Πολλές φορές απ’ τη νεαρή κιόλας ηλικία του νηπιαγωγείου φαίνονται οι αντιδράσεις των παιδιών, το πώς συμπεριφέρονται μέσα στις δραστηριότητες τους και τα ομαδικά παιχνίδια μπορεί να δείξει πολλά για το χαρακτήρα τους. Υπήρχαν πάντα οι αρχηγοί των ομάδων σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ κι αντίστοιχα τα παιδιά που μάζευαν την μπάλα, ήταν οι ίδιοι που στο κυνηγητό ήταν αναγκασμένοι να τα φυλάνε.
Έτσι κάποιοι μάθανε να περνάνε ζάχαρη εκμεταλλευόμενοι κάποιος άλλους και ορισμένα παιδιά μάθανε από πολύ μικρά να είναι θύματα. Το λεγόμενο «θύμα» ίσως να είναι το παιδί που αργότερα θα είναι ο καλός μαθητής του σχολείου κι όλοι θα θέλουν να αντιγράψουν από αυτό ή αργότερα στο πανεπιστήμιο θα τρέχουν όλοι να παίρνουν τις σημειώσεις του.
Λόγος δε θα γίνει για τα «θύματα» αλλά για αυτούς που ζουν εις βάρος των άλλων, θα τους ονομάσω τα «παράσιτα» των ανθρωπίνων σχέσεων. Ας ανατρέξουμε λίγο στη βιολογία του Γυμνασίου. Τα παράσιτα λοιπόν είναι οι οργανισμοί που προσκολλούνται σε άλλους υγιείς οργανισμούς και τρέφονται από αυτούς χωρίς οι ίδιοι να παράγουν κάτι.
Αντίστοιχα τα «παράσιτα» λειτουργούν έτσι και στις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές κι ερωτικές. Ωφελούνται από τους συντρόφους τους και βολεύονται, παίρνοντας συνεχώς αυτό που θέλουν. Το χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως δε θα αναλάβουν ποτέ την ευθύνη των πράξεων τους καθώς δεν έχουν βούληση, προσκολλούνται εκεί όπου μπορούν να απομυζήσουν όσα περισσότερα γίνεται μέχρι να μολύνουν τον υγιή οργανισμό κι έπειτα να φύγουν. Μόλις πάψει ο οργανισμός να είναι υγιής κάποια στιγμή τον αφήνουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν. Αυτός που μένει πίσω όμως, θα επουλώσει τις πληγές του και θα συνεχίσει ενώ οι άλλοι θα ψάξουν να βρουν το επόμενο τους «θύμα».
Λόγου χάρη, η φράση «σ’ αγαπώ» βγαίνει αβίαστα από το στόμα τους, όπως επίσης και το «σε χρειάζομαι». Στην αρχή της σχέσης δείχνουν ότι είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα με αποτέλεσμα να τους εξιδανικεύουμε. Γι αυτό και είναι λογικό να την πατήσει κανείς με αυτά τα άτομα.
Τώρα θα σκεφτείτε, γιατί να δεχόμαστε στη συνέχεια την εν λόγω εκμετάλλευση μέσα στις σχέσεις; Νομίζω ότι η απάντηση δεν θέλει πολύ σκέψη. Όλοι μας προσδοκούμε πολλά από τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας. Στις φιλίες θέλουμε την παρέα, τη συντροφιά. Στον έρωτα την επαφή, το σεξ, την αγάπη. Δεν παύουμε να ελπίζουμε και να πιστεύουμε σε αυτό που λέμε πάρε-δώσε, ίση αντιμετώπιση. Η διαφορά όμως είναι ότι παράλληλα οφείλουμε και να δίνουμε κι όχι μόνο να παίρνουμε.
Μας έχει τύχει να έχουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, μια αδυναμία στο πρόσωπο κάποιου είτε γιατί μας ενδιαφέρει ερωτικά και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για εκείνον, είτε γιατί θέλουμε απλά να τον βοηθήσουμε ενώ βρισκόμαστε σε μια παραγωγική και δοτική φάση της ζωής μας. Όταν του δώσουμε αυτά που αναζητά και την πατήσουμε από αυτόν θα καταλάβουμε ότι δεν προβληματίζεται για εμάς και πάντα θα βρίσκει την άκρη. Ο τροχός δε γυρίζει στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Μπορούμε να μιλάμε και να λέμε τις γνώμη μας για το τι είναι σωστό και λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά στη τελική δεν υπάρχει κάποιο «δικαστήριο» που θα το κρίνει. Οπότε αυτοί οι άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν και συνεχίζουν να υπάρχουν όσο κάποιοι άλλοι τους ανέχονται. Το αν τα «παράσιτα» στεναχωριούνται, η απάντηση είναι «όχι». Δεν τους καίγεται καρφί. Είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουν μάθει να επιβιώνουν και αυτό δεν αλλάζει. Και γιατί να αλλάξουν; Μια χαρά περνάνε.
Αυτό όμως δε θα έπρεπε να μας θλίβει. Γιατί να σκεφτόμαστε συνεχώς ότι έχουμε εξαπατηθεί αναζητώντας απαντήσεις για τέτοιου είδους συμπεριφορές ανθρώπων;
Ίσως και εμείς οι ίδιοι να έχουμε φερθεί ανάλογα στο παρελθόν, ίσως να το κάνουμε ακόμη και τώρα. Σε όλες τις σχέσεις πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Αν η τραμπάλα γείρει, τότε καλά περνάει αυτός που είναι ψηλά.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
