«Στάσου δίπλα μου όχι απέναντί μου»

Υπάρχουν λογής λογής ερωτικές σχέσεις οι ελεύθερες, οι εξαρτητικές, οι τραυματικές, οι συντροφικές και πολλές ακόμα. Οι άνθρωποι ανάλογα με τον χαρακτήρα και τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται ανά διαστήματα επιλέγουν τον ερωτικό τους παρτενέρ και ξεκινούν το βαλς των ονείρων με την ελπίδα πως αυτή τη φορά τα όνειρα δε θα είναι χαμένα μα θα δικαιωθούν. Αρμονικά και συντονισμένα λοιπόν προσπαθούν να μάθουν τα βήματα, συγκεντρώνονται στη διαδικασία και μετρούν από μέσα τους για να μη βγουν εκτός ρυθμού. Με χαμηλή ή δυνατή μουσική, με θεατές ή χωρίς, εκείνοι συνεχίζουν την εκμάθηση. Εκπαιδεύονται, όχι στον χορό αλλά στον χαρακτήρα ο ένας του άλλου. Γι’ αυτό στην περίπτωση που οι χαρακτήρες ταιριάζουν η σχέση καταλήγει να είναι ένας μαγευτικός χορός, ατέρμονος, αδιάκοπος που αντί να κουράζει προσφέρει ενέργεια και μάλιστα ανεξάντλητη.

Αυτή η ενέργεια κι ο συντονισμός των δύο εντός της σχέσης, τους ακολουθεί σχεδόν παντού καταλήγοντας να τους κάνει να λειτουργούν όπως μια ομάδα. Αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοστηρίζονται χωρίς αυτό να σημαίνει πως χάνουν την ατομικότητά τους ή πως αλλοιώνεται η προσωπικότητα του καθενός. Αντιθέτως ενισχύονται τα θετικά -ή και τα αρνητικά πολλές φορές- στοιχεία που έχει καθένας από αυτούς.

Συχνά μάλιστα συμβαίνει το εξής ωραίο: όταν κάποιος από τους δύο τυχαίνει να έχει μια αντιπαράθεση με κάποιον άλλον ο σύντροφός του τον υπερασπίζεται. Ακόμα κι αν έχει άδικο, μπροστά σε τρίτους δεν το λέει. Το κάνει μονάχα τη στιγμή που θα βρεθούν δύο τους αποδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό ότι τον σέβεται και δε θέλει να δίνει δικαιώματα όταν είναι άλλοι μπροστά. Η πράξη αυτή ή καλύτερα η επιλογή είναι πολύ ώριμη και φανερώνει ακριβώς την ομαδικότητα που υπάρχει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι.

Βέβαια μπορεί να συμβεί και το εντελώς αντίθετο: σε μια παρέα ένας από τους δύο συντρόφους να εκφράσει μια άποψη με την οποία οι άλλοι -μέσα σε αυτούς και το ταίρι του- να μη συμφωνούν. Είναι αρκετοί λοιπόν εκείνοι που βρίσκουν την ευκαιρία να εναντιωθούν στον άνθρωπο που υποτίθεται πως είναι ο άνθρωπός του, του πάνε κόντρα, σε υπερβολικό και συνάμα παράλογο βαθμό. Στην περίπτωση αυτή οι σύντροφοι λειτουργούν ως αντίπαλοι και η σχέση αποτυγχάνει διότι αρχίζει να χάνεται το πνεύμα συνεργασίας που είναι απαραίτητο συστατικό για τις σχέσεις και δη για τις ερωτικές.

Και γιατί είναι απαραίτητο ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι απλή διότι όταν συσχετίζεσαι με έναν άνθρωπο σημαίνει πως το θες κι αφού το θες οφείλεις να υποστηρίξεις την επιλογή σου, για σένα πρώτα πρώτα. Αν νιώθεις την ανάγκη να εναντιώνεσαι διαρκώς, είσαι σίγουρος πως σου ταιριάζει αυτή η σχέση; Ο έρωτάς σου χρειάζεται να τον στηρίζεις, να του δείχνεις ότι έχεις πίστη, να μην τον ξεφτιλίζεις, να μην τον μειώνεις, να παίρνεις το μέρος του και να λες «είμαι μαζί σου». Κι αν έχει κάπου λάθος να μην το κρίνεις, να του εξηγείς όπως θα εξηγούσες σε ένα φίλο, στον αδερφό ή στην αδερφή σου ή πιο απλά όπως θα ήθελες εσένα να σου εξηγήσουν για να καταλάβεις, όντως.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν ως αντίπαλοι μέσα σε μια σχέση. Θέλουν να είναι αρχηγοί όχι σύμμαχοι, όχι σύντροφοι. Προσπαθούν να υπερισχύουν ο ένας στον άλλον, να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι ή πως έχουν δίκιο, πως οι απόψεις τους είναι οι σωστές και άλλα τέτοια εγωιστικά. Πολλοί είναι εκείνοι που φέρονται λες κι έχουν περισσότερα πράγματα να χωρίσουν πάρα να ενώσουν. Λειτουργούν ως μονάδες όχι ως μέλη μιας ομάδας. Συχνά λοιπόν δημιουργούν σχέσεις και μοιράζονται πιο πολλές  εμπειρίες από συναισθήματα διότι δε συνδέονται ουσιαστικά με τον άλλον. Δε θέλουν. Είναι φυσικά μια επιλογή κι αυτό.