Αν κάτι αξίζει στον έρωτα είναι όταν περιμένεις να ξαναβρεθείτε

Σχέσεις. Έρωτας. Οδηγούν τις αισθήσεις σε μια μόνιμη επαγρύπνηση. Συνεχές φλερτ που απογειώνει την αυτοπεποίθηση και τη διάθεση πως μπορούμε να κάνουμε πολλά. Ενθουσιασμός κυριαρχεί και μια μόνιμη επιθυμία που μας παροτρύνει να δείχνουμε, με κάθε τρόπο, τι σημαίνει ο άλλος για εμάς. Αυτό που κρατά ζωντανή την κάθε σχέση. Η επιθυμία να δούμε τον άλλον, μας κρατά, κατά μια έννοια, ζωντανούς. Όλοι κάτι περιμένουμε στην τελική.

Ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, το κουδούνι που περιμένουμε να χτυπήσει από το πουθενά. Μας κρατάνε έτοιμους για όλα. Ένα ραντεβού με το άλλο μας μισό και αμέσως γινόμαστε, ίσως, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Συναντιόμαστε και καθώς χαμηλώνουν τα βλέμματα, έρχεται το φιλί. Ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, μια αίθουσα με χαμηλή μουσική, φιλοξενεί την αντάμωση αυτή. Μπορεί να περιμέναμε ώρες, μέρες, ακόμα και μήνες για αυτή τη, γεμάτη αγωνία (ίσως κι αναπάντεχη) επίσκεψη. Εκεί, μιλούν τα βλέμματα. Η γλώσσα του σώματος μπορεί να υπόσχεται πολλά και διάφορα. Άλλωστε, όπως είπαμε, το να περιμένουμε να δούμε το άλλο μας μισό, είτε μακριά, είτε κοντά, μας κρατά ζωντανούς. Οι επιθυμίες έχουν όνομα. Πάντα ένα, πάντα συγκεκριμένο.

Ώρες- ώρες νιώθουμε πως μπορούν να τελειώσουν όλα. Τσακωμοί, φωνές. Λόγια που δεν πρέπει να πούμε. Η αγανάκτηση τα κάνει όλα αυτά. Όταν χάνουμε την επικοινωνία μεταξύ μας, γιατί άλλη χάρη έχει το κοντά. Δε θέλουμε να χάσουμε αυτό που έχουμε να μας κρατά σε επαγρύπνηση. Να χάσουμε το άτομο που αντιπροσωπεύει τη λαχτάρα της αγκαλιάς, καθώς επιστρέφει κοντά μας. Το φιλί που θα μας δώσει όταν δε θα είμαστε στα καλά μας. Την υποστήριξη όταν θα τη χρειαστούμε. Κι εμείς να συμπληρώνουμε με το δικό μας τρόπο όλα τα κενά που μπορεί να έχει, δίνοντας άλλα τόσα φιλιά, άλλες τόσες συμβουλές, άλλη τόση υποστήριξη.

Για ορισμένα άτομα είναι αρκετά δύσκολη μια αναμονή στον έρωτα, λόγω της απόστασης. Χιλιόμετρα μακριά και για καιρό, δεν είναι πάντα σε θέση να είναι κοντά τους. Άλλες πόλεις, άλλες χώρες έχουν φιλοξενήσει τις δικές τους ανησυχίες και τις δικές τους επανασυνδέσεις, μετά από καιρό απουσίας. Βάσανο η απόσταση, αλλά όχι μόνο η χιλιομετρική και η συναισθηματική επίσης. Άλλα ζευγάρια είναι κοντά, αλλά χώρια. Άλλο βασανιστήριο και αυτό. Λες πως είναι εύκολο, αφού με ένα βήμα μπορείς να πας. Να κατεβάσεις τις άμυνες και να πάμε να το βρούμε μαζί. Η επιθυμία είναι μεγαλύτερη. Είναι σαν να έχεις το βάζο με το μέλι μπροστά σου και να μην μπορείς να πάρεις. Είναι σαν να βάζουν απαγορευτικό και να σου λένε πως δεν επιτρέπεται να κατευθυνθείς προς τον δρόμο που πιο πολύ απ’ όλους θες να πας. Η επιθυμία δυναμώνει, μόνο και μόνο από την σκέψη της «απαγόρευσης».

Άλλα ζευγάρια πάλι, έχουν τους δικούς τους καημούς, αφού θέλουν και δεν μπορούν να είναι μαζί. Καθόλου. Λόγω ηθικών φραγμών, λόγω τρίτων, λόγω της τύχης που έπαιξε κακό παιχνίδι. Πολλά παίζουν. Εκεί η επιθυμία είναι που βαρά κόκκινο και παραπάνω. Στα κρυφά γίνονται όλα. Η αγωνία και ο φόβος εξάπτουν το συναίσθημα και γίνονται καζάνια που βράζουν. Οι τέσσερις τοίχοι δεν μπορούν να τα κρατήσουν.

Το «έστω για λίγο» είναι μόνιμο. Είναι οι στιγμές που το κινητό είναι η προέκταση του χεριού σου, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δείξεις πόσο επιθυμείς να κάνεις κάτι, από τη στιγμή που δε γίνεται αλλιώς. Φαίνεται σαν να μη γυρίζει ο κόσμος. Μεγάλη η επιθυμία να δούμε κάποιον, αλλά το πιο σκληρό είναι όταν δεν το παραδεχόμαστε. Λες και θα αλλάξει ό,τι έγινε ή ό,τι σκεφτόμαστε για τον άλλον. Λες και θα βγει ξαφνικά από το μυαλό μας. Δεν πάει έτσι.

Όλες αυτές οι επιθυμίες που περιμένουμε να έρθουν (ή να εμφανιστούν ξαφνικά) σε ένα μόνο πρόσωπο, μας βάζουν σε άλλο τρόπο σκέψεις. Είναι σαν να μπαίνουμε σε ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω από αυτό το άτομο. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι σημάδι πως έχουμε βρει τον άνθρωπο που μέρα και νύχτα θα μας καίνε οι φλόγες να τον δούμε. Κι αν κάτι αξίζει στον έρωτα, είναι αυτό το γλυκό καρτέρι, μέχρι να ανταμώσουν τα χείλη μας ξανά.