Υπάρχουν πράξεις δίχως λογική. Δεν ειναι όλες οι ενέργειές μας μαριονέτες που χορεύουν στο ρυθμό της αναζήτησης ενός κινήτρου. Πολλές φορές δε σου επιτρέπεται να κινείσαι, όπως νιώθεις, γιατί οι μεγάλοι μόνο σκέφτονται κι εσύ επέλεξες να μεγαλώσεις γρήγορα.
Ζεις και μερικές φορές, ψάχνεις κι εσύ ο ίδιος κάποια πειστική δικαιολογία για κάποιες πράξεις σου, αλλά καταλήγεις σε άτοπο. Ξεχνάς μάλλον ότι είσαι άνθρωπος και προγραμματισμένος να νοιάζεσαι.
Νοιάζομαι σημαίνει χάνω για να κερδίσω. Σπαταλώ χρόνο για να αποκτήσω στιγμές. Επενδύω δυνάμεις που διαφορετικά θα κρατούσα για την πάρτη μου χωρίς να γνωρίζω, αν θα βρεθεί κάποιος να μου τις επιστρέψει. Το παιχνίδι αναπαράγεται κυκλικά και στο τέλος κάθε γύρου κερδίζει ο πιο γεμάτος.
Το «νοιάζομαι» δε διέπεται από συνθήκες αμοιβαιότητας. Δε σε απασχολεί αν ο άλλος νοιάζεται λιγότερο, γιατί πολύ απλά είναι αδύνατο να ελέγξεις τον εαυτό σου. Όσο κι αν προσπαθείς να σταματήσεις ν’ ασχολείσαι, όσο κι αν θρέφεις τον εαυτό σου με εγωιστικές γκουρμεδιές, δε θα καταφέρεις με το ζόρι να τον κάνεις να νοιάζεται λιγότερο.
Το «νοιάζομαι» καμουφλάρεται, αλλά δεν πνίγεται. Μπορεί να κρυφτεί πίσω από τάχα αδιάφορα βλέμματα και τυχαία αγγίγματα. Δε χωράει όμως σε καλοπαιγμένες παραστάσεις με εισαγωγή χιλιοειπωμένα «σ’ αγαπώ» κι επίλογο ένα τυπικό «να προσέχεις» λίγο πριν πέσει η αυλαία. Δε θυμίζει τίποτα από παγωμένα χαμόγελα, ξινές εκφράσεις και χαλαρές χειραψίες. Δε φτάνει να το εκφράσεις με λόγια. Αν δε το δείξεις, δεν μπορείς να το αποδείξεις και παύει να υφίσταται.
Καμία ανθρώπινη σχέση δεν είναι επιτυχής εξ ορισμού. Τις σχέσεις τις φτιάχνουν οι άνθρωποι, ούτε οι συνθήκες, ούτε οι τίτλοι κι οι τύποι. Είναι γλυκό να σε νοιάζονται, αλλά πρέπει να το αξίζεις. Διαφορετικά, καταλήγεις στην τελική να ρουφάς βουλιμικά την προσοχή των γύρω σου, επειδή βολεύεσαι που σε φροντίζουν και πολλές φορές το βάζεις στα πόδια μόλις δεις τα σκούρα, γιατί δεν είσαι συνηθισμένος στα δύσκολα.
Υπάρχουν βέβαια κι οι άνθρωποι, που αρνούνται απ’ την αρχή οποιοδήποτε ενδιαφέρον, γιατί φοβούνται ότι είναι υποχρεωμένοι να σου επιστρέψουν στο σύνολό τους όλα όσα έλαβαν, άλλα ταυτόχρονα θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους.
Η ανησυχία της μαμάς, όταν σε πρήζει να πάρεις ζακέτα. Οι φωνές του πατέρα όταν έμαθε ότι ξεκίνησες το κάπνισμα. Το κράξιμο των κολλητών κάθε φορά που ενώ επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη εκείνοι, αντί να σε φτύσουν, σε αγκαλιάζουν όσο πιο σφιχτά μπορούν. Και φυσικά η προθυμία του συντρόφου σου να περάσει να σε πάρει απ’ τη δουλειά, γιατί ξέρει πόσο κομμάτια θα είσαι.
Μερικές φορές, όταν νοιάζεσαι, γίνεσαι κτητικός και κρεμάς τίτλους ιδιοκτησίας χωρίς δικαίωμα. Νομίζεις ότι κάνεις καλό στον άλλο, αν τον περιορίσεις στα δικά σου καλούπια, επειδή έτσι του παρέχεις προστασία. Απορείς όμως όταν διαμαρτύρεται και παλεύει ν’ απελευθερωθεί απ’ τα δεσμά του ασφυκτικού σου ενδιαφέροντος.
Πρέπει ν’ αφήνεις τους ανθρώπους ν’ αναπνέουν, γιατί κάποια στιγμή θα σκάσουν και θα εξατμιστούν μαζί με όλα όσα έχεις επενδύσει. Τότε εσύ αρχίζεις να μοιράζεις ευθύνες στους άλλους, γιατί τάχα μου δεν άντεξαν την επάρκειά σου και λάκισαν στο πολύ σου. Μερικές φορές λοιπόν, αν νοιάζεσαι πραγματικά καλύτερα ν’ αφήνεις τον άλλο ήσυχο.
Μην ψάχνεις δικαιολογίες για πράξεις που αιτιολογούνται μ’ ένα απλό «σε νοιάζομαι». Όχι, γιατί έτσι βρίσκεις ένα άλλοθι για τις υπερβολές σου. Απλώς δεν υπάρχει πιο φαινομενικά ηλίθιο κι ευεργετικό ταυτόχρονα πράγμα απ’ το να προσφέρεις ασυναίσθητα, με το ρίσκο να τα δώσεις όλα και κάποιο πρωί να ξυπνήσεις με τη διαπίστωση ότι δε νοιάζεσαι πια.
Όσο διαρκεί, σε κάνει να αισθάνεσαι άνθρωπος και νοηματοδοτεί μερικές απ’ τις πιο μικρές ως και τις πιο τρελές σου πράξεις.
Επιμέλεια κειμένου Θεοδώρας Μαρία Βένου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
