Συχνάζω πολύ στα εγκεφαλικά κύτταρα που κατακλύζονται από σένα,
από την μυρωδιά σου, από τα ίχνη σου.
Κάθομαι σε μια γωνία γνωστή για μένα άγνωστη για σένα
σε μια λεωφόρο του μυαλού μου.
Παρατηρώ λεπτομέρειες του κορμιού σου που δε έβλεπα τότε.
Μυρίζω τα μαλλιά σου όπως τότε,
με την αλμύρα της θάλασσας πάνω τους και τη ζεστασιά από τις ακτίνες του ηλίου
καθορίζουν μαζί τα χρώματά σου.
Ακούω ήχους που ακούγαμε τότε
με διαφορετικό μπάσο αυτή τη φορά,
πιο βαρύ, πιο αργό, πιο μελαγχολικό.
Όλα είναι μπλε απ’ όταν έφυγες.
Από όταν σε κοίταξα για τελευταία φορά δίχως να ξέρω πως είναι όντως η τελευταία.
Ποιος ξέρει;
Ίσως ξαναβρεθούμε σε κάποια πραγματική λεωφόρο μια αυγουστιάτικη Τετάρτη.
Ίσως γνωριστούμε από την αρχή,
με το ίδιο πάθος, το ίδιο βλέμμα,
λάθη, όμως, διαφορετικά.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Τζανής Κουτότσος
