Οι άνθρωποι είμαστε κόλακες κι εγωπαθείς. Μας αρέσει να αρέσουμε και να δεχόμαστε φιλοφρονήσεις για την εμφάνιση και το παρουσιαστικό μας. Ποιος δε θα ‘θελε να γοητεύει με το πέρασμά του τους περαστικούς και ν’ αφήνει ανεξίτηλη ανάμνηση με τη σαγήνη του;
Περνώντας τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι ότι δε θ’ αρέσεις σε όλους. Κι ίσως στην αρχή όλο αυτό σε απογοητεύσει, καθώς μπορεί να μην αρέσεις ακόμη και σε εκείνους που ερωτεύεσαι. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσεις, τόσο το καλύτερο. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να αρέσουμε σε όλους, αλλιώς θα ήμασταν όλοι κοινότυποι και δε θα είχαμε προσωπικότητα.
Ένα κομπλιμέντο που αφορά την εμφάνιση σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα, ανεβάζει την ψυχολογία σου και γενικότερα την αυτοπεποίθησή σου. Τι πιο όμορφο όμως, απ’ το να αρέσεις και να κάνεις εντύπωση, όχι με το οφθαλμοφανές της εμφάνισης, αλλά με άλλα χαρίσματά σου.
Η ομορφιά ανοίγει πόρτες, είναι ένα όπλο για να προσεγγίσεις ευκολότερα τον εκάστοτε στόχο σου, αλλά δε σου δίνει τα εχέγγυα ότι θα τον κρατήσεις κιόλας. Ένα κομπλιμέντο που αφορά τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, φυσικά δείχνει έναν άνθρωπο που μας παρατήρησε, έδωσε βάση στο πρόσωπό μας ή στο σώμα μας, μας πρόσεξε εν πάσει περιπτώσει.
Ένα κομπλιμέντο που αφορά το χαρακτήρα μας όμως, δείχνει έναν άνθρωπο που δεν έμεινε στο περιτύλιγμα, αλλά μπήκε στον κόπο να μας ψάξει, να δει τι κρύβουμε, ποιοι είμαστε, τι αρετές διαθέτουμε. Φανερώνει κάποιον που ενδιαφέρεται όντως για εμάς, για το είναι μας κι όχι για το φαίνεσθαι.
Με τα χρόνια έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που τους αρέσω εγώ. Ξέρετε, όχι το όμορφο σχήμα των ματιών ή το χρώμα των μαλλιών, όχι οι κοιλιακοί μου -που λέει ο λόγος- ή γενικά το σώμα μου, αλλά εγώ. Ο αυθορμητισμός μου, τα λάθη μου, τα νεύρα μου, το χαμόγελό μου, οι αγκαλιές από εκεί που δεν το περιμένουν κι η τσιριχτή μου φωνή, όταν έχω φτάσει στα άκρα.
Έμαθα ν’ αγαπώ εκείνους που δε δίνουν βάση στη μορφή μου, αλλά στην ουσία μου. Εκείνους που μου έδωσαν απλόχερα χρόνο απ’ τη ζωή τους για να με μάθουν, να δουν τι κρύβω μέσα μου. Να δουν χωρίς μανδύες μυστηρίου την αγάπη που έχω να προσφέρω, το φόβο και τις ανασφάλειές μου. Εκτιμώ διπλά εκείνους που ξέρουν τι είμαι κι έχουν το θάρρος να πουν μια καλή κουβέντα για την προσωπικότητά μου.
Έτσι μπορείς να ξεχωρίσεις τους επιφανειακούς, απ’ αυτούς που έχουν διάθεση και χρόνο για σένα. Αναγνωρίζεις το ποιόν τους και μαθαίνεις σε ποιον μπορείς να επενδύσεις. Κακά τα ψέματα, όσο κι αν εθελοτυφλούμε, απ’ την αρχή φαίνεται ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται πραγματικά για εμάς, εκείνος που έψαξε λίγο περισσότερο μέσα μας, εκείνος που βρήκε κάτι έξυπνο και ξεχωριστό να μας πει.
Δεν είναι όλα τα κομπλιμέντα ίδια. Ούτε δίνουμε σε όλα την ίδια βάση. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να εκτιμάς λίγο περισσότερο εκείνους που θα πουν μια καλή κουβέντα γι’ αυτό που έχεις μέσα σου. Ξέρεις, είναι λίγοι οι άνθρωποι που αξίζουν να έχουν μια ευκαιρία να σε ζήσουν. Συνήθως είναι αυτοί που βλέπουν πέρα απ’ το φαινομενικά ορατό, αυτοί που διαβάζουν τα μάτια.
Και μην ξεχνάς ότι όποιος διαβάζει τα μάτια σου, διαβάζει και την ψυχή σου. Αυτούς να τους εκτιμάς λίγο παραπάνω.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
