Άνθρωποι που ποτέ δεν ήρθαν κοντά από φόβο του ενός για την απόρριψη του άλλου, άνθρωποι που συνδέθηκαν ερωτικά ή φιλικά αλλά δεν επεμβαίνουν στη ζωή του άλλου για να μην τον αναστατώσουν, άνθρωποι σημαντικοί που δεν είναι πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Άνθρωποι που πάντα θα θέλουν, διακριτικά κι από απόσταση, να μαθαίνουν τα νέα των άλλων, να «παρακολουθούν» ως θεατές κι όχι ως πρωταγωνιστές τις ζωές αυτών.
Σίγουρα όλο και κάποιος τέτοιος άνθρωπος θα υπάρχει στη ζωή σου. Και πολύ πιθανό να είσαι εσύ ένας τέτοιος για κάποιον άλλον. Ένα απωθημένο, μια παρ’ ολίγον ευτυχία, μια περασμένη σχέση, ένας χαμένος φίλος. Τα αισθήματα δεν είναι ένα τζιν που απλά το αλλάζεις γιατί το βαρέθηκες ή δε σε βολεύει πια. Είναι σφραγίδα που θα κουβαλάς μέχρι να ξεθωριάσει εντελώς.
Δε γίνεται να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις ότι πλέον δεν ενδιαφέρεσαι για έναν άνθρωπο που μέχρι χθες, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, υπήρχε δίπλα σου ή μέσα σου. Όταν για κάποιον σου δημιουργήθηκαν αληθινά αισθήματα ή περάσατε μαζί κάποια πράγματα, είτε με την τυπική ταμπέλα της σχέσης είτε όχι, είναι δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να τα διαγράψεις.
Ο έρωτας μπορεί να φύγει, η αγάπη να μην είναι το ίδιο δυνατή, αλλά μένει το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον, ένα «θέλω να είσαι καλά». Το ίδιο ισχύει και για φιλικές σχέσεις που χάλασαν. Αν σας συνέδεε μια δυνατή φιλία, που για κάποιους λόγους πλέον δεν υπάρχει, πάντα θα νοιάζεσαι, έστω και λίγο, να είναι ο άλλος καλά.
Υπάρχουν όμως και τα νοητά όρια, εκείνες οι σιωπηλές συμβάσεις που κάνουν οι άνθρωποι που «χωρίζουν». Μάθαμε να εξαφανιζόμαστε, από εγωισμό, γιατί «έτσι πρέπει», γιατί «τελείωσε». Κι όμως, αν απλά νοιάζεσαι για κάποιον μόνο όταν υπάρχει στη ζωή σου και μετά όλα είναι μέλι-γάλα, τότε δεν τον αγάπησες ποτέ πραγματικά.
Για να κρατήσεις λοιπόν τα προσχήματα, παρακολουθείς από απόσταση. Να ‘ναι καλά το facebook και γενικά τα social media που πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή των περισσότερων κι όσο μας χωρίζουν και μας απομακρύνουν από την αληθινή επικοινωνία, άλλο τόσο μας ενώνουν σε διαφορετικές περιπτώσεις. Θα μπεις στο προφίλ του άλλου, θα ψάξεις. Ίσως χαρείς με τη χαρά του, ίσως στενοχωρηθείς επειδή δεν τον έζησες ή επειδή τον έζησες και σου λείπει, ίσως ζηλέψεις. Όμως δε θα πάψεις να ψάχνεις, ακόμα κι αν το κάνεις σπάνια.
Θα ρωτήσεις έναν κοινό γνωστό, δήθεν τυχαία κι αδιάφορα, θα περάσεις μια βόλτα από το μαγαζί που δουλεύει. Ίσα για να τον δεις κι ας μη χαιρετηθείτε καν. Θα ξέρεις και θα ξέρει ότι εκείνο το βλέμμα είναι η δική σας σιωπηλή σύμβαση που έχετε ανάγκη.
Μια άλλη μέρα, ίσως στείλεις ένα μήνυμα ή πάρεις ένα τηλέφωνο. Θ’ ανταλλάξεις κάποιες τυπικές κουβέντες, με την αμηχανία που τους αρμόζει, αλλά θα υπενθυμίσεις την παρουσία σου και θα ησυχάσεις έχοντας στο νου ότι εφ’ όσον σου απάντησε, είναι καλά κι αν δεν είναι ίσως στο πει ή θα αφήσει να εννοηθεί.
Η πιο «ευαίσθητη» κατηγορία αυτών των ανθρώπων είναι όσοι άφησες χωρίς εκείνοι να το θέλουν. Όσους έδιωξες ενώ σ’ αγαπούσαν. Τους νοιάζεσαι αλλά πώς να τολμήσεις να το δείξεις; Το δάχτυλο κολλάει όταν γράφεις το μήνυμα, ο κέρσορας αναβοσβήνει πεισματικά και τις περισσότερες φορές το μήνυμα δεν εστάλη.
Σέβεσαι την προσπάθεια του άλλου να σε ξεχάσει, να σε βγάλει από το μυαλό του, να ησυχάσει. Δε θες να τον αναστατώσεις, ούτε να αναθαρρήσει και να παρεξηγήσει το ενδιαφέρον σου. Και σιωπάς. Περιμένεις το facebook ή κάποιον γνωστό να σε βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση.
Για κάποιους τέτοιους ανθρώπους λοιπόν πάντα θα είσαι εκεί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσες αποστάσεις κι αν σας χωρίζουν, όσες πικρές κουβέντες κι αν έχεις ανταλλάξει, όσες απογοητεύσεις και να γεύτηκες, ένα «έλα, σε χρειάζομαι» είναι αρκετό να μηδενιστούν όλα. Τότε απλά παίρνεις την καρδιά σου και τρέχεις.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
