Και καλά τους συμπαθούσαμε μα όταν απομακρύνθηκαν θιχτήκαμε

Τα λιοντάρια δε συμπαθούσαν διόλου τις τίγρεις και δεν έχαναν ευκαιρία να μιλούν περιφρονητικά γι’ αυτές. «Όσο κι αν προσπαθήσουν να επιβληθούν στα ζώα, ποτέ δε θα καταφέρουν να αποκτήσουν το δικό μας κύρος», ισχυρίζονταν. «Έχει καταντήσει ενοχλητική η συνεχής παρουσία τους στα πόδια μας και η προσπάθειά τους να λάβουν μέρος στις αποφάσεις μας», έλεγαν η μία στην άλλη. Ωστόσο ποτέ δε φανέρωσαν την υποτίμησή τους στις τίγρεις και προσπαθούσαν να τους φέρονται πάντα ευγενικά.

Κάποτε, όμως, οι τίγρεις απομακρύνθηκαν απ’ τα λιοντάρια, προκαλώντας τον θυμό τους. «Με ποιο δικαίωμα έχουν σταματήσει να μας λογαριάζουν; Ποτέ δε φερθήκαμε άσχημα σ’ αυτές, πάντοτε τους μιλούσαμε με τον πιο καλό μας τρόπο. Τόσα αξιώματα τους δώσαμε, μες τα λημέρια μας τις αφήσαμε να κυκλοφορούν», φώναζαν οργισμένα και θιγμένα.

Σαν αυτά τα λιοντάρια, λοιπόν, κάνουμε κι εμείς μερικές φορές και θιγόμαστε όταν κάποιος που δε συμπαθούσαμε, μα που δεν τολμούσαμε να του φανερώσουμε τη δυσαρέσκειά μας, απομακρύνεται από εμάς.

Καταρχάς, το πιο πιθανό είναι πως όσο κι αν τα λιοντάρια περίτεχνα θαρρούσαν πως έκρυβαν την αποστροφή τους για τις τίγρεις, αυτή να διαγραφόταν καθαρά στα πρόσωπά τους κάθε φορά που μες τα πόδια τους εκείνες κυκλοφορούσαν κι οι τίγρεις να αντιλαμβάνονταν την προσπάθειά τους να κρύψουν την περιφρόνηση που ένιωθαν γι’ αυτές. Κι εμείς, λοιπόν, όσο κι αν κρύβουμε την αντιπάθειά μας, αυτή ενδεχομένως να φανερώνεται άθελά μας κι ο άλλος να την αντιλαμβάνεται, ειδικά αν έχει δει πώς φερόμαστε σε άτομα που αληθινά εκτιμούμε σε σχέση με την κάλπικη εγκαρδιότητα που μπορεί να δείχνουμε στον ίδιο.

Επιπλέον θυμώνουμε όταν απομακρύνεται από εμάς κάποιος που δεν εκτιμούμε και που μπορεί ακόμη και να κατηγορούμε πίσω από την πλάτη του, καθώς τόσο πολύ θεωρούμε ανώτερους τους εαυτούς μας, που είναι σαν να δίνουμε σ’ εμάς το δικαίωμα να βρίσκουμε αξιόμεμπτα και άξια κατηγορίας στοιχεία σε κάποιον, μα να μην επιτρέπουμε στον ίδιο να εντοπίσει πάνω μας κάτι που να του υποδεικνύει πως πρέπει να πάψει να μας συναναστρέφεται και να μας λογαριάζει. Έτσι, λοιπόν, μας φαίνεται αδιανόητο να μη μας εκτιμά κάποιος, μα εντελώς φυσιολογικό εμείς να τον αποστρεφόμαστε.

Τέλος, κάποιος που αντιπαθούμε, μα δεν εκδηλώνουμε την αποστροφή μας στο πρόσωπό του, μπορεί να την αντιληφθεί όταν δει τις επιπτώσεις που θα έχει η άποψή μας στη σχέση του με άτομα απ’ τον δικό μας περίγυρο. Δηλαδή, αν σιγά-σιγά αντιλαμβάνεται πως απομακρύνονται από εκείνον άτομα και πως η συμπεριφορά τους γίνεται τυπική ή ακόμη και περιφρονητική απέναντί του, και αν είναι η συσχέτισή τους με εμάς ο μόνος λόγος που μπορεί να βρει και να αποδώσει τη μεταβολή της συμπεριφοράς τους, τότε θα καταλάβει πως εμείς κρυβόμαστε πίσω απ’ όλα και θα αντιληφθεί τα αληθινά μας αισθήματα γι’ αυτόν.

Έτσι, λοιπόν, οι τίγρεις σιγά- σιγά απομακρύνθηκαν ολότελα απ’ τα λιοντάρια κι εκείνα λυσσώντας από θυμό έσπευσαν να δηλώσουν φανερά πια την περιφρόνησή τους. «Νομίζετε πως πληγωνόμαστε που απομακρυνθήκατε από εμάς; Νομίζετε πως σας εκτιμούσαμε; Ας γελάσουμε! Διόλου δε σας λογαριάζαμε, έτσι κι αλλιώς», φώναζαν, δικαιώνοντας τις τίγρεις για την απόφασή τους.