Ο σάκος του Στέλιου έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί κάθε φορά που έπρεπε να αποχαιρετήσει προσωρινά την πρωτεύουσα και την Ιωάννα του.
Περπατούσε μεσημέρι στην Κηφισού, με εκείνη σε απόσταση αγκαλιάς (αφού ενίοτε η απόσταση μετράται σε αγκαλιές), σιωπηλός, ως ήταν πάντοτε οι στιγμές λίγο πριν τους αποχωρισμούς τους.
Μερικά λεπτά αργότερα θα διάλεγε μια θέση δίπλα στο φιμέ τζάμι, θα φορούσε τα ακουστικά και θα έβλεπε μια κρυφά θλιμμένη Ιωάννα να τον χαιρετά, ακόμη μια φορά, κι αυτά τα Χριστούγεννα.
Έφευγε πάντοτε μεσημέρι, με την αφορμή ότι εκείνη την ώρα βόλευαν τα λεωφορεία· αφορμή μήπως και γλιτώσει το ψύχος του αποχωρισμού.
Δεν είχαν περάσει μαζί καμία περίοδο εορτών.
Ούτε Πάσχα, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτοχρονιές, ούτε καν καλοκαιρινές διακοπές, αν εξαιρέσουμε εκείνη την Αυγουστιάτικη εβδομάδα του δέκα και τη μεσημεριανή σιέστα των επίσημων αργιών.
Όλος ο κόσμος φεύγει στις γιορτές. Φεύγει με σκοπό να ενωθεί για λίγες μέρες με την απομακρυσμένη του οικογένεια, ή για να αγκαλιάσει τον έρωτα που περιμένει στην πόλη των εφηβικών του χρόνων.
Άλλοτε, οι φυγές δεν είναι αυστηρώς προσωπικής φύσεως, όπως όταν ένα ζευγάρι φεύγει για επισκεφθεί πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο Βερολίνο.
Όλη μας η ζωή είναι μια σειρά συναντήσεων κι αποχωρισμών.
Ως έμβρυα, αποχωριζόμαστε το μητρικό περιβάλλον και συναντούμε τον κόσμο· αργότερα αποχαιρετούμε το σπίτι για να συναντήσουμε την πρώτη μέρα μας στο σχολείο. Ωριμάζουμε και φεύγουμε εντελώς από τους γονείς για να συναντήσουμε μια άγνωστη πόλη. Έπειτα ξεντυνόμαστε τη μοναχικότητά μας για να βρούμε τη μελλοντική μας οικογένεια· μεγαλώνουμε τα παιδιά μας κι ύστερα τα αποχωριζόμαστε κι αυτά, όπως κάναμε κάποτε οι ίδιοι. Ύστερα, εν αγνοία μας, αφήνουμε τους αγαπημένους μας για να συναντήσουμε τις άγνωστες απαρχές μας.
Ένας κύκλος η ζωή, από τον Παράδεισο ως τον Αχέροντα.
Συναντήσεις κι αποχωρισμοί.
Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν, αλληλεπικαλυπτόμενοι ενίοτε, είναι οι έρωτες, όπως περιγράφει το άρθρο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Μια από τις πιο ουσιώδεις συναντήσεις της ζωής είναι ο έρωτας.
Το συχνότερα χρησιμοποιούμενο ρήμα δίπλα στη λέξη «έρωτας» είναι το «βρήκα» ή «συνάντησα».
Ωστόσο αυτές οι λέξεις δεν αρκούν. «Βρήκα τον έρωτα κι αποχωρίστηκα ένα πρώην πρόσωπο, ή εγκατέλειψα την αποκλειστική χρήση του εαυτού μου».
Αυτή είναι ολοκληρωμένη η φράση.
Ακόμη και εντός μιας σχέσης υπάρχει συνάντηση κι αποχωρισμός.
Για να συναντήσεις τον έρωτά σου, πρέπει να απεμπολήσεις προσωρινά τον δικό σου χώρο. Να ενωθείς και να μοιραστείς.
Κι ο σημαντικότερος αποχωρισμός βρίσκεται στο τέλος της σχέσης, σε εκείνη τη μικρή λεξούλα, «τελειώσαμε».
Μια από τις πολλές αιτίες χωρισμού είναι αυτό που ο λαός ονομάζει «το πολύ μαζί σκοτώνει».
Είναι αλήθεια ότι η απόσταση είναι ουσιώδης για η διατήρηση μιας σχέσης.
Δε θα προσεγγίσω το θέμα της απαιτούμενης για την επιβίωση απόστασης μεταξύ του ζευγαριού κυριολεκτικά, παρουσιάζοντας την απομυθοποίηση που προκαλεί το «πολύ μαζί», τα προβλήματα της συγκατοίκησης και πώς μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ομορφιά σε αυτά, γιατί το έκαναν εξαιρετικά η Κατερίνα Κεχαγιά εδώ και η Άσπα Βασιλοπούλου εδώ.
Θα προσεγγίσω την απόσταση ως σύμβολο.
Μια σχέση πρέπει να περάσει από μια σειρά δοκιμασιών.
Κάθε φορά που ακούμε αυτή τη φράση, συνήθως ο νους μας πηγαίνει στα ζόρια.
Σε περιόδους ασθενείας στις οποίες ο άλλος στάθηκε πιστός κι ακοίμητος φρουρός, τότε που κοπήκαμε ακόμη μια φορά στο κωλομάθημα κι ο άλλος μας έκανε να ξεχαστούμε, στο καλοκαίρι που πέθανε ο παππούς κι ο άλλος ταξίδεψε πέντε ώρες για να είναι δίπλα μας, για να μεταλλάξει όσα πέπλα σκοτείνιαζαν την ψυχή μας σε θλιμμένα, έστω, χαμόγελα.
Υπάρχει όμως μια δοκιμασία, που κακά τα ψέματα, είναι πρώτη στην ειδικότητα και την ευαισθησία, με όρους στατιστικής.
Θα την ονομάσουμε «νεροποντή των νέων ερώτων».
Μιας κι έρχεται Πρωτοχρονιά, ας πούμε ότι το παραπάνω συνοψίζεται ως εξής: Πώς θα διαχειριστείς το πρωτοχρονιάτικο φλερτ, όταν η σχέση σου απέχει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Ακριβώς αγαπητέ.
Χωρίς να θέλω να ποδοπατήσω τις φορές που έκλαψες κι εκείνη έκανε τη θλίψη σου χαμόγελο, θα σου πω ότι η αληθινή δοκιμασία της σχέσης έγκειται στο τι θα κάνεις αν σου την πέσει η άγνωστη του διπλανού τραπεζιού, ο πρώην συμμαθητής που πέτυχες στο reunion, το παιδί των οικογενειακών φίλων με το οποίο τσάκισες τη γαλοπούλα, όσο το έτερόν σου ήμισυ βρίσκεται στην άλλη άκρη του χάρτη.
Το αν θα απωθήσεις το ενδεχόμενο φλερτ, το αν θα αντέξεις τη νεροποντή των νέων ερώτων είναι βασικό κριτήριο δύναμης μιας σχέσης.
Πάρε την απόφαση, κάνε το πρώτο βήμα να πατήσεις στο ρινγκ, γιατί μέχρι τότε δεν έχεις ιδέα αν και πόσο είναι δυνατός ο έρωτάς σου.
Βγες στον ωκεανό και δες πόσα παγόβουνα θα καταφέρεις να αποφύγεις.
Γιατί όσο δυνατό κι αν θεωρείς τον έρωτά σου, να θυμάσαι ότι ο Τιτανικός, στο πρώτο του ταξίδι στην ανοιχτή θάλασσα ήταν που ναυάγησε.
Δεν ξέρω αν το «πολύ μαζί σκοτώνει».
Ξέρω ότι το «χωριστά» μπορεί δυνητικά να γεννήσει νέους έρωτες.
Αυτή όμως είναι η ομορφιά του παιχνιδιού. Να εκτίθεσαι ρισκάροντας να πνιγείς από την νεροποντή των νέων ερώτων.
Εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Στέλιος έπεσε πάνω σε έναν θαλάσσιο όγκο που δεν έμοιαζε σε τίποτα με την Ιωάννα.
Δεν ήταν το «πολύ μαζί που τους σκότωσε», αλλά το «χωριστά» που γέννησε ένα νέο έρωτα.
Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.
Απλώς είχε έρθει ο καιρός για το καραβάκι του έρωτά τους να τσακιστεί στα βράχια, αποπροσανατολισμένο εντελώς λόγω της νεροποντής των νέων ερώτων.
Συντάκτης: Βασίλης Γιαννούλης
