Παράδοξο του έρωτα τοπίο

Αναζητώντας στις καταιγίδες των καιρών μου

πράξεις σωστές

και λανθασμένες πολλές φορές,

ορίζω τις πιθανότητες διαφορετικά,

δικαιολογώντας και τις δυο πλευρές.

Σκεπτόμενος τι έκανα,

τι κάνω

και τι θα κάνω

για να ξυπνάω με το βλέμμα σου δίπλα μου κάθε πρωί,

καταλήγω πως οι διαπραγματεύσεις με το εγώ μου

κάθε μέρα, γίνονται όλο και πιο σκληρές,

όλο και πιο κρύες.

Κι αυτό με αγχώνει,

ενώ ζήτω ονειρικά να με συντροφεύει η ανάσα σου

για όσο αναπνέω και εγώ ο ίδιος.

Κι αυτό με δεσμεύει 

ενώ ψάχνω μια καλύτερη έκδοση μου

γιατί θέλω να γελάς.

Και αυτό με στενοχωρεί

γιατί ακόμα δεν ακούω την ανάσα σου.

Κι αυτό με συμπληρώνει

σε ένα παράδοξο του έρωτα τοπίο,

γιατί μιλάω για το βλέμμα σου,

το άγγιγμά σου,

την ψυχή σου.

Κι έτσι κάπως, σωπαίνει η καταιγίδα.

Μέχρι ξανά να φουντώσει. 

Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ