Η ιστορία του tango όταν ακόμα είχε το όνομα "milonga"

Ένα πλήθος ανθρώπων σε αναμονή, καμία βιασύνη, καμία κίνηση. Φιγούρες που φωτίζονται αχνά από τα φώτα του δρόμου, πλησιάζουν αργά, διστακτικά ο ένας τον άλλο. Τα τσιμεντένια πλακάκια του πεζόδρομου κάτω από τα πόδια τους γίνονται ηχεία για τα γυναικεία τακούνια, ενισχύοντας τη μυστικιστική και ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Ο νυχτερινός ουρανός σιωπηλός μάρτυρας και θεατής ενός διαδραστικού τελετουργικού που ξεκινά χρόνια πριν στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής. Η ιστορία της habanera, που θα εξελιχθεί σε milonga για να δώσει τα σκήπτρα στο εκλεκτικό tango της ανώτερης τάξης του Παρισιού και από εκεί θα ταξιδέψει απρόσκοπτα σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Η σκανδαλώδης κοντινή επαφή των σωμάτων, η χαλαρή δομή, η ρευστότητα της κίνησης, η γήινη κινούμενη αγκαλιά, το στήθος των χορευτών που φλέγεται από πάθος για αυτό το πρώτο άκουσμα της μουσικής, στοιχεία που άλλοτε την περιόριζαν στις κατώτερες τάξεις τώρα αποτελεί εμβληματικό προνόμιο. Ούτε ο θόρυβος της πόλης δεν είναι ικανός να σταματήσει το στριγκό και οικείο κλάμα του ακορντεόν, κατάλοιπο των μεταναστών που πρώτοι το εισήγαγαν στην μουσική του tango.

Η milonga είναι μια αφήγηση, μια απεριόριστη πιθανότητα όπου η αρχική ατραξιόν παραχωρεί τη θέση της σε ένα σχεδόν αυθάδικο κινητικό ρεπερτόριο με άφθονο μπρίο, έναν οριακά επαναστατικό χαρακτήρα και ανόθευτο αισθησιασμό. Κινήσεις που υπνωτίζουν, μια ιστορία που εκτυλίσσεται και δεν έχει ακόμα υπόσταση, χωρίς λόγια, βήματα που αυξάνονται, μια αόρατη ενέργεια που παίρνει μορφή από το τίποτα και βήμα με το βήμα στο ημίφως των δρόμων της πόλης, στα κρυμμένα συναισθήματα που αναζητούν πεδίο έκφρασης, ένας λευκός καμβάς και ένας συγκερασμός ανθρώπων. Η απαρχή όλων το βλέμμα, ή αλλιώς το cabeceo, η ανοιχτή πρόσκληση  στην καρδιά της milonga, χωρίς λόγια και περιττές ερωτήσεις και το νεύμα από την απέναντι όχθη που ξεκινά μια αλληλουχία δραματουργικών στοιχείων που μοιάζει να σταματά τον χρόνο.

Ο ήχος των γυναικείων τακουνιών. Σιωπή. Ένα απότομο μουσικό κρεσέντο που χαράζει εκφράσεις στο πρόσωπο και στο σώμα. Απαιτεί αυστηρή γεωμετρία αλλά και απαλή αδιόρατη ρευστότητα. Η milonga είναι ένα πεδίο γεμάτο αντιθέσεις, όπου συνυπάρχουν αρμονικά η σκληρή γεωμετρία με την αισθητικό κάλλος, η ηγετική ανδρική φιγούρα με την γυναικεία ανταπόκριση στο κάλεσμά της, αναρίθμητους κανόνες και ταυτόχρονα απόλυτη ελευθερία αυτοσχεδιασμού. Δεν αγαπά την επιπολαιότητα αλλά λατρεύει τον αυθορμητισμό, εναλλάσσεται ανάμεσα στην ταχύτητα και τη βραδύτητα των βημάτων με μοναδική δεξιοτεχνία υφαίνοντας τον μύθο του απόλυτου ερωτικού χορού.

Ο χρόνος ξεκινά και σταματά με ένα μουσικό κομμάτι. Έναρξη και τέλος. Στην μέση η ιστορία ενός ζευγαριού που χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, μοιάζουν να κατακλύζουν τον κόσμο. Ίσως είναι ξένοι, ίσως έχουν αγαπηθεί σε προηγούμενη ζωή, ίσως και σε αυτή. Χωρίς σύνδεση δεν μπορεί να υπάρξει milonga. Ένας διάλογος μεταξύ του ζευγαριού, των θεατών, του χώρου, του χρόνου, της μουσικής και των πολιτισμών. Ένα προσωρινό αμοιβαίο «συμβόλαιο» που διαρκεί μόλις τέσσερα μουσικά κομμάτια, και μετά πάλι αμοιβαία λύεται, βάσει άρρητων αλλά σαφώς συμφωνημένων κανόνων.

Η milonga στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό και στη σιωπηρή συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού ότι θα συμβιώσουν προσωρινά, αναλαμβάνοντας ρόλους διαμετρικά αντίθετους, που όμως συμπληρώνουν απόλυτα ο ένας τον άλλον. Κάθε milonga είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο δημιούργημα που αποτελεί ένα συνονθύλευμα βιωματικών εμπειριών και στοιχείων του χαρακτήρα που γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε ένα παθιασμένο χορό.

“La vida es una milonga” πρεσβεύουν οι tangueros, η ζωή είναι μια milonga. Αλλάζει το σώμα αλλά ταυτόχρονα αλλάζει και ο τρόπος που καθοδηγείς, αλλάζει ο τρόπος που ακολουθείς τα βήματα και τον παρτενέρ σου. Η milonga είναι κοινωνικός χορός με τόσο ετερόκλιτα όσο και ταυτόσημα μεταξύ τους στοιχεία και η επίδρασή της διαπερνά σώμα, ψυχή και τον αρχέγονο Εαυτό.

Οι χορευτές δημιουργούν μια κοινωνία μεταξύ τους και μετά στροβιλίζονται γύρω από άλλες αυτοσχέδιες κοινωνίες, δημιουργούν ροή, συμπυκνώσεις και αραιώσεις σωμάτων, τροχιές και πλανητικά συστήματα, που διαλύονται, ανακυκλώνονται και δημιουργούνται νέα πάλι από την αρχή. Γαλαξίες ολόκληροι που τροφοδοτούν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το αιώνιο πάθος για κίνηση και επαφή, για milonga.

Σε αυτό το εναλλακτικό σύμπαν, οι κανόνες υπάρχουν μόνο για να ομορφύνουν το τοπίο, για να εκφράσουν συναισθήματα και προσωπικότητες, τα κομψά ρούχα που αγκαλιάζουν σχεδόν ερωτικά το σώμα και τονίζουν τις κινήσεις, όλα περίτεχνα στοιχεία που θα διευκολύνουν ή θα αποτρέψουν το εναρκτήριο βήμα, το πλησίασμα, το βλέμμα.

Είναι εκείνη η αέναη, πρωτογενής ενέργεια μέσα στο σώμα που χρειάζεται μια άλλη ακέραια χημική ένωση που θα ενεργοποιήσει μηχανισμούς βαθιά χαραγμένους στη δομή του εαυτού. Το αρχικό βλέμμα που θα αποτελέσει τον σπινθήρα, το αργόσυρτο πλησίασμα, εμφανώς αβέβαιο κι όμως προκλητικά σταθερό. Το ευγενικό άπλωμα του χεριού που οδηγεί με χειρουργική ακρίβεια την παρτενέρ σε εκείνο το ένα χωρικό και χρονικό σημείο όπου θα γίνει η απαρχή των πάντων. Τα σώματα αγκαλιάζονται απαλά κι όμως αδιάρρηκτα και ξαφνικά ένας χείμαρρος πάθους κυριεύει την πίστα. Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά σου δεν είναι άλλο από μια ζωηρή διαπραγμάτευση, η πολύχρωμη αφήγηση μιας ιστορίας που ξεκινά εκείνη τη στιγμή, ένας διάλογος που μεταμορφώνει χορευτές και κοινό.

Ο καβαλιέρος ορίζει την πορεία μέσα από το πλήθος των άλλων ζευγαριών, δίνοντας την κατεύθυνση σιωπηλά,  δημιουργώντας μέσω της σταθερότητας της καθοδήγησής του τις συνθήκες για δημιουργικότητα και πρωτοτυπία από την ντάμα. Η καθοδήγηση δεν έχει καμία σχέση με την επιβολή, μάλλον με την εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται ισότιμα.

«Σου επιτρέπω, κράτα με ασφαλή.»

«Αφέσου σε εμένα, πάμε».

Θέλει θάρρος να αποδεχτείς αυτή τη δύναμη να καθοδηγείς ή αφελή άγνοια που θα πληρωθεί νομοτελειακά επάνω στον χορό. Η θεατρικότητα των κινήσεων και ο διάχυτος αισθησιασμός ανάγει τη χορογραφία του κάθε ζευγαριού σε μοναδικό έργο τέχνης, με υπογραφές τα ίδια τα σώματά τους. Είναι η απόλυτη ταύτιση των κινήσεων δύο σωμάτων που ενσωματώνονται σε ένα νέο οργανισμό που αποφασίζει από κοινού να κινηθεί, να ζήσει και να αφανιστεί σε ένα εντυπωσιακό φινάλε. Εδώ ακόμα και η ισχνή υποψία έλλειψης αυτοπεποίθησης είναι ικανή να καταστρέψει τη μαγεία και να διαταράξει την ομαλότητα του σκηνικού.

Δεν μπορείς να σκλαβώσεις τη milonga, θέλει χώρο και ελευθερία και πάθος που καταναλώνεται για να ξαναγεννηθεί ατόφιο σε έναν αέναο συμπαντικό χορό. H milonga είναι ο τρόπος να εκφράζεσαι και να ζεις. Είναι ένα δώρο που το προσφέρεις και σου επιστρέφεται ακέραιο. Τελικά η ζωή είναι μια milonga!