Έχω μια συνταγή για κέικ σοκολάτα, της φίλης μου της Γεωργίας, αλάνθαστη, μιλάμε.
Εφοδιάζομαι λοιπόν με όλα μου τα υλικά, ανοίγω την συνταγή μου και ξεκινάω. Τα τέσσερα αυγά τα χτυπάω με τη ζάχαρη, βάζω και το λάδι και συνεχίζω με τα υπόλοιπα. Προσεχτικά και σε κατανυκτική σχεδόν ατμόσφαιρα. Ο φούρνος είναι προθερμασμένος στους 180 , η φόρμα βουτυρωμένη και αλευρωμένη και όλα κομπλέ.
Το βάζω στο φούρνο και 50 λεπτά αργότερα εισπράττω μια παταγώδης αποτυχία. Ένα κλαμένο ηφαίστειο που έχει κολλήσει στις άκρες και έχει κάτσει το κέντρο του. Η σοκολάτα είναι σε φάση «πήρα LSD αλλά δεν το μαρτυράω» και ο φούρνος σαν το μετά από χοροεσπερίδα στον Ευαγγελισμό Ελασσόνας. Και επειδή όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είμαι υπερσυναισθηματικό και νευρωτικό άτομο, ομολογώ ότι και έκλαψα πάνω από το κέικ αλλά και το ανέλυσα το καημενούλι.
Έτσι λοιπόν είναι κι ο έρωτας. Μπορεί όλα τα υλικά να υπάρχουν, η συνταγή να είναι γαμάτη αλλά στο τέλος το γλυκό να βγει μάπα. Ή έστω όχι όπως προβλέπει η συνταγή. Κι όμως, στο τέλος πολλοί μένουμε να απορούμε γιατί. Και μη μου αρχίσετε τα «ο έρωτας απλώς συμβαίνει» και όλες αυτές τις ψυχολογικές αρλούμπες περί χημείας και φυσικής.
Ο έρωτας, αγάπες μου, για να σου κάνει την τιμή να σε τιμήσει με την παρουσία του, σε θέλει πάνω από όλα τίμιο.
Ναι, τίμιο. Δεν θα σου δοθεί ούτε θα σου φανερωθεί αν προσπαθήσεις να τον επικαλεστείς όταν η ψυχή σου είναι νταλίκα με παραπάνω φορτίο στην Εθνική. Νύχτα. Με βροχή. Στα Τέμπη. Θέλει χρόνο και χώρο και άπλετο φως. Και κυρίως δεν θέλει βαρίδια. Είτε αυτά λέγονται «παρελθόν» είτε αυτά λέγονται «μέλλον». Ο έρωτας σε θέλει να είσαι παρών. «Εδώ και τώρα» και να του υποσχεθείς ότι θα του δώσεις το 100% του εαυτού σου.
Όλοι έχουμε μπει σε φάση τέτοια κουβαλώντας τη σάρα τη μάρα και το κακό συναπάντημα και μετά καθόμαστε και απορούμε γιατί δεν μας βγήκε το γλυκό καλό. Εγώ το έχω κάνει πρώτη. Βασικά όταν σκέφτεστε λάθη στον έρωτα, σκεφτείτε εμένα πρώτα.
Παρελθόν μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Από ανθρώπους μέχρι αντιλήψεις. Καμία —μα καμία— φορά το άγουρο, ανεξέταστο και ανεπεξέργαστο παρελθόν δεν θα σου χρησιμεύσει στο παρόν.
Αυτό που συγκρίνεις τη δουλειά που είχες στο παρελθόν με το παρόν; Ναι, αυτό.
Σταμάτησέ το, τώρα.
Αυτό που συγκρίνεις την προηγούμενη γκόμενα με τη σημερινή; Σταμάτησέ το, τώρα.
Αυτό που συγκρίνεις το προηγούμενο σου σώμα με αυτό στο παρόν; Σταμάτησέ το, τώρα.
Aυτό που νομίζεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός; Κι αυτό.
Αυτό που περιμένεις πάντα το καλύτερο στο μέλλον;
Αυτό που περιμένεις να φτιάξουν όλα και μετά να ερωτευτείς;
Αυτό που σε κάνει να ελπίζεις και σε καθορίζει με ψευδαισθήσεις μελλοντικές.
Ναι, όλα αυτά. Σταμάτησέ τα τώρα.
Αν όντως, όπως λες, θες να ερωτευτείς, θες να του δοθείς, θες να τον ζήσεις, και εννοείς αυτές σου τις κουβέντες καθαρά και σταράτα, τότε ανασκουμπώσου για να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες. Αλλιώς μην παραπονιέσαι καθόλου. Βασικά δεν έχεις απολύτως κανένα δικαίωμα να παραπονεθείς. Γιατί μετά θα θυμώσουν όλοι αυτοί που πράγματι το εννοούν Δηλαδή όλοι εκείνοι που ξέρουν ότι οφείλεις να χάσεις τον εαυτό σου στο παρόν, οφείλεις να καθαρίσεις τα σκοτεινά σου δωμάτια και –πάνω από όλα– οφείλεις να το εννοείς, γιατί στην τελική αξίζει τόσο μα τόσο τον κόπο και είναι διατεθειμένοι να το πάρουν αυτό το ρίσκο.
Όλα είναι δικές σου επιλογές. Κάνε αρχικά την τιμή στον εαυτό σου να ξεκαθαρίσεις τους σταυρούς που κουβαλάς, απελευθερώσου όσο καλύτερα μπορείς, και μετά μιλάμε. Όποιος σε αγαπάει θα το καταλάβει αυτό. Θα σου δώσει και χρόνο και χώρο και ευκαιρίες.
Ο έρωτας βλέπει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι εμείς πιστεύουμε, ασχέτως αν λέμε ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Θα γίνει τυφλός μόνο με τη συνθήκη ότι εσύ είσαι ικανός να τον καθοδηγήσεις. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να σε εμπιστευτεί γιατί είναι σίγουρο ότι θα τον οδηγήσεις σε μια σκοτεινή σπηλιά με ελάχιστο οξυγόνο και πολλές αράχνες. Κι εκεί εκείνος δε μπορεί ούτε κατά διάνοια να επιβιώσει. Θέλει άπλα και καθαρότητα, μα πάνω από όλα οξυγόνο. Να αναπνέει μόνος του, κι όχι με υποκατάστατα και άχρηστες μπουκάλες οξυγόνου που δεν του ανήκουν. Γιατί τότε θα πεισμώσει και θα τσιτώσει και θα σου πετάξει εμπόδια πολλά που, αν κάνεις το λάθος και τα δεις ρομαντικά ή τα απορρίψεις γρήγορα ως «πολύ δύσκολα», θα χάσεις άλλη μια ευκαιρία σου να εξιλεωθείς μια για πάντα.
Ξεφορτώσου τίμια τα βαρίδια, κόψε τους γόρδιους δεσμούς με το παρελθόν, απελευθέρωσε τις προσδοκίες του μέλλοντος και στάσου αντάξιος μπροστά του και πες του «είμαι έτοιμος».
Πες του «για το σήμερα, για το τώρα μου, για την αλήθεια μου, γιατί όταν στέκομαι τίμιος μπροστά σου ξέρω πως θα ανταμειφθώ. Ξέρω ότι είμαι έτοιμος να εκτιμήσω το παρελθόν για αυτό που ήταν, το μέλλον για αυτό που θα είναι, αλλά πάνω από όλα θα τιμήσω το παρόν.»
Δεν χρειάζεται να ουρλιάξεις· ούτως ή άλλως, σε παρακολουθούσε όλο αυτό τον καιρό, και να είσαι σίγουρος ότι θα σου εμφανιστεί.
Έντιμα, ακομπλεξάριστα, στην ώρα του, και πάνω απ’ όλα αληθινά.
Και μετά έλα να μου πεις αν δεν σου πέτυχε το γλυκό.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
