Πόσες φορές πιάσατε τον εαυτό σας να κάνει ολόκληρες συζητήσεις μόνος του, ενώ βρισκόσασταν στην ουρά της τράπεζας, στο τρένο, στο λεωφορείο; Και πόσες φορές εξωτερικεύσατε αυτές τις σκέψεις και αναπτύξατε έναν πραγματικό διάλογο με τον εξίσου σκεπτικό, άγνωστο της διπλανής θέσης;
Η ανάγκη για επικοινωνία τη στιγμή της αναμονής είναι μεγάλη. Για την ακρίβεια, η πλήξη της αναμονής είναι μεγάλη και προκαλεί την ανάγκη για λεκτική επικοινωνία, κυρίως όταν η μπαταρία του κινητού ή του τάμπλετ είναι χαμηλή. Όλα ξεκινάνε με έναν αναστεναγμό, ένα «πού πηγαίνετε;», ακόμη και με ένα «α τους αλήτες!».
Οι συζητήσεις θα κινηθούν μεταξύ καθημερινότητας, πολιτικής, εργασίας. Βασικά θα κινηθούν ανεξέλεγκτα προς όλες τις κατευθύνσεις και αυτό γιατί ο συνομιλητής σας είναι κάποιος τελείως άγνωστος τις περισσότερες φορές. Είναι ο λεγόμενος, κατ’ εμέ, «φίλος μιας χρήσης», στον οποίο μπορείτε να ανοιχτείτε όσο σας επιτρέπει ο εαυτό σας και ο χρόνος.
Όλοι τον έχετε χρησιμοποιήσει και μην το αρνηθείτε. Δε γίνεται να μην πείτε «καλημέρα» στο φούρναρη που σας δίνει την καθημερινή, νοστιμότατη και ζεστή τυροπιτούλα σας, ή για τους βόρειους, την καθημερινή, γευστικότατη μπουγατσούλα σας. Και μετά το καλημέρα, ανάλογα με το level επικοινωνίας που βρίσκεστε -καθότι και πρωί-, θα ανταλλάξετε και 2-3 αστειάκια, έτσι για να πάει καλά η μέρα.
Η συνέχεια θα έρθει σε κάποια (μεγάλη) ουρά που θα αρχίσετε να βαριέστε και με ένα βλέμμα απελπισίας θα ψάξετε γύρω σας να αντικρίσετε το ίδιο βλέμμα για να ξεκινήσετε να αναλύετε όλα αυτά που τόση ώρα προβάρατε στο μυαλό σας. Αυτού του είδους οι συζητήσεις έχουν να κάνουν κυρίως με το αντικείμενο του χώρου στον οποίο βρίσκεστε. Ότι δεν υπάρχει δεύτερο ταμείο στο μάρκετ ή ότι ο κόσμος στην τράπεζα τείνει σε παστή σαρδέλα, είναι αρκετά για μια mini ανάλυση επ’ αυτού μέχρι να έρθει η σειρά σας.
Master στο είδος όμως έχουν δυο κατηγορίες. Οδηγοί ταξί και νέοι φοιτητές. Οι μεν οδηγοί ταξί, όλη μέρα μέσα σε ένα αμάξι, στον κακό χαμό της κίνησης, αγανακτισμένοι από αυτήν, αναμένουν τον επόμενο πελάτη/θύμα για να πούνε τον πόνο και τον καημό τους. Μόλις κλείσετε την πόρτα ετοιμάστε μπλοκάκι και στυλό για να κρατήσετε σημειώσεις. Θα ξεκινήσει να σας μιλάει για το κυκλοφοριακό και για τις λάθος τοποθετημένες σημάνσεις. Οι λακκούβες και η κακοστρωμένη άσφαλτος είναι sosάκι. Αν η διαδρομή είναι μικρή θα περιοριστεί σε αυτά. Αν είναι μεγάλη, ετοιμάστε το voice record στο κινητό γιατί δε σας βλέπω να προλαβαίνετε τα γραπτά. Θα επισημάνει τον υπαίτιο όλων αυτών των προβλημάτων, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος και για άλλα προβλήματα φυσικά, τα οποία θα αναλύσει στη συνέχεια. Εννοείται πως όλα καταλήγουν στην πολιτική, άντε το πολύ-πολύ στο ποδόσφαιρο.
Η συζήτηση-μονόλογος θα αρχίσει να αποκτά ενδιαφέρον όταν έχετε και εσείς, ως πελάτης/θύμα, άποψη, και δη αντίθετη. Τις αναλύσεις που θα ακολουθήσουν θα τις ζήλευε και ο Χατζηνικολάου. Με το τέλος της διαδρομής ή θα έχουμε έναν, ακόμη πιο, εκνευρισμένο ταξιτζή –και αλίμονο στον επόμενο– ή ένα χορτασμένο από κουβέντα και αρκετά ήρεμο οδηγό που θα αποχαιρετήσει τον δικό του «φίλο μιας χρήσης».
Από την άλλη τώρα είναι οι ταξιδιώτες με τρένα, με λεωφορεία, με αεροπλάνα και βαπόρια. Θα περάσουν αρκετές ώρες μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας, οπότε κάπως πρέπει να σκοτώσετε το χρόνο σας. Αν δεν αρχίσουν τα ροχαλητά, μοιραία θα καταλήξετε να συνομιλείτε με τους συνταξιδιώτες σας, σας το εγγυώμαι.
Κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο ενθουσιασμός για συνομιλία υπάρχει στους φοιτητές και ποικίλει ανάλογα με το έτος φοίτησης. Πρώτο και δεύτερο έτος δεν έχουν σταματημό. Το σνακ τους είναι η γλιστρίδα, δεν εξηγείτε αλλιώς. Τρίτο έτος και πάνω σπάνια θα μιλήσουν.
Αν λοιπόν δίπλα σας έχετε ένα φρέσκο φοιτητή ετοιμαστείτε να αναπολήσετε τα φοιτητικά σας χρόνια, την ανεμελιά και την καλοπέραση. Θα σας εξιστορήσει όλες τις εξόδους, όλα τα μεθύσια, όλα τα ευτράπελα και τέλος θα αναφερθεί και σε λίγες παραδόσεις μαθημάτων, έτσι για να δείξει απλά ότι πατάει και στη σχολή. Εσείς με τη σειρά σας θα πείτε τις δικές σας ιστορίες. Αν δε, φοιτούσατε και στην ίδια πόλη θα ξεκινήσει σύγκριση του τότε και του τώρα. Ο φοιτητής θα ενθουσιαστεί (κι άλλο) και θα σας ζητάει πληροφορίες για όλα εκείνα τα μαγαζιά που ακούει ότι κάποτε κάνανε πάταγο αλλά τώρα έχουν κλείσει. Η ώρα θα περάσει πραγματικά ευχάριστα για εσάς. Για τους υπολοίπους συνταξιδιώτες, που απλά σας άκουγαν, δε νομίζω. Φτάνοντας στον προορισμό σας θα δώσετε ραντεβού για το ταξίδι της επιστροφής, όπου θα υπάρχει και η συνέχεια της συζήτησης.
Σε κάθε περίπτωση είναι φανερή η ανάγκη για επικοινωνία. Έστω και με τους «φίλους μιας χρήσης». Προ wifi και mb το φαινόμενο ήταν αρκετά έντονο. Στις μέρες μας τείνει να εκλείψει αν και η χαμηλή μπαταρία σώζει την κατάσταση.
Μιλήστε, ακούστε, γνωρίστε, ανταλλάξτε απόψεις. Πείτε τα όλα. Ή μάλλον σχεδόν όλα. Ο κόσμος είναι μικρός και δεν ξέρετε σε ποιον απευθύνεστε κάθε φορά.
Επιμέλεια Κειμένου Ελεονόρας Κοκκίνη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελεονόρα Κοκκίνη
