-Να σου πω,για δες λίγο διακριτικά. Αυτός εκεί απέναντι εμένα κοιτάει;
-Ναι, εσένα κοιτάει.
-Για δες τώρα.
-Ναι ακόμη.
-Για δες ξανά.
-Ναι ακόμη εσένα κοιτάει.
-Τώρα τώρα;
-Με τέτοιο κάρφωμα που του ‘χω ρίξει σε λίγο θα κοιτάει εμένα ο χριστιανός.
Γνώριμο σκηνικό, ε; Το περίμενα. Άλλο κακό πια κι αυτό το σύνδρομο του ταπεινού χαμομηλιού στο φλερτ, τι τραβάμε κι εμείς οι μετριόφρονες. Που φτάσαμε να νομίζουμε ότι αν γυρίσει να μας κοιτάξει κάποιος είναι γιατί έχει παράξενο γούστο.
Βασικά μήπως δεν είμαστε μετριόφρονες τελικά, αλλά λίγο βλάκες; Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί δεν είναι τόσο οι άλλοι που μας φοβίζουν, αλλά εμείς. Εκεί που κάποιος ασχολείται μαζί μας και μας δείχνει σημάδια ότι του αρέσουμε, ξαφνικά κάνουμε κωλοτούμπα.
Η αυτοπεποίθησή μας ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι από προχθεσινό πάρτι, μας πιάνουν οι ντροπές κι οι ανασφάλειές μας και το αποδίδουμε λίγο στην τύχη και λίγο στον καλό καιρό. Με λίγα λόγια, αδικούμε κι υποτιμάμε τον εαυτό μας. Το ίδιο άτομο που προσέλκυσε αυτόν που έχουμε απέναντί μας-πόσο ειρωνικό.
Άλλοι κάνουμε σαν χαζοχαρούμενοι κι άλλοι γινόμαστε υπερβολικά σοβαροί. Κάποτε μας πιάνει λογοδιάρροια κι άλλες φορές δε μας παίρνεις κουβέντα. Πάντως μόνο ο εαυτός μας καταλήγουμε να μην είμαστε. Κι όλο αυτό γιατί σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για ν’ αρέσουμε στους άλλους. Την ίδια ώρα που αρέσουμε ούτως ή άλλως γι’ αυτό που φυσικά κι αυθόρμητα είμαστε. Η έλξη είναι δύναμη, αλλά ασκείται χωρίς προσπάθεια, τόσο απλά.
Κι ενώ τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα από μόνα τους, εμείς σκεφτόμαστε κι υπεραναλύουμε και την πιο μικρή λεπτομέρεια πάνω μας, που στην τελική ο άλλος δεν την έχει καν προσέξει. Οι άνθρωποι παρατηρούν και εκτιμούν μεν τις λεπτομέρειες, αλλά όταν ερωτεύονται είναι για το σύνολο. Οπότε ποιος ο λόγος ν’ αγχωνόμαστε τόσο για το αν θα αρέσει το χιούμορ μας; Να φοβόμαστε να πούμε αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε και να είμαστε αυτό που αλήθεια είμαστε όταν δε βλέπει κανείς;
Όπως επίσης δεν έχω ακόμη καταλάβει τι είναι πιο χαζό: Να προσποιούμαστε κάτι που δε θα γίνουμε ποτέ, απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουμε στην αρχή ή να γειώνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας όταν μας πλησιάζει κάποιος που θεωρούμε ανώτερο από τα κυβικά μας; Μάλλον και τα δύο είναι εξίσου χαζά κι όλο αυτό γιατί φοβόμαστε πως είμαστε λίγοι. Λες κι ο έρωτας έρχεται για να μας βαθμολογήσει, να πάρει τη μεζούρα και να μετρήσει τις ανεπάρκειες και τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας.
Λογικό κι αναμενόμενο να θέλουμε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό σε μία σχέση, αλλά το πιο σημαντικό είναι να τον δώσουμε κιόλας. Κι είναι τουλάχιστον παράλογο να περιμένουμε να μας προσέξουν, να μας θαυμάσουν και να μας ερωτευτούν οι άλλοι όταν εμείς οι ίδιοι δεν αγαπάμε ή δε σεβόμαστε τον εαυτό μας. Τα λάθη κι οι ατέλειες είναι μέρος του πακέτου κι οφείλουμε να τ’ αποδεχόμαστε. Στο κάτω-κάτω δεν είμαστε πατάτες τηγανητές για ν’ αρέσουμε σε όλους. Τι σημασία θα είχε αν εντυπωσιάζαμε τους πάντες και αν ταιριάζαμε μ’ όλους;
Όχι βέβαια πως δεν υπάρχουν κι εκείνοι που σε πλησιάζουν με στιλάκι και τουπέ, λες κι είναι οι επί γης θεούληδες και σ’ έχουν κομπλάρει στο λεπτό. Για να τα λέμε κι αυτά. Κάποιοι είναι απλούστατα επικριτικοί, αλαζονικοί και ξερόλες, που σε γεμίζουν αμφιβολίες μέχρι και για το πώς σε λένε, αντί να σε κάνουν να νιώσεις όμορφα κι άνετα μαζί τους.
Το να σου κόβει και λίγο το βήχα -όχι όμως και τα πόδια- το καινούριο έχει τη γλύκα του. Σε κάνει να τολμήσεις, να το διεκδικήσεις. Κι ας φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Κι ας νιώθεις απογοητευμένος, πληγωμένος ή συναισθηματικά αδιάφορος από προηγούμενες εμπειρίες που είχες. Αξίζει τον κόπο να δώσεις μια ευκαιρία όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για σένα τον ίδιο.Γιατί όπως τραβάει σαν τον μαγνήτη ο άνθρωπος που έχει αυτοπεποίθηση κι αέρα, άλλο τόσο απωθεί αυτός που δεν ξέρει ποιος είναι και τι θέλει.
Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας είναι μια μοναδική διαδρομή. Ένας προορισμός όπου σίγουρα θα φτάσεις πολύ διαφορετικός από ‘κει που ξεκίνησες μ’ όσα θα έχεις μάθει στο μεταξύ. Το μόνο που ‘χεις να κάνεις είναι μη βάλεις την όπισθεν μπροστά σ’ αυτό που έρχεται.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
