Διώξαμε από τη ζωή μας ανθρώπους που μας έδωσαν πολλά και που μας αγάπησαν με κάθε ελάττωμα κι αδυναμία μας. Από την άλλη κολλήσαμε την καρδιά μας σε καρδιές που δεν άξιζαν και ξοδέψαμε μαζί τους χρόνο και ουσία ενώ δεν πήραμε από κείνους κανένα από τα δύο.
Κάποιες φορές οι άνθρωποι πιστεύουν πως μόνο αν πονέσουν τον άλλον θα αποδεσμευτούν, θα αποδεσμεύσουν κι αυτόν. Χωρίζουν, εγκαταλείπουν, μαζεύουν πράγματα, πετάνε στιγμές και ρίχνουν τα κλειδιά όσο πιο μακριά φτάνει το χέρι τους. Κι ενώ εκείνη τη στιγμή μοιάζει το πιο σωστό πράγμα που έκαναν μέχρι τότε, έρχεται μια στιγμή που μετανιώνουν. Εκ των υστέρων μετρούν τις καταστάσεις, αφού η φωτιά σβήσει και μείνουν τ’ αποκαΐδια. Συνειδητοποιούν ότι τόσο καιρό βρίσκονταν στο σωστό τρένο μα κατέβηκαν σε λάθος σταθμό, Ή μετανιώνουν που δε φέρθηκαν όπως άρμοζε σε κείνα που τους πρόσφεραν.
Η λογική είναι υπαίτια για πολλές απ’ τις πράξεις μας. Όμως τα αισθήματα είναι ύπουλα μικρόβια που μπορεί να τρυπώσουν και στους πιο λογικούς ανθρώπους. Τρυπώνουν εκεί που τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι χθες γίνονται καπνός εξαιτίας της δικής τους συμπεριφοράς. Όταν δε λείπουν πια σε ανθρώπους, όταν δεν είναι γι’ αυτούς όσα ήταν ακόμα και τη στιγμή που τους έστελναν σε εξορία. Όσοι πλήγωσαν το μετάνιωσαν.
Κλείνοντας μια πόρτα ανοίγει μια άλλη. Αν κλείσεις τη σωστή πόρτα; Στη ζωή δίνονται ευκαιρίες που δε θα δοθούν ξανά αν τις χάσεις. Αν μπορούσες θα γυρνούσες το χρόνο στο παρελθόν, ν’ αλλάξεις πράξεις σου, να πάρεις πίσω λόγια, να μην απογοητεύσεις, να πεις ευχαριστώ. Δε θα πλήγωνες το γέλιο της, δε θα ευνούχιζες τον ανδρισμό του, δε θα της πετούσες προσβλητικές λέξεις, θα τον αγκάλιαζες. Σε κάθε είδους σχέση αξίζει σεβασμός έστω που υπήρξε.
Όσοι πλήγωσαν ανθρώπους θα μετρούν συγγνώμες που θέλουν να πουν κι όσο τις μετρούν τόσο θα πονάνε, κυρίως αν αυτοί οι άνθρωποι είναι κάπου μακριά σε χιλιόμετρα ή σε χρόνο για να τις ακούσουν. Δεν είναι απαραίτητο ότι η συγγνώμη σημαίνει επιστροφή ή επανασύνδεση. Σημαίνει απλώς συγγνώμη μετά από σκέψη, συναίσθημα και άνευ εγωισμού.
Όσοι προδόθηκαν, ωρίμασαν. Φάγανε τα μούτρα τους σε τσιμεντένιο δάπεδο και είναι σίγουροι πως για κάποια άτομα θα το έκαναν ξανά και ξανά. Είναι βαρύ να δίνεσαι και να μη σου δίνονται. Φτάνοντας στον πάτο έχεις μάθει πως ο έρωτας δεν είναι ισοζύγιο συναισθημάτων. Πως στη φιλία δεν είναι όλα αμοιβαία, πως κάποιοι θα σε μισήσουν και κάποιοι άλλοι θα σε λατρέψουν. Όχι γιατί δεν είσαι αγαπητός αλλά γιατί δεν ταιριάζουν όλοι στις δικές σου ελλείψεις και προτερήματα. Ο κάθε άνθρωπος υπάρχει λόγος που βρίσκεται εκεί που βρίσκεται κάθε φορά. Ένας λόγος που για εκείνον είναι αρκετός. Όπως υπάρχει και λόγος για τον οποίο δε βρίσκεται κάπου.
Το συναισθηματικό δόσιμο και η εξιδανίκευση κάποιων ανθρώπων δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση ότι δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη θα πάρεις πίσω και την απόλυτη αφοσίωση. Μαθαίνεις πως όσα είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις δεν είναι απαραίτητα κι οι άλλοι διατεθειμένοι να δώσουν. Και πως όσο κι αν θρέφεσαι με παρακάλια, υπομονή κι ελπίδα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν δε θέλουν. Ούτε ερωτεύονται αν δεν σ’ έχουν ερωτευτεί ακόμα, ούτε σε εκτιμούν αν δε σ’ εκτίμησαν εξαρχής. Έμαθες πως εκεί κάτω στο χαλί –και το χάλι σου- παίρνεις τα μεγαλύτερα μαθήματα και τις πιο σπουδαίες διδαχές. Το να χάνεις είναι νίκη καμιά φορά.
Όλα είναι εμπειρίες που μας κάνουν να τα ξαναζήσουμε όλα πιο σωστά. Να τα μετρήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια την επόμενη φορά, να υπολογίσουμε τι και πόσο θα δώσουμε, να δούμε τα σημάδια που δε βλέπαμε σε προηγούμενες σχέσεις κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτός που φεύγει πρώτος μετανιώνει κάποτε κι αυτός που μένει ωριμάζει απ’ την εγκατάλειψη. Και στις δύο περιπτώσεις μετριούνται αντοχές, μπαίνουν πιο σωστά τα όρια, ανακαλύπτονται οι δυνάμεις του εαυτού, ακόμα κι αυτές που δεν ήταν εμφανείς.
Δεν είμαι σίγουρη τι πονάει περισσότερο. Να μετανιώνεις που πόνεσες κάποιον ή να πονάς που σε πλήγωσαν. Θα έλεγα ότι είναι διαφορετικός ο πόνος αλλά και στις δύο περιπτώσεις ωριμάζεις, παθαίνεις, μαθαίνεις. Κι αυτό σημαίνει εξέλιξη. Εξέλιξη χωρίς νικημένους, μόνο νικητές.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Παναγιώτου:Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
