Γράφει η Ταρασία
Πώς γίνονται οι άνθρωποι δυο ξένοι; Πώς φτάνουμε σε σημείο να σταματάμε να επικοινωνούμε; Κάποτε κάθε μέρα μας ήταν γεμάτη απ’ τους δυο μας. Εμείς που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως η σκέψη μας δε θα λεγόταν φωναχτά κάθε λεπτό, δε θα αποτυπώνονταν με λέξεις δικές μας, ευφάνταστες. Εμείς που υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον πως ό,τι και να γίνει το μεταξύ μας δε θα το αφήσουμε να χαθεί. Και χάθηκαν όλα και μαζί κι αυτό. Τώρα απέμεινε μόνο η σκέψη και δεν είναι η ίδια η απουσία που πειράζει, γιατί αυτή ίσως κάποτε να ερχόταν. Είναι η αίσθηση που δημιουργεί η σκέψη, είναι οι εικόνες που θέλεις να μοιραστείς και δεν έχεις κανέναν, είναι το χαμόγελο που περιμένεις να ακούσεις για επιβράβευση και ξέρεις πως δε θα καταλάβει κάποιος πότε το χρειάζεσαι. Είναι η ίδια σου η καθημερινότητα.
Μ’ αρέσει που περνιόμαστε για έξυπνοι. Ανόητοι είμαστε μπροστά στα γεγονότα. Κάνουμε στην άκρη τον σκοπό για τον οποίο θέλουμε να νιώθουμε ευτυχισμένοι και προτάσσουμε γελοίες δικαιολογίες στον εαυτό μας. Απέχουμε για να ξεχάσουμε, για να βοηθήσουμε στη λήθη. Θαρρείς και η λήθη έχει τρόπο ή μαγική συνταγή. «Δώσε χρόνο στον χρόνο», έλεγα πάντα και αυτό προσπαθώ να κάνω. Αλλά θέλω να δίνω και νόημα στις μέρες μου. Να μπορώ να ξυπνάω και να έχω τον άνθρωπο που με ξέρει ίσως καλύτερα και από μένα την ίδια, δίπλα μου, να με ακούει. Να είμαι εκεί να τον αφουγκράζομαι. Να τον καταλαβαίνω, γιατί ξόδεψα με πολλή θέληση χρόνο από τη ζωή μου για να τα καταφέρω.
Αυτή είναι και η ουσία των ανθρώπων που αγαπιούνται. Να μπορούν να ξέρουν, να είναι βέβαιοι πως θα έχουν την έγνοια τους οι δικοί τους άνθρωποι, αυτοί που πέρασαν από τη ζωή τους και τους στιγμάτισαν. Δε βρίσκεις συχνά στη ζωή σου τέτοιους ανθρώπους. Ίσως είναι πιο σπάνιοι και από όλες τις γνωριμίες που θα έχεις κάνει. Είναι οικογένειά σου, φίλοι και σύντροφοι. Η ζωή στους φέρνει και στους συστήνει. Τους δέχεσαι ή τους απορρίπτεις. Αλλά άπαξ θα τους δεχτείς θα είναι πολύ νωρίς για να τους διώξεις και πολύ αργά για να φύγεις. Μπορείς να μη μιλάς και εκείνοι να διαβάζουν τη σκέψη σου. Να κοιτάνε το ρολόι και να ξέρουν τι κάνεις εκείνη τη στιγμή. Να βλέπουν τι μέρα είναι και να θυμούνται το πρόγραμμά σου. Και αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν για να μείνουν. Όσο κι αν η ζωή σε θέλει μακριά τους, όσο και αν χρόνος σε πάρει από αυτούς, αυτοί θα είναι πάντα εκεί, συνειδητά ή όχι.
Τώρα σοβαρά πιστεύετε πως φεύγουμε από τον άλλον όταν αγαπάμε; Κάποιοι, κάπου θα είναι και θα μας ακολουθούν. Θα είναι εκεί στα σκοτάδια μας. Θα είναι εκεί στους ήλιους μας. Μην αφήσετε τους εαυτούς σας να ξεχάσουν τα σημαντικά πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή σας. Δεν είναι εύκολο να αποχωρεί κανείς οριστικά. Ίσως και να χάνουμε κομμάτια από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά να ξέρετε πως συνεχίζετε να υπάρχετε στις ζωές τους, στην καθημερινότητά τους, στη σκέψη τους. Και αυτοί στη δική σας.
