναισθημάτων, είτε συμπλεγματικής ηλιθιότητας που εκφράζεται από τη συνεχή ανάγκη για επιβεβαίωση.

Ο άνθρωπός που σε αγαπά, θα σε περιμένει για όσο χρειαστεί. Κι αν τελικά δε σε περιμένει, ας είναι το κρίμα στο δικό του λαιμό για ένα λάθος που όντως έκανε κι όχι στο δικό σου για ένα λάθος που δεν ξέρεις αν θα κάνει. Όποιος νιώσει ελεύθερος όταν βρεθείτε μακριά, είναι αυτός που νιώθει φυλακισμένος όταν είστε κοντά. Και είτε λείψεις για έναν καφέ είτε για αποστολή στο Αφγανιστάν, θα βρει τρόπο και θα στο στολίσει το κουτελάκι.

Οπότε μη γίνεσαι η παραξενιά απ’ αυτή που της φταίνε οι τρίχες και μην ενοχοποιείς την απόσταση. Η απόσταση είναι δοκιμασία, αλλά αν επιβιώσεις, έχεις αποκτήσει μια πολύ δυνατή σχέση. Αν πάλι δεν επιβιώσεις, δε θα φταίνε τα χιλιόμετρα. Η δυνατή χημεία θυμίζουν την αγάπη του καπνιστή για το τσιγάρο. Ξέρεις πολλούς καπνιστές που το έκοψαν επειδή τους έπεφτε μακριά το περίπτερο;

Στην τελική τι έχει μείνει σε αυτό τον κόσμο; Λεφτά δεν έχουμε, οι φίλοι όσο μεγαλώνουμε λιγοστεύουν, οι ανέσεις του παρελθόντος έχουν μείνει στο παρελθόν κι εσύ έχεις τη σπάνια τύχη να υπάρχει για σένα ένας άνθρωπος που ακόμα και σε απόσταση, σου ζητά απλά μια ευκαιρία. Θέλει να ζήσει για μια ακόμη μέρα με την καλημέρα και την καληνύχτα σου, έστω κι αν είναι από sms. Κι εσύ ρε καρμίρη τρέχεις να το λήξεις με διαδικασίες του κατεπείγοντος «για να μη γίνει καμία μαλακία»;

Αν χάσεις τέτοιο άνθρωπο από το πλευρό σου, εκεί θα γίνει η μαλακία. Και θα είναι όλη δική σου. Δεν είναι πορτατίφ η σχέση, να το κλείνεις όταν φεύγεις από το σπίτι για να μην καίει τσάμπα. Κράτα όποιον θέλει πραγματικά να μείνει δίπλα σου, ειδικά αν συνειδητά είναι διατεθειμένος να του λείπεις και να συμβιβάζεται με την απουσία σου. Δε θα βρεις πολλούς τέτοιους, trust me.