Οι τύψεις αν είχαν χρώμα θα ήταν κίτρινες. Έντονο κίτρινο, για να σου υπενθυμίζουν την παρουσία τους στη ζωή σου. Θα χτυπούσαν δυνατά και θα έκαναν έναν περίεργο ήχο. Επαναλαμβανόμενο, αργό αλλά σταθερό. Σαν ξυπνητήρι που σου υποδεικνύει πως έφτασε η ώρα ν’ ανοίξεις τα μάτια σου, ν’ αφήσεις πίσω σου τη γλυκιά σου κουβέρτα και να σηκωθείς.
Μόνο που αυτό το ξυπνητήρι έχεις την επιλογή να το σπάσεις, να το διαλύσεις, να το κάνεις χίλια κομμάτια, μονομιάς. Μην το λυπηθείς. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν κάνει καθόλου καλά τη δουλειά του. Δεν έχει κανένα λόγο στη ζωή σου. Του έδωσες μια εξουσία που τώρα πρέπει να του την πάρεις πίσω.
Γεννιέσαι σε μια κοινωνία που πρώτα μαθαίνεις πιο είναι το λάθος, τι δεν πρέπει να κάνεις και μετά μαθαίνεις την ομορφιά του σωστού. Όμως, αλήθεια, ποιο είναι το σωστό; Γιατί νομίζω πως αυτή η ομορφιά έγκειται στο γεγονός πως το δικό σου σωστό είναι διαφορετικό απ’ το δικό μου σωστό. Σωστό δεν είναι μόνο το να εξελίσσεσαι σύμφωνα με την κοινωνία. Σωστό δεν είναι μόνο το να πραγματοποιείς τις αναγκαίες προτεραιότητες της ζωής σου.
Η μαγεία βρίσκεται σ’ εκείνα τα δευτερόλεπτα που κοιμήθηκες παραπάνω. Η γαλήνη βρίσκεται σ’ εκείνη την απερίγραπτη έκφραση που πήρε το πρόσωπό σου όταν δάγκωσες εκείνο το κομμάτι σοκολάτας. Όταν ξόδεψες τα χρήματά σου σε μια αγορά αυτού που «ερωτεύτηκες» στη βιτρίνα με την πρώτη ματιά. Σε κάθε μικρό και μεγάλο πειρασμό στον οποίο ενέδωσες. Όταν έκλαψες δυνατά εκείνο το βράδυ, τότε που νόμιζες πως χανόταν η γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Τότε που δεν κλείστηκες στο δωματιάκι σου αλλά εκφράστηκες άνευ σκέψης. Άνευ καθωσπρεπισμού.
Όλα τα κάνεις βάσει ενός καθηλωτικού προγράμματος. Τον ύπνο, το φαγητό, το διάβασμα, τις σκέψεις σου, τις απόπειρές σου στο εκάστοτε εγχείρημα. Όλα βάσει ενός καθορισμένου τρόπου ζωής. Τώρα η επανάσταση σου κλείνει το μάτι. Σε ξεσηκώνει απ’ τον καναπέ σου και σου βάζει τις πιο τρελές ιδέες μέσα στο κεφάλι σου.
Πήγαινε επιτέλους εκείνο το διήμερο που συνέχεια ακυρώνεις. Για να ξεκουραστείς, να ανανεωθείς και να έρθεις πιο κοντά με τους δικούς σου που συνέχεια αμελείς. Βγες έξω και φλέρταρε. Μη φοβάσαι. Οι φόβοι σε κρατούν καλά ριζωμένο στο έδαφος. Ήρθε η στιγμή να προχωρήσεις, να ενδώσεις. Μην κοιτάς το ρολόι και ας νομίζεις ότι έχει πάει πολύ αργά για σένα. Χαλάρωσε τις αντιστάσεις σου και χαμογέλασε. Δε σε κυνηγάει κανένας.
Κάτσε για ένα ποτό ακόμα. Άκου την αγαπημένη σου μουσική και σταμάτα να ακυρώνεις τις συναυλίες που ήθελες πάντα να δεις. Τις θεατρικές παραστάσεις που ήθελες να παρακολουθήσεις. Η τηλεόραση και ο υπολογιστής είναι ασφαλή στο σπίτι, δε θα στα πάρει κανείς.
Η ζωή προχωράει και δεν κάνει διαλείμματα. Μη ζεις με δόσεις. Νιώσε τον παλμό της καρδιάς σου. Έχει ανάγκη να δει, να δεθεί, να μυρίσει, ν’ αγαπήσει, να χτυπήσει με πρωτόγνωρους ρυθμούς. Δεν υπάρχει παρελθόν, το έκαψες. Δε θυμάσαι; Χτες το έκαψες και μετά μέθυσες. Ακόμη δε θυμάσαι; Έπαιρνες τους φίλους σου μετά για να σου διηγηθούν τι έκανες. Ήταν πολύ το ποτό και σήμερα όλα φαίνονται θολά. Τους πήρες και τους ρώτησες ποια έγινες χτες, τι έκανες χτες. Εκείνοι σου απάντησαν και πλέον ξέρεις. Απλά ενέδωσες.
Επιμέλεια κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
