Δε μίσησα τον τρόπο που έφευγες, γιατί ερωτευόμουν κάθε φορά όλο και πιο πολύ την επιστροφή σου. Αλλά όλα έχουν ένα όριο κι εσύ το ξεπέρασες.
Τέλος τα τηλέφωνα που δε χτυπάνε, τέλος τα κλάματα, τέλος τα ταξίδια «θέλω να ξεφύγω», τέλος τα ξενύχτια έξω από το σπίτι σου.
Δε με πιστεύεις; Δε σε αδικω, γιατί καλή βλαμμένη κι εγώ, στο έχω πει τόσες φορές που έχω πάθει σαν τον ψεύτη βοσκό.
Μου πήρε λίγο καιρό αλλά πες δεν είναι αργά – το συνειδητοποίησα τώρα. Αλλάζω σπίτι, αλλάζω πόλη, οδό και αριθμό και πάμε για ολικό ρισέτ. Πάμε από την αρχή και πλέον αποτελείς παρελθόν. Κι ούτε θέλω να σε ξαναδώ.
Να τον βράσω και τον συναισθηματισμό μου που άκουγα κάθε φορά που τα ξαναβρίσκαμε. Τι κατάλαβα; Ας ακούσω λοιπόν μια φορά τη λογική, ας τραβήξω απ’ την άλλη, και να δεις που θα μου βγει σε καλό. Η ηρεμία μου πάνω απ’ όλα, πώς το λένε; Τελικά μαζί σου ήταν που αισθανόμουν μοναξιά, κι όχι εκείνες τις στιγμές που υπέκυπτα στα πισωγυρίσματά μας
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να συμβιβάζονται γιατί φοβούνται τη μοναξιά. Αυτοί που φοβούνται περισσότερο το ενδεχόμενο να μείνουν μόνοι τους είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τα λιγότερα στη σχέση τους και ορισμένοι παραμένουν σε σχέσεις ενώ δεν είναι χαρούμενοι και βγαίνουν με ανθρώπους που δεν τους ταιριάζουν. Το κάνουν κι από μόδα μερικοί.
Δε λέω, είναι αναπαυτική η ρουτίνα, παίρνει η καρέκλα το σχήμα του κάθε κώλου και «αχ τι καλά που είμαι εδώ που είμαι». Σου προσφέρει όμως κάτι ουσιαστικό;
Στη ζωή πρέπει να μάθεις να φεύγεις. Να φεύγεις από εκεί που δε σε κρατάνε. Ότι φεύγεις δε σημαίνει ότι τα παρατάς.
Σιγουρέψου πρώτα ότι έκανες τα πάντα, ότι εξάντλησες τις προσπάθειές σου κι όταν πια η φυγή είναι η μόνη λύση τότε μη λυγίσεις και φανείς αδύναμος. Πάρε την απόφαση και φύγε. Κι όταν φεύγεις, να μάθεις να πηγαίνεις εκεί που σ’ αγαπάνε και στο δείχνουν.
Οι νέες αρχές είναι και θα είναι πάντα δύσκολες, αλλά να θυμάσαι: τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε εμείς κι ο μόνος τρόπος να αρχίσεις ξανά είναι να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε βαραίνει και σε πονάει και να δίνεις σημασία μόνο σε κείνα που μπορούν να σε πάνε μπροστά. Διώξε από το μυαλό σου ό,τι σου μαυρίζει την ψυχή και δώσε σημασία στους ανθρώπους εκείνους που σε κάνουν να χαμογελάς. Να μάθεις να κλείνεις κεφάλαια στη ζωή σου και να ξεκινάς καινούρια. Αποφασιστικότητα, θάρρος, θέληση κι ευσυνειδησία, αυτά χρειάζονται.
Εγώ τόλμησα και τα έφερα όλα ανάποδα, τα άλλαξα. Κι εσύ που άφησα πίσω μου, όταν μάθεις για τη νέα μου ζωή, δε θα με νοιάζει πια. Γιατί εσύ θα έχεις μείνει στα ίδια.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
