Υπάρχουν άντρες που όντως προτιμούν τις ξανθιές, όπως υπάρχουν κι άνθρωποι που κατά την επιλογή συντρόφου δίνουν τεράστια βάση στην κοινωνική του θέση κι άλλοι που, χωρίς μέτρα και σταθμά, πάνε απλώς εκεί που τους πάει η καρδιά τους. Κι ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις κατηγορίες είναι και μια φυλή θηλυκών, πάσχουσες από μια διαταραχή που τους απαγορεύει να δουν ερωτικά άντρα που να τις περνάει λιγότερο από μισό μέτρο. Και λέω διαταραχή, γιατί σίγουρα δεν είναι απλή προτίμηση. Είναι εμμονή ραμμένη στους έλικες του γενετικού τους υλικού.
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και ν’ αποφύγουμε παρεξηγήσεις, καλό θα ήταν να αναφέρουμε πως η έννοια «ψηλός» είναι θέμα αντίληψης, προσωπικής εκτίμησης και κουλτούρας. Για παράδειγμα, εμένα η γιαγιά μου με βλέπει ψηλή, συγκριτικά με το μέσο όρο ύψους των γυναικών της γενιάς της κι η μαμά μου με βλέπει ακόμα ψηλότερη, χωρίς βέβαια να καταλαβαίνω το λόγο, μάλλον επειδή είναι μαμά μου. Κι όλα αυτά τη στιγμή που εγώ, για να φτάσω κάτι στο πάνω ντουλάπι της κουζίνας, ανεβαίνω σε καρέκλα, ανεμόσκαλα, ακόμα και στην πλάτη του γείτονα.
Με την ίδια λογική λοιπόν, για μια κοπέλα ύψους 1.50, ψηλός μπορεί να θεωρηθεί ένας άντρας ύψους 1.70, ενώ γι’ άλλες, λίγο ψηλότερες, τα μεγέθη ανεβαίνουν ανάλογα. Βέβαια, υπάρχουν κι οι σκληροπυρηνικές, εκείνες που ανεξάρτητα αν φτάνουν το τρίτο ράφι του σουπερμάρκετ (γκουχ-γκουχ, βήχει η υπογράφουσα) θεωρούν με θράσος ψηλούς μόνον όσους αλλάζουν λάμπες χωρίς να σηκωθούν στις μύτες των ποδιών τους. Επειδή όπως και να το κάνουμε, ρε παιδί μου, τα ψηλά αγόρια έχουν άλλη χάρη.
Ναι, είναι απίστευτα επιφανειακό και, ναι, η πραγματικότητα έχει αποδείξει πολλάκις πως οι μεσαίου ύψους άντρες, εκτός από πιο βολικοί, είναι και περισσότερο ενεργητικοί, πιο σπιρτόζοι και πιο ερωτικοί, βάζοντας κάτω πολλούς δίμετρους που δεν ξέρουν πού να βάλουν τα χέρια τους κι είναι κατά τα λεγόμενα πιο υποτονικοί και μπουνταλάδες απ’ το μέσο όρο. Είναι όμως που περπατάνε μ’ αυτήν την αξεπέραστη νωχελικότητα και που μοιάζουν πάντα τόσο απόμακρα γοητευτικοί, που δύσκολα μπορείς να μην τους κοιτάξεις.
Οι λόγοι που αγαπάμε ν’ αγαπάμε τα ψηλά αγόρια πολλοί και κυρίως βασισμένοι σε πρωτόγονα ένστικτα. Δίπλα σ’ έναν ψηλό άντρα, αισθάνεσαι διαρκώς μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής. Τα ψηλά αγόρια είναι ίσως και πιο δυνατά, που σημαίνει πως μπορούν να σε σηκώσουν στους ώμους τους, να σου δώσουν κινηματογραφικά φιλιά γυρνώντας σε σβούρα στον αέρα, να κρατάνε, ρε παιδί μου, μακριά κάθε ανεπιθύμητο μ’ ένα βλέμμα. Γιατί ποιος θα τα ‘βαζε εύκολα ποτέ με κάποιο δίμετρο, εδώ που τα λέμε;
Δίπλα σ’ ένα ψηλό αγόρι μπορείς να φοράς 18 πόντους τακούνι όποτε σου κάνει κέφι, χωρίς ν’ ανησυχείς αν του κακοφανεί, ενώ τα φούτερ του είναι πάντα τα πιο όμορφα αρωματισμένα sleeping bag του κόσμου. Είναι εύκολο να τους εντοπίσεις μέσα στο πλήθος, καθώς το κεφάλι τους προεξέχει με ευκολία και στα μάτια σου μοιάζουν πάντα σούπερ ήρωες, καθώς λατρεύουν να σου κάνουν τη ζωή ευκολότερη, όντας το κοριτσάκι τους,η μικρή τους Τίνκερμπελ.
Στις βόλτες σας δεν κρατιόσαστε χέρι-χέρι. Ξέρεις καλά πως κάτι τέτοιο, εκτός από τρομερά άβολο, μοιάζει λες και σ’ έβγαλε άτα ο μπαμπάς σου στις κούνιες. Αντ’ αυτού, τυλίγει τον πήχη του γύρω απ’ το λαιμό σου και σε τραβάει πάντα λίγο πιο κοντά του, γεγονός που είναι τεράστιο turn-on από μόνο του (αν φυσικά δε σε πνίξει κατά λάθος). Σ’ αγκαλιάζει και νιώθεις διαρκώς μια σταλιά και τα χέρια του σε σφίγγουν τόσο δυνατά, που παίρνεις όρκο πως κάθε σπασμένο σου κομμάτι ξανακολλάει μαγικά. Κι όταν σε κρατάει σφιχτά, το κεφάλι σου φτάνει μόλις μέχρι το στήθος του, αλλά αρκεί, γιατί πάντα σ’ ηρεμεί ο ήχος της καρδιάς του ανθρώπου που αγαπάς, έτσι δεν είναι;
Κι αν αυτή μας η προτίμηση μας κάνει να φαινόμαστε ρηχές, σκέψου πως δε διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο και δείξε λίγη κατανόηση πριν μας κρίνεις. Αντί λοιπόν να επιλέξουμε ανθρώπους που μπορούμε να μαλώνουμε κοιτώντας τους στα μάτια, χρειάζεται ν’ ανεβαίνουμε στον καναπέ, γεγονός που –από μόνο του- μειώνει τη σοβαρότητα των επιχειρημάτων μας. Έχουμε μάθει να ζούμε με μόνιμο αυχενικό, καθώς χρειάζεται να κοιτάμε συνέχεια προς τα πάνω και πρέπει ν’ ακούμε τα ηλίθια, δήθεν χιουμοριστικά σχόλια του περίγυρου, χωρίς να στραβομουτσουνιάζουμε όταν κάποιος αστειάτορας μας αποκαλεί σκαμπό.
Αγαπώντας ένα ψηλό αγόρι, μαθαίνεις πως δε χωράτε σε κανένα φωτογραφικό πλάνο αν εκείνος δεν κάθεται κι έχεις ίσως ν’ αντιμετωπίσεις πεθερικά που αναφέρονται στο άτομό σου πιο απαξιωτικά απ’ όσο αναφερόταν η Θεοπούλα στη νύφη της, φοβούμενοι μήπως χαλάσεις το dna του κανακάρη τους και τους γεννήσεις μπασμένα εγγόνια. Έχεις όμως πάντα κάποιον να σε πάρει μια άτσαλη αγκαλιά, να σε σηκώνει με το ένα χέρι και να σε κάνει να αισθάνεσαι το μικρό του κοριτσάκι. Κι αν αυτό δεν αξίζει τα ρελεβέ όλου του κόσμου, τότε τι αξίζει;
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
