Ποιο είναι το πιο πολυγραμμένο και πολυσυζητημένο θέμα μετά την αρχή μιας σχέσης; Φυσικά το τέλος μιας σχέσης και μάλιστα το άσχημο τέλος.
Σα να είναι κωδικοποιημένος ο χωρισμός στο DNA μας και κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του, ενεργοποιούνται και τα εξής ακόλουθα, κλάματα, ποτά, τσιγάρα, ατελείωτες ώρες ύπνου για να ρίξεις το μυαλό σε χειμερία νάρκη και να μην σκέφτεται, μια playlist πολλών ωρών με καψουροτραγουδάκια στο τέρμα, που και ροκ και έντεχνος και εναλλακτικός να είσαι την καψούρα σου έτσι την βιώνεις καλύτερα και τέλος περιλαμβάνει και κάθε είδους ακρότητα.
Σαν να σου ζητούν να προσγειωθείς με τα μάτια δεμένα και ο τύπος στον πύργο ελέγχου να έχει πάει για χέσιμο. Όχι απλά να μην ξέρεις τι σου γίνεται, αλλά να μην ξέρεις και από που σου ήρθε.
Εγώ λοιπόν λόγω αφραγκίας, μην μπορώντας να εκτονωθώ πίνοντας ή καπνίζοντας, επέλεξα να βαλτώσω στο κρεβάτι και να βουλιάξω στην ανυπαρξία μου. Έχω να ομολογήσω πως οι πρώτες μέρες δεν ήταν απλά δύσκολες, ήταν ανυπόφορες. Ειδικά εκείνα τα πρώτα λεπτά που άνοιξα τα μάτια μου και δεν ήταν εκεί. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τότε ήταν που κατάλαβα πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Εκείνα τα λεπτά ήταν τα πιο τρομακτικά της ζωής μου και εννοώ αληθινά τρομακτικά, όχι σαν τα σίκουελ από εκείνα τα θρίλερ της κακιάς ώρας, που αφού το πρώτο έχει αποτύχει παταγωδώς κάνουν και το νούμερο 2 για να κλειδώσουν το αποτέλεσμα της αποτυχίας τους.
Ξαναέκλεισα λοιπόν γρήγορα τα μάτια μου και αφέθηκα στην άρνηση μου. Η εβδομάδα που ακολούθησε πήγε κάπως έτσι.
Δευτέρα: ταβανοθεραπεία, η καλύτερη
Τρίτη: μπαλωματομέτρημα της κουβέρτας
Πέμπτη: «Αυτό το σεντόνι άσπρο δεν ήταν όταν το αγόρασα;»
Κυριακή: Το κρεβάτι έχει αρχίσει να παίρνει την μορφή του κορμιού μου. Αρνούμαι πεισματικά να συμμετάσχω στη ροή της εξέλιξης. Ταΐζω τον χωρισμό μου με ανούσια λεπτά στο κρεβάτι και ύπνο, πολύ ύπνο.
Μέχρι που ένα ωραίο πρωινό είπα ένα «άει σιχτίρ», σηκώθηκα, πλύθηκα, που είχα γίνει σαν την μούμια του Τουταγχαμών και βγήκα από το σπίτι. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όταν χωρίζουμε έχουμε μια τάση να διογκώνουμε τις εντάσεις στο κεφάλι μας και να τα τραγικοποιούμε όλα. Βλέπουμε τον χωρισμό σαν ένα τούβλο που έρχεται με φόρα κατά πάνω μας, καθώς πέφτει από ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη και εμείς να έχουμε παγώσει ακίνητοι, μη μπορώντας να κάνουμε το οτιδήποτε.
«Κάθε τέλος είναι μια αρχή» λένε και δεν εννοούν αρχή μιζέριας, αναβλητικότητας ή αδράνειας. Χωρίσατε, ποιος, τι και γιατί δεν έχει σημασία. Θα κλάψεις, θα κλειστείς στον εαυτό σου, θα πετάξεις φωτογραφίες και θα κουταλιάσεις και το παγωτό που σε περιμένει στην κατάψυξη. Όμως ξεκόλλα. Σήκω ρίξε λίγο νερό στα μούτρα σου και βγες. Μην τ΄αφήσεις να σε καταπιεί. Το έζησες, το βίωσες, το τίμησες, αλλά προχώρα. Ο αληθινός έρωτας δεν έχει χώρο για δράματα και τραγικότητες.
Κάποιοι θα πείτε πως για να τα λέω αυτά μάλλον δεν έχω χάσει μεγάλο έρωτα. Ίσως και να έχετε δίκιο, ίσως πάλι όχι. Έχασα τον πρώτο μου έρωτα και έκλαψα και πόνεσα και χτυπήθηκα και ξεφτιλίστηκα, όπως μας μάθανε οι γλυκανάλατες ταινίες πως πρέπει να το βιώνουμε. Μετά αφού είδα τα πράγματα πιο καθαρά, χρόνια αργότερα βρήκα τον έρωτα της ζωής μου. Αν χωρίσουμε, η αλήθεια είναι, δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Ξέρω όμως σίγουρα πως αν ζούμε συνεχώς με τον φόβο του επικείμενου χωρισμού, θα χάσουμε τις στιγμές του τώρα. Η ζωή φίλοι μου θέλει χιούμορ και μια δόση απάθειας.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
