Παιδί με παρένθετη· ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Εδώ και δέκα χρόνια έδιναν καθημερινά τη δική τους μάχη. Άλλοτε μάλωναν μεταξύ τους, άλλοτε θύμωναν με τους εαυτούς τους, ενίοτε και με τους γύρω τους. Είχαν αποφασίσει από καιρό ότι ήθελαν να αποκτήσουν ένα παιδί και ήταν σίγουροι ότι θα κάποια στιγμή θα τα κατάφερναν. Τον τρόπο, όμως, δεν τον ήξεραν ακόμη. Είχαν ψάξει πολύ, είχαν ρωτήσει παντού, είχαν συμβουλευτεί ειδικούς και πάλι έμοιαζαν παγιδευμένοι, ανήσυχοι και μπερδεμένοι. Η λύση ήρθε όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της παρένθετης.

Έλα, όμως, που η εν λόγω μέθοδος τεκνοποίησης δεν ήταν ακόμη ευρέως γνωστή και οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες και σκόρπιες. Ένας νέος αγώνας ξεκινούσε που φαινόταν να οδηγεί σε ένα άπιαστο –μέχρι εκείνη τη στιγμή– όνειρο. Τα ερωτήματα στην αρχή πολλά: πού θα βρεθεί η κατάλληλη γυναίκα να βοηθήσει, τι λέει ο νόμος, πώς θα φανεί στους συγγενείς, τι θα πουν οι γύρω, πώς θα μιλήσουν στο παιδί όταν θα μεγαλώσει. Αφού πρώτα ξεκαθάρισαν το τοπίο από νομικής πλευράς, άρχισαν ν’ αναζητούν υποψήφιες παρένθετες μητέρες σύμφωνα με όσα τους είχε συμβουλεύσει ο ιατρός και η ομάδα του. Οι προϋποθέσεις ήταν συγκεκριμένες και καλό θα ήταν- τους είπαν- να διασφαλίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο ότι το παιδάκι τους θα ερχόταν στον κόσμο από μια μητέρα νέα και υγιή.

Ο Κώστας δεν ήταν και τόσο σίγουρος εάν το ήθελε όλο αυτό και επειδή τόσα χρόνια ήταν ενεργό μέλος μιας σχετικά συντηρητικής κοινωνίας, μπορούσε να προβλέψει -ή καλύτερα να ακούσει- τα ψιθυρίσματα και τα κουτσομπολιά των κατοίκων του νησιού. Τη δεδομένη στιγμή βέβαια εκείνο που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν η γυναίκα του που μετά από τόσες προσπάθειες φαινόταν να ελπίζει στο θαύμα και έκανε ήδη όνειρα. Την αγαπούσε και τη σκεφτόταν περισσότερο από τον καθένα. Την είχε ακούσει να παραμιλάει στον ύπνο της και θυμόταν τις ανησυχίες της. Κάθε φορά που δίσταζε έφερνε εκείνη την εικόνα στο μυαλό του και οι αμφιβολίες έφευγαν μεμιάς. Άλλωστε κι εκείνος το είχε καημό κι ας φαινόταν ατάραχος και ήρεμος. Η απόφαση αυτή δεν ήταν επιπόλαιη. Ήταν η καλύτερη, αφού μετά από τρεις προσπάθειες και δύο άτυχες εγκυμοσύνες –η μια εκ των οποίων διακόπηκε αναγκαστικά στον πέμπτο μήνα– τα ψυχικά αποθέματα ήταν περιορισμένα.

Μετά από πέντε μήνες βρέθηκε η γυναίκα που δέχτηκε και πληρούσε τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσει το μωρό τους. Η κοπέλα ήταν περίπου στα τριάντα και θα αμειβόταν με ένα ποσό, το οποίο είχε ανάγκη. Είχε επιλεγεί πολύ προσεκτικά, αφού όποια κοπέλα αναλάμβανε την ευθύνη, έπρεπε να ξέρει καλά ότι το παιδί που θα έφερε στην κοιλιά της, θα πρόσεχε και θα ένιωθε για εννιά μήνες, θα έπρεπε να το αποχωριστεί για πάντα τη στιγμή που θα το γεννούσε. Οι διαδικασίες ξεκίνησαν και αφού υπογράφηκαν τα απαραίτητα έγγραφα, οι γιατροί ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο του Κώστα και της Ελένης, ένα όνειρο που η φύση αρνήθηκε να κάνει πραγματικότητα. Οι ίδιοι φαίνονταν ενθουσιασμένοι και οι γονείς τους, αφού το σκέφτηκαν καλά, άρχισαν να αποδέχονται ότι η επιστήμη θα έδινε τη δυνατότητα να γίνουν κι εκείνοι ευτυχισμένοι παππούδες.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Τα σκέφτηκα κι εγώ ένα προς ένα. Συμμερίζεστε από τη μια τη χαρά τους, ίσως κατανοείτε και τα κίνητρα μιας γυναίκας που γίνεται παρένθετη και δέχεται να φιλοξενήσει την αγάπη και τα όνειρα του ζευγαριού. Ακόμη και τη μάνα της Ελένης είναι σαν ν’ ακούτε, που βλέπει το παιδί της να επιδιώκει ν’ αγγίξει έναν στόχο που έμοιαζε άπιαστος και που ήταν ο λόγος που έκλαιγε καθημερινά.

Κάποια πράγματα μάς φαίνονται τουλάχιστον περίεργα, τραβηγμένα και στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης κάνουν την εμφάνισή τους  πολλά αντιφατικά συναισθήματα. Χιλιάδες οι απορίες, τα –ηθικά και μη– ζητήματα. Ποιος μπορεί όμως να στερήσει από έναν άνθρωπο την ευτυχία να γίνει γονιός; Ποιος μπορεί να βάλει φρένο στο όνειρο ενός ανθρώπου να αποκτήσει απογόνους, ακόμη και με τρόπο διαφορετικό; Και ποιος δε θα έλεγε «ναι» σε μια νέα ζωή που θα βάλει φρένο στα χρόνια δυστυχίας;

Μακάρι όλοι να είχαμε τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε παιδιά εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στις περιπτώσεις όμως που αυτό δεν είναι εφικτό, ας μην παραβλέπουμε τις χιλιάδες δυνατότητες που μας παρέχει η επιστήμη της ιατρικής. Στις μέρες μας έχουμε προοπτικές που μας ανοίγουν ένα παράθυρο διάπλατο στην ευτυχία, ακόμη κι όταν ο δρόμος είναι δύσβατος και κακοτράχαλος. Ας μην τρέξουμε να τις κατακρίνουμε και να τις αποκλείσουμε.

Κάθε τρόπος αναπαραγωγής με βοήθεια μπορεί να μας έχει ήδη επιτρέψει να γνωρίσουμε τον καλύτερο φίλο μας, τον συνάδελφό μας στη δουλειά, τον σύντροφό μας, τον ανιψιό μας. Ο τρόπος αυτός μπορεί να μας φάνηκε και να εξακολουθεί να μας φαίνεται άγνωστος, αλλά «η ευτυχία είναι καμιά φορά κρυμμένη στο άγνωστο». (Β. Ουγκώ)