Ήταν σκυμμένος με τα χέρια του κουλουριασμένα γύρω από τα γόνατά του. Σκυφτός και δύσκαμπτος, θα ορκιζόσουν πως κρύωνε κι ας είχε έξω 30 βαθμούς.
Η αναπνοή του κοφτή και δύσκολη, διατάρασσε την απόλυτη σιωπή του χώρου.
Συντονίστηκα στον ρυθμό της και περίμενα. Το ήξερα ότι τον είχα πιέσει πολύ, το γνώριζα πως είχα ξεπεράσει τα όριά του.
Μα ήμουν αποφασισμένη να μην κάνω πίσω.
«Δε γουστάρω να με βλέπεις έτσι, σήκω φύγε», γύρισε και μου πέταξε με όση αυτοσυγκράτηση διέθετε τη δεδομένη στιγμή.
Εγώ δεν έφυγα και δε μιλήσαμε άλλο εκείνο το βράδυ.
Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν περασμένο στο DNA τους ένα σύστημα που τους επιτρέπει να χειρίζονται λογικά την όποια κατάσταση, να ξέρουν μέχρι που τους παίρνει, να δηλώνουν ευθαρσώς τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, αφού τις έχουν πλήρως ταυτοποιήσει.
Είναι όμως και οι άλλοι.
Οι «άλλοι» είναι η κατηγορία των ανθρώπων που ονομάζεται δύσκολη. Κι αυτό γιατί μαζί τους τίποτα δεν είναι αρμονικό, τίποτα δεν θυμίζει στο ελάχιστο μια κανονικότητα.
Θα τους αναγνωρίσεις από τον τρόπο που θα σε προσεγγίσουν, αν τους κινήσεις την περιέργεια. Η συνομιλία σου μαζί τους θα είναι σίγουρα απότομη, έντονη και περιεργαστική. Θα χρησιμοποιήσουν το αλάνθαστο ένστικτό τους για να βρουν τα κουμπιά σου και να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα για σένα, χωρίς να σου αποκαλύψουν πολλά για εκείνους.
Το βλέμμα τους είναι μελαγχολικό και μερικές φορές αφηρημένο, μα πάντα θα έχουν να πουν ένα αστείο, μπαίνοντας με ευκολία στο επίκεντρο της προσοχής και αποφεύγοντας περίτεχνα μια συζήτηση που δεν τους συμφέρει.
Έχουν μικρές χαραμάδες που τους καθιστά ευάλωτους και που θα φροντίσουν να κρύψουν όσο καλύτερα μπορούν. Αν καταφέρεις να τρυπώσεις, ξυπνάει το τέρας μέσα τους.
Γίνονται σκληροί και απόλυτοι, σε διώχνουν με όλη τους τη δύναμη μακριά, γιατί είδες πολλά, και κατάλαβες περισσότερα. Γι αυτούς είναι ένα παιχνίδι εξουσίας που πάντα πρέπει να ξέρουν παραπάνω, να μπορούν να παίξουν με το μυαλό σου χωρίς εσύ να το αντιλαμβάνεσαι ή να μπορείς αντίστοιχα να παίξεις με το δικό τους.
Είναι διαστροφικά έξυπνοι, όχι μόνο νοητικά, μα κυρίως συναισθηματικά. Είναι ίσως γιατί είναι ανήμποροι να εκδηλώσουν τις αδυναμίες, τους φόβους και τα συναισθήματά τους, οπότε περνούν το χρόνο τους μελετώντας τα στον εαυτό τους και τους άλλους.
Παρατηρούν συνέχεια και τα πάντα, θέλουν να ξέρουν τι σου συμβαίνει, χρειάζονται να είναι σημαντικοί για σένα.
Εκτός των άλλων είναι βαθιά ευαίσθητοι και πληγωμένοι. Γι αυτό και εν γνώσει τους θα σε αφήσουν να γνωρίσεις ένα πολύ μικρό κομμάτι τους, μα αν καταφέρεις και τρυπήσεις το τοίχος, σου παραδίνονται άνευ όρων.
Εκεί κρύβεται και όλη η γοητεία τους.
Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, αυτοί που ο πολύς ο κόσμος αποκαλεί συναισθηματικά ανάπηρους και κατεστραμμένους. Αυτοί που θα διαλέξουν τη φυγή και τη μοναξιά, γιατί έχει λιγότερες απαιτήσεις και πληγώνει μόνο τους ίδιους.
Είναι οι ίδιοι που αν είσαι τυχερός και τους γνωρίσεις, θα σε αφήσουν να μεγαλώσετε μαζί, να ανακαλύψετε ο ένας τον άλλον και κουμπώσετε αρμονικά, επουλώνοντας τις πληγές σας.
Κι αν καμιά φορά μέσα στην αδυναμία τους σου φωνάξουν φύγε, να θυμάσαι πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται μέσα στο χάος του μυαλού τους.
Εσύ μη φοβηθείς. Τρέξε με όλη σου τη δύναμη κι αγκάλιασέ τους σφιχτά, για να κολλήσουν όλα τα κομμάτια τους.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
