Γράφει ο Μάνος Μανιάτης.
Ξαφνικός έρωτας, λέει. Πλεονασμός.
Έτσι είναι πάντα ο έρωτας, μια ανάσα και κατάδυση, πας στα βαθιά.
Και μετά γεννιούνται χίλια δυο άλλα συναισθήματα, απ’ αυτά που σε τυλίγουν, που σου δίνουν φτερά ή και γροθιές στο στομάχι. Έτσι λάμπει το δίκοπο μαχαίρι του έρωτα.
Ξεκινάς από το άγγιγμα, το μαθαίνεις από μωρό, μεγαλώνοντας είναι αυτό που σε συνδέει με το αντικείμενο της αναστάτωσής σου, του πόθου σου, του ονείρου σου.
Και προχωράς, ανάλογα με το φόβο σου.
Γιατί ο έρωτας χωρίς φόβο δεν υπάρχει. Εμπεριέχεται σ’ αυτόν, όπως το σιτάρι στο ψωμί.
Φοβάσαι μήπως αυτό που αισθάνεσαι τελειώσει τόσο γρήγορα, σαν τη λάμψη ενός βεγγαλικού.
Φοβάσαι, γιατί δε θέλεις μόνο να πεις καλημέρα, αλλά θέλεις και να την κάνεις εσύ καλή την ημέρα του άλλου.
Φοβάσαι αν όλα αυτά που κάνεις θα τα δεχτεί ακριβώς όπως τα εκπέμπεις.
Φοβάσαι γιατί έχεις την αίσθηση της απώλειας της λογικής σου, αλλά αυτό είναι που σε κάνει να πετάς.
Φοβάσαι γιατί συχνά είναι κοινωνικά μη αποδεκτός ο έρωτάς σου, αλλά όταν ταξιδεύεις σε άγνωστη ωραία διαδρομή το μόνο που σε νοιάζει είναι να απολαμβάνεις το ταξίδι σου.
Κανονικά, αν εξαιρέσεις την απόρριψη, δεν πρέπει να φοβάσαι.
Συνήθως τρέμεις για τη διάρκεια, το τέλος του, τη φθορά του.
Αλλά ο έρωτας δεν είναι κατοχή -αυτό που συχνά αισθάνεσαι- είναι πορεία αναζήτησης, θυσία.
Είναι υπέρβαση, κάθε τι άλλο είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε καθηλώνει.
Έτσι αποδομείς και την ουσία του όμως. Πού είναι τα φτερά σου, πού είναι το σχέδιο πτήσης σου;
Έχουν γιγαντωθεί ποιητές υμνώντας τον έρωτα, έχουν γραφεί τόσα δοκίμια, έχουν αναδειχθεί οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι, αλλά θα σου θυμίσω μια τόσο παλιά περιγραφή -άφωνος θα μείνεις- από την Παλαιά Διαθήκη:
«Πόσον ωραία είναι τα βήματά σου με τα σανδάλια θυγάτερ του ηγεμόνος. Το τόρνευμα των μηρών σου είναι όμοιον με περιδέραιον έργον χειρών καλλιτέχνου. Ο ομφαλός σου κρατήρ τορνευτός πλήρης κεκερασμένου οίνου, η κοιλία σου θημωνιά σίτου περιπεφραγμένη με κρίνους. Οι δύο σου μαστοί ως δύο σκαμνοί δορκάδος δίδυμοι».
Διάβασέ το και μη φοβάσαι.
Ψάξε να βρεις θησαυρούς,ανακάλυψε την ψυχή, θυμήσου το σκοτεινιασμένο πρόσωπο, στείλε γράμμα, γέλα με τις αμφιβολίες, ανέβα από την κατάδυσή σου, πάρε μια ανάσα και ξαναβούτα στον ωκεανό του έρωτά σου.
Σκότωσε το δισταγμό σου πριν αυτός τον σκοτώσει, μίλα αληθινά, εκφράσου ελεύθερα, απόλαυσε τις αναταράξεις του, βίωσέ τον σαν αιώνιο κι ας μην είναι, ο έρωτας δεν είναι ποτέ μάταιος.
Μύρισε το άρωμα, δώσε τροφή στο μυστήριο.
Μη φοβηθείς να τον διαλέξεις, ζήσε τη γλυκιά αιχμαλωσία του.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
