4 τρόποι να κάνεις τον τέλειο καβγά με τη σχέση σου

«Εάν δεν μπορείς να αποφεύγεις το [εισάγεις ανάλογο ουσιαστικό], χαλάρωσε κι απόλαυσέ το», δε λένε; Στην προκειμένη περίπτωση ας τοποθετήσουμε τη λέξη «καβγάς» στο κενό κι ας πορευθούμε ο καθένας όπως θεωρεί σοφότερα. Μια πολύ κοινή παγίδα στην οποία τείνουν να πέφτουν τα ζευγάρια, θεωρώντας πως έτσι θ’ αποκρούσουν συγκρούσεις που ίσως απόβαιναν μοιραίες, είναι το να προσπαθούν – μάταια – ν’ αποφύγουν έναν επικείμενο καβγά με το ταίρι τους. Αυτό που πολλοί δεν συνειδητοποιούμε εγκαίρως, είναι πως κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και πως αργά η γρήγορα η βόμβα θα σκάσει. Κι όσο προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει, άλλο τόσο είναι που σιγοβράζει, κάνοντας την καταληκτική έκρηξη ακόμη πιο καταστροφική. Αν όμως το σκεφτούμε απ’ την ανάποδη κι αποδεχτούμε αυτό το γεγονός, μια εξυπνότερη κίνηση θα ήταν ίσως το να έχουμε τουλάχιστον τη δυνατότητα να επιλέξουμε το είδος, ή τη γραμμή του τσακωμού την οποία θ’ ακολουθήσουμε.

Αρχικά ας συμφωνήσουμε στο ότι μέσα από έναν τσακωμό μαθαίνουμε πάντοτε κάτι καινούριο. Είτε αυτό αφορά το ταίρι μας, εμάς, είτε και τους δυο μας. Μαθαίνουμε τι ενοχλεί το άλλο άτομο ούτως ώστε αν είναι δυνατό να μην επαναληφθεί, επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας, μαθαίνουμε να σεβόμαστε και ν’ απαιτούμε σεβασμό. Εφόσον λοιπόν ξέρουμε πως το ν’ αποφύγουμε τα σκάγια και να προσπαθήσουμε ν’ αγνοήσουμε τη θύελλα που έρχεται προς το μέρος μας, δεν είναι ωφέλιμο, ας ξεκινήσουμε να κινούμαστε πιο στρατηγικά. Υπάρχουν φυσικά διαφορετικά στιλ καβγά, δε διαφωνεί όλος ο κόσμος για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο. Όταν εκείνη τη στιγμή επιλέξουμε το στιλ που «ταιριάζει» στη σχέση μας, τότε κινούμε τα νήματα και κατευθύνουμε τη συζήτηση. Το αποτέλεσμα είναι πως κι οι δύο πλευρές εκφράζονται ή εκτονώνονται, δεν υποκρίνονται πως όλα είναι καλά χωρίς να είναι και ίσως το θέμα που αρχικά δημιουργήθηκε να λύνεται και γρηγορότερα.

1.  «Να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης»

Μια τακτική που συνίσταται είναι όταν το ένα άτομο μέσα στο ζευγάρι, ή ενδεχομένως και τα δύο, έχουν ενοχληθεί από κάτι, να το εκφράζουν την ίδια στιγμή. Αυτό τώρα θα μου πείτε δεν είναι πυρηνική φυσική και πως το έχουν ήδη άλλοι σκεφτεί πρώτοι. Δεν αντιλέγω, όμως σε ποιους τύπους χαρακτήρα ταιριάζει αυτή η τακτική; Ίσως να μη δουλέψει όταν έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μια εκρηκτική προσωπικότητα. Δηλαδή, όταν ο ένας ή και οι δύο είναι οξύθυμοι, καμιά συζήτηση δεν πρόκειται ν’ αποβεί αποτελεσματική την ίδια στιγμή που το άτομο βρίσκεται εν βρασμώ. Συνήθως τέτοια άτομα χρειάζονται το χρόνο τους με τον εαυτό τους για να ξεθυμάνουν κι ίσως ν’ αποφύγουν το ν’ ανταλλάξουν βαριές κουβέντες με το ταίρι τους. Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν, συστήνεται ν’ ακολουθείται η ένταση της στιγμής, να πει ο καθένας τα δικά του για να εκτονωθεί -εφόσον όπως και να ‘χει συνήθως δε θα δίνει σημασία στο τι λέει το άλλο άτομο- κι έπειτα με καθαρό μυαλό να γίνεται και η συζήτηση.

2. «Μίλα μου, ναι, μίλα μου»

Αντιθέτως λοιπόν, η συζήτηση τη στιγμή της κρούσης ίσως δουλέψει όταν έχουμε να κάνουμε με πιο χαμηλών τόνων άτομα. Δηλαδή με ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα υπέρ του καβγά με την έννοια «έλα να βάλουμε τις φωνές ο ένας στον άλλον και να γίνουμε δραματικοί». Τέτοιοι πιο «ήπιοι» άνθρωποι πολλές φορές είναι και σε θέση να ηρεμήσουν τα πνεύματα σχεδόν επί τόπου και να θέσουν επιχειρήματα έτσι ώστε να λυθεί το πρόβλημα το οποίο έχει προκύψει. Όταν κατά προτίμηση κι οι δύο πλευρές είναι δεκτικές προς έναν τέτοιο διακανονισμό, τότε η διαφωνία τελειώνει αναίμακτα κι η παρεξήγηση λύνεται αμεσότερα.

3. «Αν είναι νάζια αυτά που μου κάνεις»

Το γλυκό πολλές φορές καταπολεμάει το ξινό ή το πικρό. Αν φάμε κάτι και δε μας αρέσει, αμέσως μετά θα ψάξουμε μια γεύση που σίγουρα θ’αφήσει μια ευχάριστη αίσθηση στον ουρανίσκο. Όταν λοιπόν τα δυο άτομα ψυχραίνονται κι οδηγούνται προς τσακωμού οδό, λίγα νάζια μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Καθώς λοιπόν διαφωνούμε με το ταίρι μας κι ίσως αντιλαμβανόμαστε πως αυτό γίνεται άσκοπα, λίγα νάζια και γλύκες, το γνωστό «να σε πάρω με το καλό», είναι ικανά να βάλουν τέλος σε μια διαφωνία. Το να πάμε με τα νερά του άλλου, εξάλλου, δε σημαίνει απαραίτητα πως χάνουμε το δίκιο μας, αλλά πιθανόν ότι ρίχνουμε ένα επίπεδο πιο κάτω τον εγωισμό για το χατίρι της ψυχικής μας ηρεμίας. Έτσι, το ζευγάρι περνάει από το ξινό στο γλυκό κι είναι κι ο ουρανίσκος πιο ευχαριστημένος.

4. «Φταίω εγώ, το παραδέχομαι»

Κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού, τις περισσότερες φορές κι οι δύο πλευρές προσπαθούν με όλα τα θεμιτά κι αθέμιτα μέσα ν’αποδείξουν ότι έχουν δίκιο. Μα έλα που δε γίνεται να έχουν κι οι δυο τους και ταυτόχρονα να λυθεί η παρεξήγηση. Έτσι, εγκλωβίζονται σ’έναν φαύλο κύκλο άσκοπης κατάθεσης επιχειρημάτων που δεν οδηγεί, φυσικά, πουθενά. Όταν όμως ένας από τους δύο κάνει το βήμα προς την ανάληψη της ευθύνης, τότε αυτόματα κι η άλλη πλευρά ηρεμεί και συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για εχθρό που στέκεται απέναντι. Όταν λοιπόν παραδεχόμαστε το τυχόν λάθος μας στο ταίρι μας, τότε ευκολότερα μπορεί κι η άλλη πλευρά να αλλάξει πορεία και να λάβει τέλος ο διαπληκτισμός.

Υπάρχουν βεβαίως άλλα τόσα στιλ καβγά, που ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να υιοθετήσει, για να κατασταλάξει για το πώς τελικά ένας τσακωμός με το ταίρι, διαρκεί λιγότερο. Ποτέ δε θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια σχέση φλατ, χωρίς εντάσεις και διαφωνίες. Μια τέτοια σχέση είναι βαρετή κι ελλιπής. Πολλές φορές χαρακτηρίζεται από αδιαφορία για το τι κάνει ή δεν κάνει το ταίρι, ανασφάλεια μήπως και εκφράσουμε κάτι που μας πείραξε και χάσουμε το ταίρι, ή έλλειψη αντίληψης του τι εστί ανθρώπινη τριβή. Κανένα από τα πιο πάνω χαρακτηριστικά δεν είναι αυτά που επιθυμούμε να αντικρύζουμε μέσα στη σχέση μας. Γι’ αυτό λοιπόν, εάν δε μπορούμε ν’ αποφύγουμε τον καβγά, χαλαρώνουμε μεν, δεν τον απολαμβάνουμε δε, αλλά το χειριζόμαστε ορθά.