Από μακριά να νιώθεις φωτιά κι από κοντά ξενέρα

Παράξενος που είναι ο έρωτας. Όχι δεν έρχομαι άλλη μια μέρα για να σου πω αυτά που σου ‘χουν αραδιάσει άλλοι τόσοι «σοφοί». Δεν έχω σκοπό να σου πετάξω διάφορες φιλοσοφικές αερολογίες περί του ανεξήγητου του φτερωτού θεού. Παρά μόνο να προβληματιστώ και να σε προβληματίσω, ίσως. Ν’ αναρωτηθώ και να ερευνήσω τι είναι αυτό που κάνει το «από κοντά» με τον έρωτά σου, μερικές φορές κρύο κι απόμακρο. Που οι συγκυρίες ίσως σας έχουν χωριστά, αλλά ίσως και να σας έχουν μόνο απομακρύνει για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα. Κι εκεί που περίμενες πως η απόσταση θα έκανε τη ζημιά της, έρχεται η ίδια η κατ’ ιδίαν επαφή για να τη διαψεύσει. Γιατί όσο από μακριά ήσασταν μες στα μέλια και τον έρωτα, έρχεται το «από κοντά» κι όλα ξαφνικά παγώνουν. Γιατί;

Ίσως λοιπόν να διατηρείς μία εξ’ αποστάσεως σχέση κι όλοι αυτοί οι περιορισμοί που φέρνει μαζί του ένας τέτοιος δεσμός, να έχουν δυναμώσει κατά πολύ το μεταξύ σας. Δε θα δεις τον άλλον όποτε θες, δε θα σε δει κι αυτός σ’ όλες τις φάσεις της ημέρας σου. Δε θα επιστρέψετε στο ίδιο σπίτι κουρασμένοι κι εκνευρισμένοι απ’ τη δουλειά και δε θα βρείτε μια αφορμή για να τσακωθείτε. Παρά μόνο εκείνος ο λιγοστός διαδικτυακός χρόνος που θα έχετε μες τη μέρα για ν’ αφιερώσετε ο ένας στον άλλο θα είναι πιο εποικοδομητικός.

Εποικοδομητικός λέγοντας και εννοώντας γλυκανάλατος με μια εσάνς μικρής ερωτικής αηδίας. Κι όσο όλα είναι μέλι-γάλα, έρχεται η στιγμή της συνάντησης κι εκεί είναι που σε επισκέπτεται ένα μεγαλειώδες ξενέρωμα. Είναι που συνήθισες εκείνη την οθόνη που διατηρούσε μια απόσταση ασφαλείας, είναι που από κοντά δεν ξέρεις ακριβώς πώς να το χειριστείς, πόσο χρόνο πρέπει ν’ αφιερώσεις και τι να πεις. Μέχρι στιγμής ήταν όλα προκαθορισμένα, γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Κι έτσι τα δεδομένα σου φτιάξανε από μόνα τους το πρόγραμμα. Και τώρα που ‘χεις την ευχέρεια επιλογής, κομπλάρεις, κολλάς κι αυτό το εκπέμπεις σε μορφή παγωμάρας στο ταίρι σου.

Ακόμη και σχέση διαρκείας αν διατηρείς και πρέπει με τον άνθρωπό σου να χωριστείτε για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, παρατηρούνται πάλι τέτοιες τάσεις ψύχρας κατά την επανασύνδεση. Εκεί ίσως να γεύεσαι λίγη «ελευθερία», μετά από καιρό. Ελευθερία μέσα σε εισαγωγικά, γιατί πρόκειται για το είδος εκείνο που λίγο πολύ όλοι καταλήγουμε να στερούμαστε, όντες εμπλεκόμενοι σε μακροχρόνιες σχέσεις. Γιατί εκεί που έχεις συνηθίσει ένα κομμάτι της καθημερινότητάς σου να είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο ταίρι σου, αυτό το δεδομένο μεταβάλλεται κι αποκτάς περισσότερο χρόνο.

Μαθαίνεις τι σημαίνει να σου λείπει και να ζητάς να σου στείλει μια σέλφι για να δεις απλώς το πρόσωπό του, να περιμένεις να βολέψει για να σε πάρει λίγο κάμερα και να μιλήσετε σαν άνθρωποι, εσείς που είχατε συνηθίσει να κοιμάστε αγκαλιά. Κι όσο κι αν είναι δύσκολη μια τέτοια προσαρμογή, τα θετικά δεν αργούν να βγουν στην επιφάνεια. Η σχέση σας ξαναζωντανεύει, είναι λες και γνωρίζεστε πάλι απ’ την αρχή κι ερωτεύεστε ξανά. Και μόλις πας ν’ αφεθείς στις νέες συνθήκες, ξανανταμώνετε. Κι εκεί όλα όσα ήξερες έχουν χαθεί. Η άνεση,  γλύκα, η σπίθα, ο έρωτας. Όλα εκείνα που γεννήθηκαν ξανά πίσω από μια οθόνη, δειλιάζουν τώρα στη θέα του «μαζί».

Είναι που το μακριά, αποτρέπει το συναισθηματικό κίνδυνο κι ας σου στερεί την επαφή. Είναι που μ’ ένα τηλέφωνο ή μια οθόνη να σας χωρίζει, τα γεγονότα δε φαντάζουν ακριβώς πραγματικά. Όχι, δε λέω σε καμία περίπτωση πως μια τέτοια σχέση δε μετράει για πραγματική. Απλώς να, οι ανασφάλειες κι οι ενδοιασμοί, πιο εύκολα μένουν πίσω όταν δεν έχεις τον άλλο άνθρωπο απέναντί σου. Έχεις την ανάγκη να παρέχεις την ασφάλεια που άλλα ζευγάρια κερδίζουν μέσω της καθημερινής τριβής, με άλλους τρόπους. Κι έτσι τα γλυκόλογα κι οι υποσχέσεις αφοσίωσης και συντροφικότητας, αρθρώνονται με μια κάποια ευκολία. Εκφράζεσαι σχετικά αβίαστα γιατί δεν έχεις ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια να σε καρφώνει σε απόσταση αναπνοής. Όταν όμως έρχεται η στιγμή και γίνεται αυτό, το καβούκι σου επιστρέφει για να σε προστατεύσει. Να σε προστατεύσει απ’ αυτά που εσύ έχεις διαλέξει, μα ίσως δεν τα υπολόγιζες για τόσο σοβαρά.

Οι σχέσεις, οι δεσμοί και η οικειότητα, είναι έννοιες που ομολογουμένως περνάνε μια κρίση. Δύσκολες τις κάναμε τις σχέσεις, διστακτικά δεσμευόμαστε μ’ άλλους ανθρώπους και πολύ σπάνια νιώθουμε οικεία. Τα τείχη που όλοι έχουμε κτίσει και μ’ αυτά έχουμε περιβάλλει τα συναισθήματά μας, έχουν αντικατασταθεί με άλλα, παρόμοια, εκείνα που παρέχει η πρακτική απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Ίσως αυτό λίγο να σ’ έχει βολέψει κι ας μην το παραδέχεσαι. Γιατί όσο ζορίζεσαι περιμένοντας τον άνθρωπό σου για να ζήσετε εκείνο το όνειρο του «από κοντά», δεν ξεβολεύεσαι κιόλας από τα δεδομένα της δικής σου προσωπικής καθημερινότητας. Δεν πρέπει να σκεφτείς πως πρέπει να χωρέσεις κι άλλον άνθρωπο στο ασφυκτικό σου πρόγραμμα κι όλα βαίνουν ομαλά και ρόδινα, καθώς η απόσταση έρχεται ως δικαιολογία που σας καλύπτει για το λιγοστό και κάπως εικονικό χρόνο που θα καλύψετε μαζί μέσα σε μια μέρα.

Όταν όμως η πολυπόθητη στιγμή φτάνει και όλα τα τείχη που σας χώριζαν γκρεμίζονται, εκεί υψώνονται τα άλλα, του μυαλού σας. Εκείνα που σας λένε «τώρα τι κάνουμε;», γιατί δεν ξέρετε πώς, τι και γιατί θα πρέπει τώρα να ξεφύγετε από τη comfort zone σας, αυτή που με τόση βεβαιότητα σας πρόσεχε και σας επέτρεπε να εκφράζεστε τόσο καιρό. Είναι γεγονός, πολλά μπορεί όλοι μας να λέμε «κρυμμένοι» πίσω από οθόνες και διαχωριστικά, εξάλλου ο άλλος άνθρωπος δε μπορεί να δει το πρόσωπό μας, τις εκφράσεις μας εκείνη τη δεδομένη στιγμή.  Ναι μεν ανοιγόμαστε, όμως πάντα προχωράμε παρέα με την πανοπλία που μας χαρίζουν τα χιλιόμετρα. Και μετά;  Μετά τι; Πώς να συνεχίσεις ν’ ανοίγεσαι όταν τριγύρω δεν έχεις πια, κανένα δίχτυ προστασίας;