Υποτιμούμε τις μακροχρόνιες σχέσεις. Λίγο εμείς οι singles, λίγο αυτοί που τις ζηλεύουν γιατί δεν τους στέριωσαν, λίγο αυτοί που τις βιώνουν και τους κούρασαν. Και στις τρεις περιπτώσεις τις αναζητούν ή θα τις αναζητήσουν ξανά αν τύχει και τις τερματίσουν.
Κατά τη διάρκεια των μακροχρόνιων σχέσεων ο χρόνος επιβάλλει τα γνωστά περί ρουτίνας, συνήθειας, λιγότερου πάθους κι έρωτα. Δύο άνθρωποι όμως που ερωτεύτηκαν, έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά που τους ένωσαν εξ αρχής. Ναι, υπάρχουν και οι ευτυχισμένες μακροχρόνιες σχέσεις! Οι σχέσεις των οποίων οι άνθρωποι δε φεύγουν απ’ αυτό που αγαπάνε.
Οι άνθρωποι αυτών των σχέσεων είναι που έχουν αναπτύξει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας σε διάφορα θέματα. Που θα σκεφτούν κάτι και θα το ακούσουν από το στόμα του άλλου, που θα χαμογελάσουν γι’ αυτό που πέρασε από το μυαλό του συντρόφου τους πριν ακόμα το ξεστομίσει, που θα κάνουν πράξη τις επιθυμίες του πριν ακόμα τις εκφράσει. Που έχουν λιγοστέψει τα λόγια κι έχουν αυξήσει τις πράξεις. Τα πολλά λόγια αντικαταστάθηκαν από μικρά νοήματα που ξέρουν μόνο οι δύο και οι πράξεις αυξήθηκαν για να επισφραγίσουν τα λόγια που ειπώθηκαν στην αρχή της σχέσης. Αλήθεια, πού είναι το κακό σε κάτι τέτοιο; Πού είναι η συνήθεια και η ρουτίνα όταν κάθε φορά ανακαλύπτεις νέα πράγματα για τον άλλον, για το μυαλό του και το δικό σου;
Οι μακροχρόνιες σχέσεις έχουν μια ιστορία. Έχουν πολλά μικρά και μεγάλα εμπόδια να μας διηγηθούν, έχουν στιγμές, έχουν στεναχώριες, έχουν χαρές, έχουν πισωγυρίσματα, συγκρούσεις και δέσιμο πάλι απ’ την αρχή, έχουν συναισθηματική ωριμότητα. Τα ραντεβουδάκια έγιναν κούρνιασμα στο σπίτι, εκείνη να κρατά ένα βιβλίο και να ρίχνει ματιές σ’ εκείνον που κάθεται μπροστά από το pc, το σεξ έγινε συντροφικότητα, η παρορμητικότητα έγινε συζήτηση, η αδημονία υπομονή.
Είναι η ασφάλεια που ξέρεις πως δε θα σε εγκαταλείψει. Είναι η αγκαλιά που θα ναι πάντα ανοιχτή, η σιγουριά πως ανήκεις κάπου χωρίς να στριμωχτείς. Είναι η καθημερινή συνήθεια που έγινε ανεκτίμητη, η ρουτίνα που δε θες να αποχωριστείς, είναι όσα μισείς που τελικά αγαπάς να μισείς.
Όταν μιλάμε για θεμελιώδεις αξίες των ανθρωπίνων σχέσεων συμπεριλαμβάνονται ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια και η αγάπη. Αυτά είναι και τα συστατικά που τις διατηρούν. Κι αυτά είναι όσα ζητά ο άνθρωπος σε κάθε είδους σχέση του. Ευτυχία είναι να μη σου λείπει τίποτα για να ζητήσεις, τίποτα περισσότερο από αυτό που ήδη σε κάνει ευτυχισμένο. Μια σχέση που σ’ έκανε να ερωτευτείς, να αισθανθείς ασφαλής, να εμπιστευτείς, να δώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου και να κάνει το χρόνο χρόνια μπορεί να θεωρηθεί σταθμός.
Ακόμα κι αν υπάρχει η γκρίνια που κούρασε, οι συνήθειες που πάλιωσαν, οι συγκρούσεις που πια μοιάζουν μονότονες, υπάρχει κάτι που τους θέλει ακόμα μαζί. Συνεχίζουν να λαχταρούν την παρουσία του άλλου, να απολαμβάνουν τη φροντίδα του, να γελάνε με τα αστεία του, να ανέχονται τις πίκρες του, να γουστάρουν να χωθούν κάτω από τα σεντόνια μαζί του. Κι ας τους είναι τόσο οικεία που δεν χρειάζονται περαιτέρω διερεύνηση. Δε θέλησαν να αλλάξουν ούτε τους εαυτούς ούτε τη σχέση τους. Το χώρια δεν είναι γι’ αυτούς. Ούτε το πολύ μαζί. Είναι το μαζί σημαντικό και το χώρια εξίσου.
Όλα τα συναισθήματα επιβεβαιωμένα με πράξεις, ο άνθρωπός τους πιο δεδομένος από ποτέ. Μα ο φόβος μήπως χάσουν αυτά τα συναισθήματα, αυτές τις πράξεις κι αυτόν τον άνθρωπο τούς κάνει να προσπαθούν, να αγαπούν κάθε μέρα από την αρχή. Καθώς μια σχέση εξελίσσεται, ξεχνιούνται σημαντικά στοιχεία της πορείας της σχέσης. Μα θα ήταν όλα πολύ πιο όμορφα αν μπορούσαν τα μέλη της να κρατήσουν στη μνήμη το πώς γνωρίστηκαν, γιατί έμειναν μαζί και πόσο πάλεψε ο ένας να κρατήσει τον άλλον στη ζωή του.
Τη ρουτίνα και τη συνήθεια την εμπλουτίζουν με μικρές καθημερινές πρωτοτυπίες. Εκείνη αγοράζει καινούργιο φόρεμα κι εκείνος λουλούδια. Κλείνουν ραντεβού και συναντιούνται στο εστιατόριο όπως την πρώτη φορά. Και φτιάχνουν απ’ την αρχή το μυστήριο που νόμιζαν πως χάθηκε. Πηγαίνουν ένα διήμερο γιατί έχει μεγαλύτερη αξία να σπάσουν τη ρουτίνα που αγαπούσαν, με κάτι που θα αγαπήσουν πιο πολύ. Θα ξεκινήσουν ένα άθλημα μαζί ή θα χωθούν κι οι δυο στο αφρόλουτρο.
Κι αν τους ρωτήσει κανείς για το αν κουράστηκαν στη διαδρομή θα απαντήσουν «Συναντηθήκαμε, γνωριστήκαμε, συνεχίσαμε κι αντέξαμε. Είμαστε απλώς ένας κύκλος που άνοιξε για να μην κλείσει ποτέ».
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
