Βλέπουμε πως δε βγάζει κάπου κι αποχωρούμε όσο είναι νωρίς

Δεν τρέχουμε πια πίσω από κανέναν. Ενίοτε ούτε αφήνουμε χώρο σε κανέναν να τρέξει από πίσω μας. Δεν καθόμαστε για πολύ στο συννεφάκι μας. Δεν αναπαυόμαστε στην παχιά και μαλακή του επιφάνεια. Πέφτουμε και τσακιζόμαστε μόνοι μας. Σαν να βλέπουμε την έκβαση να έρχεται και προτρέχουμε να μετρήσουμε το βάθος της πτώσης, το σημείο στο οποίο θα καταλήξουμε δηλαδή.

Μη γελαστείς με όλα όσα έχουν σχέση με την ανακάλυψη του βαθύτερου εγώ μας, πως τάχα παίζει ρόλο στο ότι μόλις καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει με τον άλλον σπεύδουμε να το λήξουμε πρώτοι. Να κάνουμε σαν να μην υπήρξε ποτέ, να το διαγράψουμε με δική μας πρωτοβουλία. Αυτό δε γίνεται για να μη μας πάρουν την πρωτιά, αλλά για να μη λέμε μετά πως δεν ξέραμε. Γιατί θα ‘χεις καταλάβει πια πως ο έρωτας κρύβει μια ασάφεια. Ένα περιεχόμενο χωρίς περιγραφές, εκεί που χωράνε όλες οι λέξεις μαζί και μάλιστα έχουν και την τιμητική τους.

Για αυτό δε φυλάμε ενθύμια, δεν κουβαλάμε το άρωμα του άλλου στα σοκάκια, δεν ονειρευόμαστε με μάτια ανοιχτά, δε λαχταράμε, δεν αυξάνει χτύπους η καρδιά από την προσμονή να ενωθούμε μ’ ένα άλλο σώμα κι ενωμένοι ν’ ανακαλύψουμε τον κόσμο. Θέλουμε να κάνουμε πέρα το ήδη υπάρχον πρόσωπο, γιατί έχουμε προσπαθήσει τόσο να το φέρουμε στα μέτρα μας που πια κουράστηκε και κάνει ό,τι θέλει. Ενίοτε το πρόσωπο γελάει μαζί μας από τη θέση του. Δεν είναι ότι δε μας άξιζε ή δεν προσπαθήσαμε να μας αξίζει.

Θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό σου να γυρίσεις σε όφελος σου το ρεύμα του εαυτούλη σου, να τα βρεις μαζί του σε σημείο που να ξέρεις  τα χάλια και τα καλά σου και να πεις ότι φτιάχνετε κάτι της προκοπής. Όταν η προκοπή με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο δεν έρχεται, προτιμάς να πας παρακάτω γιατί δεν τελειώνει ο δρόμος όταν γκρεμίζεται μια στάση και γιατί οι προηγούμενες δυο-τρεις στάσεις σε γέμισαν εμπειρίες. Θυμήσου ότι δικαιούσαι να ξεκουραστείς και ακόμα και να σταματήσεις.

Δικαιούσαι να πάψεις πιστεύεις σε όσα κάποτε σε έκαναν να ξαγρυπνάς, σε όσα θα ήθελες να γίνουν, ακόμα και σε εκείνα για τα οποία πάλεψες. Κάποια πράγματα τα ζεις και κάποια αλλά δεν πρόκειται να τα ζήσεις ποτέ. Άλλωστε δεν ανανεώνεται η πίστη, δεν είναι κάτι που θέλει φρεσκάδα απ’ έξω ή από κάτι νέο για να πάρει μπρος ή για θυμηθείς από πού ενεργοποιείται. Είναι πάντα εκεί κι ακόμα κι αν τη χάσεις θα καταφέρεις να την ξαναβρείς.

Δεν επιλέγουμε πολλά -ίσως τα περισσότερα- από όσα μας συμβαίνουν. Ίσως νομίζουμε ότι είμαστε τόσο σπουδαίοι που μπορούμε να αλλάξουμε το μέρος του ανώτερου σχεδίου που λέγεται ζωή. Η πίστη σου σε βοήθησε να σηκωθείς και σήμερα από το κρεβάτι, αυτή θα σε βοηθήσει να κάνεις το επόμενο βήμα και από αυτή θα τα χάσεις όλα την επόμενη φορά για να τα βρεις πάλι στο σημείο που τα άφησες.