Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κ..
Μια ψύχρα πάλλεται πάνω από τη γη. Οι άνθρωποι κρατάνε αποστάσεις, κυριεύονται από το φόβο μπας και πλησιάσουν λίγο πιο κοντά από όσο πρέπει. Τρέμουν να σφίξουν τα χέρια γι’ αυτό σφίγγουν τα δόντια. Και με ένα μη πειστικό μειδίαμα προχωρούν τη ζωή τους ατάραχοι, μα όχι ευτυχισμένοι. Δεν αναφέρομαι σε καμία ίωση. Πρόκειται όμως για έναν εξίσου πονηρό εχθρό. Δημιουργείται μέσα από τη φοβία του κόσμου να αφήνεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Σιωπηρά, φευγαλέα, καταστροφικά, απέχει από ό, τι μοιάζει με έρωτα.
Κάθε που βραδιάζει κι όσο κρυώνει ο καιρός, αναζητούμε ένα τόπο να κουρνιάσουμε το κορμί μας. Έτσι κι εγώ, παίρνω το μαξιλάρι αγκαλιά καθώς ακούω τον άνεμο να βογκάει ανήσυχος, λες να του λείπει και αυτού κάτι; Και καθώς τα κλαδιά χτυπάνε στο παράθυρό μου, μια σκέψη μου ανεβάζει τους παλμούς. Ήρθες; Εσύ χτυπάς;
Άθελά μου το βλέμμα γυρνάει έξω. Σκοτάδι. Η αναμονή μου δεν καρποφορεί. Συμμαζεύω όσα θέλω να σου πω σε δύο απλές λέξεις «Μου λείπεις». Να σε πάρω; Άσ’ το. Το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα. Μια νέα μέρα πρόκειται να ξημερώσει. Κι εγώ; Θα χαθώ μέσα στο πλήθος φορώντας τη μάσκα της αδιαφορίας. Καλά τα καταφέραμε, θα λέω από μέσα μου.
Δεν κατάλαβες, ίσως φταίω εγώ κυρίως γι΄αυτό. Δεν κατάλαβες πως εμάς τους δύο μας έδενε μια ανόητη κι αφελής σχεδόν απώθηση του ιδεατού, που όμως παραδόξως εντοπίζαμε ο ένας στον άλλον. Όμως αγάπη μου, κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο να το καταλάβεις όταν σου συμβαίνει. Και κάθε φορά που κάποιος πάει να πλησιάσει έστω και λίγο σε αυτό το ιδεατό μας, τρομοκρατούμαστε. Μας φοβίζει πως ίσως απογοητευτούμε, πως ίσως δεν είναι αυτό που δείχνει, μας ξενίζει, μας αγχώνει η περίπτωση πως ίσως κάποιος να είναι πρόθυμος να μας αγαπήσει πραγματικά. Και κάπως έτσι, διώχνουμε μακριά όποιον μας πλησιάσει γιατί είμαστε πραγματικά πολύ ανώριμοι για να σηκώσουμε την ευθύνη της δικής μας ευτυχίας. Καλύτερα να την κατηγορούμε όλα όσα δεν έγιναν ποτέ, σωστά;
Κι έτσι μοιάζει η αγάπη με ιό που πρέπει να αποφύγεις για να ζήσεις. Τι τραγικό να κρυβόμαστε πίσω από μια θεωρητική μάσκα για να μη μείνουν τα χείλη ακάλυπτα μπροστά στο φιλί. Να μια ιδέα! Αυτό που θες, κάνε το σήμερα. Αυτό που νιώθεις, πες το τώρα! Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει την επόμενη μέρα κι αν θα έχεις την ευκαιρία να το εκφράσεις πιο μετά. Ίσως το «λίγο πιο μετά» να είναι πολύ πολύ αργά. Και τότε δε θα υπάρχει καμία δικαιολογία. Σαν κι εμάς που τα κάναμε μαντάρα.
Κι αναρωτιέμαι, θα τα καταφέρναμε λες;
