Αυτό το άρθρο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον μόνο άνθρωπο που με αυτοθυσία θα έκανε τα πάντα για μας. Στον άνθρωπο που αξίζει όλη την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμησή μας.
Στην αξιολάτρευτη..Μαμά.
Αφορμή αυτού του κειμένου είναι μια εικόνα, της οποίας υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας και ρούφηξα την κάθε στιγμή της. Κάθε μέρα λοιπόν έρχεται στο μαγαζί μας ένα παιδί. Ένα παιδί με κάποιες ιδιαιτερότητες που το κάνει διαφορετικό από όλους εμάς.
Ο διάλογος μας μικρός και περιορισμένος. Μας ρωτάει αν μπορεί να πιει νερό και τι φαγητό έχουμε το μεσημέρι και στη συνέχεια μας χαιρετάει. Θα τον δεις να τριγυρνάει συνέχεια στη γειτονιά, τον ξέρουν όλοι και κάνεις δεν τον κοροϊδεύει, τον σέβονται μιας και αυτή του η διαφορετικότητά του δεν το κάνει λιγότερο από έμας.
Μέρες αργίας, τον είδα να κάθεται με τη μητέρα του σε ένα καφέ και να μιλάνε. Ένιωσα λίγη, ίσως μητέρα και εγώ σκέφτηκα τη ψυχική της δύναμη. Πόσες φορές βγαίνεις μια βόλτα με τη μητέρα σου; Έτσι απλά να μιλήσετε, να χαμογελάσετε, να μοιραστείτε.
Μάνα, Μητέρα, Μαμά, είναι ο φύλακας άγγελος σου, είναι ο άνθρωπος που μπορεί και σε χιλιομετρικές αποστάσεις να είναι εκεί, για να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από ένα «γεια» δικό σου σ’ένα τηλεφώνημα.
Θα διαβάσει τις σκέψεις σου, αυτές που πασχίζεις να κρύψεις.
Θα σου πει σ’αγαπώ, όπως δε στο είπε κανείς άλλος ποτέ.
Είναι αυτή που στο πυρετό σου καιγόταν και χτυπούσε τρελά ωράρια δίπλα σου μέχρι να γίνεις καλά. Εκείνη που σε κράταγε από το χέρι όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Εκείνη που στη κοιλιά της άκουσες τις πρώτες νότες για να σε ηρεμεί.
Εκείνη που όταν άκουσε το πρώτο «μαμά», πλημμύρισε δάκρυα χαράς, τόσα πολλά που ήταν αρκετά για μη κλάψει ποτέ ξανά.
Εκείνη που την πρώτη μέρα στο σχολείο κρατούσε τόσο σφιχτά το χέρι σου για να νιώθεις ασφαλής, που ήταν δίπλα σου όταν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά, όταν πληγώθηκες, όταν πόνεσες, όταν απογοητεύτηκες.
Ο άνθρωπος με το μεγαλείο ψυχής που χωράει όλο το δικό σου πόνο για να σε κάνει να χαμογελάσεις ξανά.
Εκείνη που κάποιες φορές υπήρξε αυστηρή και υπερπροστατευτική, με μοναδικό μοχλό την αγάπη για να μη πάθεις το παραμικρό. Κάθε βράδυ όταν εσύ κοιμόσουν ερχόταν να δει αν έχεις σκεπαστεί μη κρυώσεις, άγρυπνος φρουρός για σένα και μόνο.
Ύστερα μεγάλωσες, δεν ήθελες τις αγκαλιές , τα φιλιά και τα χάδια της αλλά δεν ήταν αυτό που την πείραζε.
Το ότι μεγάλωνες και έφευγες σιγά σιγά από κοντά της αυτό δεν μπορούσε να το συνηθίσει, γιατί έμαθες να μην την έχεις ανάγκη, τα έκανες όλα χωρίς τη βοήθεια της και ένιωθε πως δεν τη χρειαζόσουν πια.
Και μεγαλώσαμε αρκετά, και ξεχάσαμε όλα όσα έχει κάνει για μας, φύγαμε από το σπίτι έχουμε τη δική μας ζωή, τα δικά μας προβλήματα και τη δική μας καθημερινότητα. Θεωρούμε δεδομένη την αγάπη και την παρουσία της και ξεχνάμε πως δεν θα είναι για πάντα εδώ, γιατί μαζί με μας μεγαλώνει και εκείνη…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μαμάδες του κόσμου γιατί εκείνες μας έδωσαν ζωή.
Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν ζήτησαν ανταλλάγματα για την προσφορά τους.
Μάνα, μητέρα, μαμά, γιατί εναι ο μόνος άνθρωπος που μας αγαπάει γι’ αυτό που είμαστε και γιατί θα είναι πάντα δίπλα μας σε ότι και αν χρειαστούμε.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
