Οι σχέσεις σε ολοκληρώνουν, σε γεμίζουν, σου δίνουν όσα σου λείπουν, σε συμπληρώνουν, κολλάνε τα σπασμένα σου κομμάτια, σε κάνουν ευτυχισμένο.
Υπάρχουν όμως κι αυτές οι σχέσεις που σε διαλύουν, σε κομματιάζουν, σε γκρεμίζουν, σε αδειάζουν, σε πονάνε, σε πληγώνουν. Σίγουρα καμιά σχέση δεν είναι τέλεια όπως και τίποτα στη ζωή δεν είναι μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο.
Πολύ πιθανό αυτός που σ’ αγαπάει να σε πληγώσει, όσο πιθανό να πληγώσεις κι εσύ κάποιον που αγαπάς.
Ας το πιάσουμε απ’ την αρχή. Θεωρητικά αγαπάς τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι; Προσπαθείς να φυλαχτείς, να σε προστατεύσεις από ενδεχόμενες πληγές, να αποφύγεις τον πόνο, να μην πληγωθείς. Ουσιαστικά τι κάνεις γι’ αυτό; Έχεις ποτέ σκεφτεί πόσες φορές έχεις αφήσει την ευτυχία σου, αυτή την κρυστάλλινη σφαίρα, να παίζει βίαια στα χέρια τρίτων; Έχεις συνειδητοποιήσει πως εσύ είσαι αυτός που τους την πρόσφερες;
Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν ψάχνουμε όλοι τα ίδια, ούτε αναζητούμε την ευτυχία και τη συναισθηματική πληρότητα και ολοκλήρωση στα ίδια σημεία.
Απαραίτητη και βασική αρχή λοιπόν αποτελεί η κοινότητα των προς αναζήτηση συναισθημάτων.
Άλλοι αναζητούν ένα κορμί να γεμίσει τα άδεια τους κρεβάτια και να γαληνέψουν τις διψασμένες τους ορμές, άλλοι αποζητούν μια σχέση δεκανίκι, άλλοι πάλι μένουν σε μια σχέση από συνήθεια που το μόνο που γυρεύουν είναι ηρεμία και κανονικότητα και άλλοι πάλι τρελοί, ονειροπόλοι και πλεονέκτες τα ζητάνε και τα απαιτούν όλα, ψάχνουν το τέλειο, το μοναδικό, το ασυμβίβαστο, τον αληθινό έρωτα.
Θα έπρεπε να υπάρχει ένας κανόνας λοιπόν που να απαγόρευε τις σχέσεις ανάμεσα στον «θέλω μόνο σεξ» και την «ψάχνω τον έρωτα της ζωής μου». Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο να μην έχει παράπλευρες απώλειες.
Κάπου εκεί το παραμύθι περιπλέκεται και οι μικροί μας ήρωες δεν είναι πλέον ευτυχισμένοι και το κυριότερο δεν ξέρουν πώς να γίνουν.
Αναλύουν και υπεραναλύνουν, αναζητούν λύσεις, τρόπους και τεχνάσματα να αποκτήσουν αυτό που θέλουν. Ξεχνάνε όμως πως το ζητάνε σε λάθος μέρος ή σωστότερα σε λάθος πρόσωπο.
Εσύ που θες να ξυπνάς κάθε μέρα στην αγκαλιά του, που ψοφάς για ρομαντισμούς και έρωτες πώς περιμένεις να βρεις ευτυχία πλάι σε κάποιον που έμαθε να κοιμάται, να ξυπνάει και να ζει μόνος; Θα επιχειρήσεις να τον αλλάξεις. Αναλογίστηκες πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις την πιο μικρή συνήθεια σου; Πώς περιμένεις να αλλάξεις έναν άνθρωπο; Τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι για σένα. Ή δεν είσαι για αυτόν, όπως θες πες το. Δεν σε πληγώνει αυτός, εσύ είσαι αυτή που σε πληγώνεις.
Αντίστοιχα, είσαι σε μια σχέση· σε καλύπτει, σου προσφέρει όμορφες στιγμές, είσαι καλά.
Ο καιρός περνάει, πολύς ή λίγος μικρή σημασία έχει· σε πληγώνει, σε πονάει, σε υποτιμά, παύει να είναι σκοπός του/της η ευτυχία σου, σε κομματιάζει, διαλύεσαι, και κάνεις αυτό που σιχαίνεσαι· συμβιβάζεσαι. Μένεις, πληγωμένη και ηττημένη, μένεις εκεί, δίνοντας ευκαιρίες, ελπίζοντας τα πράγματα να αλλάξουν. Περιμένοντας, δεν ξέρεις τι περιμένεις, απλά περιμένεις.
Έμαθες να ζεις δίπλα του, δεν έχεις την δύναμη να φύγεις, έτσι πιστεύεις. Που να πας; Πώς θα ξαναγαπήσεις; Μήπως μόνη σου δεν θα πονάς; Και μένεις· και σφίγγεις την θηλιά σου. Ποιος σε πληγώνει; Εκείνος που σε πλήγωσε μια φορά ή μήπως εσύ που σε πληγώνεις κάθε μέρα, σαν να ξεπληρώνεις κάποιο αμάρτημα που δεν έχεις κάνει;
Οι άνθρωποι που θα περάσουν απ’ την ζωή σου θα σε αγαπήσουν, θα σε μισήσουν, θα σε σηκώσουν, θα σε πατήσουν, θα σε κάνουν να κλάψεις από χαρά ή από δυστυχία, θα σε σπάσουν σε μικρά κομματάκια ή θα κολλήσουν όλα σου τα σπασμένα κομμάτια με μια σφιχτή αγκαλιά.
Ό,τι κ αν κάνουν αυτοί, ένα πρέπει να θυμάσαι.
Πως η ευτυχία σου βρίσκεται μέσα σου και εξαρτάται καθοριστικά αποκλειστικά και μόνο από σένα. Μόνο εσύ μπορείς να σε πληγώσεις, εσύ επιτρέπεις στους άλλους να σε πληγώνουν.
Δεν χρειάζεσαι κάποιον να σε σώσει, απλά κάποιον να είναι δίπλα σου όσο παλεύεις με τους δικούς σου δαίμονες, όσο πασχίζεις να σώσεις τον εαυτό σου.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
