Γράφει η Κατερίνα.
Οι άνθρωποι μας πληγώνουν, όπως τους πληγώνουμε κι εμείς. Ποιος να πάρει το φταίξιμο όμως; Ο καθένας μας είναι μοναδικά φτιαγμένος, να λειτουργεί και να αντιδρά στα ερεθίσματα όπως εκείνος σκέφτεται και νιώθει. Άλλο αν εμείς αντιδράμε στη δική τους δράση. Αυτό δεν είναι και το επακόλουθο;
Είναι άκρως ενδιαφέρον να παρατηρείς τους ανθρώπους όταν μιλάνε, όταν σχολιάζουν, όταν γελούν, όταν νευριάζουν. Ειδικά αν κάτι τους απασχολεί και δίχως να πουν τίποτα τα βλέπεις όλα στα μάτια τους. Είναι όμως κι εκείνες οι καταστάσεις για τις οποίες δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, παρά μονάχα να στέκεσαι ως αμίλητος παρατηρητής και να κάνεις πως δε σε νοιάζει. Ποιος όμως μπορεί να ομολογήσει πως είναι τέρμα αναίσθητος; Πώς μπορείς να λες πως δε σε νοιάζει; Σε νοιάζει, διότι σε επηρεάζει. Αυτό είναι το λάθος μας· που όλο δικαιολογούμε.
Φτάνεις σε ένα σημείο που δεν ξέρεις πώς να νιώσεις. Μετανιώνεις για όλες εκείνες τις δεύτερες ευκαιρίες που έδωσες σε καταστάσεις δε σου έκαναν καλό και που ακόμα σε ακολουθούν. Νιώθεις να πνίγεσαι. Θες να κλάψεις αλλά κανείς –και λογικό είναι– δεν μπορεί να σε καταλάβει. Βρίσκεσαι σε ένα τέλμα. Το κεφάλι σου πονάει και τα δάκρυα δε σταματάνε να ρέουν. Θες να χαθείς και παράλληλα να πατήσεις στα πόδια σου. Θες τους ανθρώπους σου αλλά παράλληλα όχι. Θες να μείνεις μόνος. Να σκεφτείς. Δίχως ενοχές, τύψεις και μηνύματα που σε ταράζουν. Να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει δίχως να σε επηρεάζει. Θες να φύγεις.
Το παίζεις σκληρός και δυνατός. Όμως ξέρεις, πως κατά βάθος είσαι πιο ευαίσθητος κι από μωρό. Παρεξηγείσαι με το παραμικρό κι όχι με την κακή έννοια. Απλώς πάντοτε θέλεις να ξέρεις πού έκανες λάθος, αν κάτι που έκανες δεν άρεσε σε κάποιον. Δεν κρατάς κακία. Δε θέλεις να μη σε συμπαθούν. Δε θέλεις όμως και να αρέσεις σε όλους. Έχεις την ανάγκη απλώς να είσαι πάντα αξιοπρεπής και να είσαι κύριος απέναντι στους άλλους. Κι εννοείται, ξέρεις πως όταν έχεις δίκιο, τότε ένας λόγος παραπάνω να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση. Θες να σε υπερασπίζονται, αλλά να τα βγάζεις και πέρα μόνος σου. Θέλεις ο άλλος να βλέπει όταν πονάς. Εσύ το κάνεις για εκείνον, όμως;
Πώς καταφέρνεις κάθε φορά να επηρεάζεσαι τόσο πολύ; Πώς καταφέρνεις, να χαλάς τη διάθεση σου; Να αφήνεις σκέψεις κι υπεραναλύσεις, να σε κυριεύουν; Να υπερ-ξεχειλίζεις από θυμό. Ενώ ξέρουν όλοι ότι είσαι οξύθυμος, να προσπαθείς να το κρύβεις, να το κουμαντάρεις περιμένοντας την ώρα, που θα ξεσπάσεις. Κι όταν συμβεί θα είναι αργά και δε θα είναι ωραίο. Κι είναι περίεργο, αν φανταστείς πως μια συγκεκριμένη στιγμή είναι ικανή να τα φέρει όλα τούμπαλιν. Να είναι μια μοιραία στιγμή που για σένα όλα θα αλλάξουν. Είναι σημαντικό να προσέχουμε τι λέμε, αν και πολλές φορές δεν το ελέγχουμε. Κι αν το γυαλί ραγίσει, υπάρχει γυρισμός; Οι Ιάπωνες επιδιορθώνουν τις ρωγμές ενός σπασμένου αντικειμένου χρησιμοποιώντας χρυσό, αλλά ποια η χρήση του αντικειμένου μετά; Διακοσμητική.
Βασίζεις τη χαρά σου σε φιλίες που δεν τις έχεις περάσει από έλεγχο. Φίλοι με τους οποίους πρώτη φορά έρχεσαι πιο κοντά κι εκεί που νόμιζες, ότι μαζί τους θα περνάς πάντα τέλεια, βγαίνουν τελικά όλα τα κουσούρια, όλα τα ελαττώματά τα οποία είναι πιο πολλά από όσα μπορείς να αντέξεις. Μπορείς να το αντέξεις; Το ζήτημα είναι να βρεις εκείνα τα άτομα με τα οποία όλα αυτά θα αντιμετωπίζονται. Με τα οποία θα τσακώνεστε και θα τα βρίσκετε στο δευτερόλεπτο. Που θα ειρωνεύεστε, αλλά θα αγαπιέστε πάνω από όλα. Θες μια παρέα που γουστάρεις να έχετε προβλήματα γιατί εκεί κρύβεται η αυθεντικότητά σας.
Απόψε πονάω. Πονάω για όλα εκείνα που ακόμη δεν έχουν έρθει και θα με ταλαιπωρήσουν. Πονάω, γιατί δεν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω κι άλλες απώλειες. Πονάω για όλα τα χαμόγελα που σβήνουν σε δευτερόλεπτα. Για όλες τις απερισκεψίες που μου κόστισαν όμορφες νύχτες. Πονάω για τους ανθρώπους μου, γιατί όσο ευάλωτος είμαι άλλο τόσο δεν είμαι σε θέση να τους καταλάβω. Απόψε πονάω, αλλά θα πιω στην υγεία όλων των ερώτων. Όλων των φιλιών. Όλων των αγαπημένων μου ανθρώπων. Για εκείνους που έχασα κι εκείνους που βρήκα μες στο χάος μου. Ας χαμογελάσουμε και λίγο όμως, έτσι για να απαλύνουμε τον πόνο μας!
Υ.Γ: H Miley Cyrus λέει «the only thing that are hearts are made of is this act of forgiveness and love». Κάποια στιγμή όμως κι η καρδιά αγανακτεί.
